Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Blaðsíða 17

sigla hér fram og aftur, óg kæmumst aklrei í
höfn“.
„Eins og Hollendingurinn fljúgandi", tautaði
einn sjómannanna.
„Já, eins og Hollendingurinn fljúgandi", end-
urtók skipstjórinn. „Þótt ég sé ekki svo hjátrúa-
fullur a-ð trúa slíkri vitleysu. Við skúlum horf-
ast í augu við staðreyndirnar. Þótt óheppnin
hafi lagt okkur í einelti frá því við fórum frá
Brisbane, og þótt við höfum svo að segja barizt
um hvern þumlung, hefur okkur samt skilað
áfram um fjögur þúsund sjómílur áleiðis að
Horninu. Úr því okkur tókst þetta, þrátt fyrir
sífelldan andbyr og óheppni, þá tekst okkur
vissulega — með vitneskjuna um áunninn sigur
til að styrkja okkur í stritinu — að komast það
sem eftir er austur að Horni og austur í góð-
viðrasvæðið handan við það. Eru þið menn til
að vinna þetta, piltar?“
„Ég er til, herra minn“, hrópaði stórvaxinn
Liverpoöl-íri.
„Ég líka“, sagði annar, sem var frá Poplar.
„Einnig ég“, kallaði hinn þriðji.
„Segið til, ef einhver er ófús!“ hrópaði skip-
stjórinn.
Enginn gaf sig fram til andmæla, og Crawley
skipstjóri snéri sér að stýrimanninum og sagði:
„Þá er þetta í lagi, stýrimaður. Segið bryt-
anum að gefa allri skipshöfninni hressingu“.
Sóknin austur hélt áfram, og enn héldu aust-
anveðrin áfram. Stöðugt var slagað og ýmist
gekk sjórinn inn yfir stjórnborðs- eða bakborðs-
hlið „Lalla Rookh“ í þrotlausri baráttu um
þumlunga, skref og mílur. Þegar skipið kastað-
ist ofsalega til á stórsjóum og háseglin skelltust
til, svo að kvað við hátt sem skothvellir væru,
virtist svo, sem gangur skipsins væri ágætur —•
en ef litið var út yfir borðstokkinn, áveðurs,
sást á „dauðum sjó“, að skipið flatskellti oft
undan, og fór út á hlið eins og krabbi.
Á hverju kvöldi, undir sólarlag, rýndi Craw-
ley skipstjóri sjómannsaugum í vestur, hvort
ekki sæust nein merki um veðrabreytingu. En
alltaf var útlitið sama; loftið var hulið þunnum
háskýjum, sem boðuðu áframhaldandi austan-
átt.
Þegar birti af nítugasta degi hinnar löngu
ferðar, var „Lalla Rookh“ enn að slaga vestan
við Hornhöfða, móti sífelldum austanstormum.
Þegar skipstjórinn kom upp þennan morgun og
virti fyrir sér hið kaldranalega útlit, var átak-
anlegt að sjá, hvað þessi hraustlegi maður var
orðinn horaður og gugginn. Honum hafði ekki
komið dúr á auga um nóttina — og margar
aðrar andvökunætur. Á honum hvíldi hin þunga
ábyrgð, og herðar hans virtust teknar að lotna
undir því fargi. Hann hafði elzt svo, tvo undan-
farna mánuði, að allir veittu því eftirtekt.
„Níutíu daga í hafi, og ekki komnir enn fyrir
Hornið“ ,sagði hann gremjulega við stýrimann-
inn.
„Það er ekki okkar sök, herra minn“, svaraði
Anderson stýrimaður. „Ekkert skip hefði gert
betur undir þessum kringumstæðum — og fá
eins vel“.
„Mér er það fullkomlega ljóst. En hvað með
útgerðarmennina ?“
Þetta var vissulega allt annað mál. Hann vissi,
að „siglingafræðingarnir“ í London og Liver-
pool myndu hefja upp hendur sínar af undrun
og tortryggni, er þeir heyrðu, að skipið hefði
verið meira en níutíu daga að komast austur
að Hoi’ni. Sitjandi í þægilegum stólum á skrif-
stofum sínum, fjarri öllum brimgný eða sjávar-
lofti, mundu þeir útskýra, með sjókort fyrir
framan sig, hvernig skipið hefði auðveld'lega
getað gert betur. London og Liverpool liggja þó
víðs fjarri volkinu við Horn!
Á hverju kvöldi var lítla, þægilega setusaln-
um á „Lalla Rookh“ breytt í eins konar slysa-
varðstofu. Þarna voru sárabindi, skæri og græð-
andi smyrsl á hliðarborðunum, en Crawley skip-
stjóri, með aðstoð brytans, fægði sár og batt
um kaun hásetanna. Sumir þeirra voru þó svo
illa haJldnir, að skipstjórinn var á báðum áttum
um, hvort hann ætti ekki að hætta við að kom-
ast fyrir Hornið, en reyna heldur að sigla norð-
ur til Valparaiso eða Coquimbo. Það var aðeins
óttinn við harða gagnrýni, er heim kæmi, er
bægði honum frá þéssu.
Næstu tveir eða þrír þreytandi sólarhringar
dröttuðust áfram við sömu aðstæður og áður,
en þá fór að lygna og gerði blæjalógn. Menn
voru ekki seinir að hagnýta sér þessa hvíld, og
flýttu sér að bera sængurföt og fatnað sinn upp
á þilfar til mjög nauðsynlegrar og langþráðrar
viðrunar, og sömuleiðis að nudda feiti inn í
vatnsósa sjóstígvélin.
Crawley skipstjóri kom upp á þilfar, meðan
menn voru að þessu, og skipaði stýrimanninum
að setja upp ný hásegl.
„Ég býst. við að þeirra verði full þörf bráð-
lega, sagði hann einbeittlega. „Það l'ítur út fyrir
að við fáum vestanvindinn, sem við höfum svo
lengi þráð. Og ef mér skjátlast ekki því meir,
þá verður hann ekki blíður á svipinn. Loftvogin
fellur ört og er komin niður úr öllu valdi“.
Um það bil, sem hásetarnir voru að ljúka við
að festa skautin og draga upp háseglin, fóru
að koma „skinnaköst“ á lognskyggðan sæflöt-
inn, sem ennþá hreyfðist af nokkurri undiröldu
úr austri. Einn sjómannanna lyfti upp höfðinu
V í K I N □ U R
17