Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Blaðsíða 32

*
Jén Asgeirsson, frá Hnsfsdal
MINNINGARORÐ
Að kvöldi þess 13. des. 1953 fór m.b. Mímir
IS 30 frá Hnífsdal í róður. Áhöfnin var fimm
menn. Að kvöldi þess 14. des. komum við aftur
að landi, en þá vorum við aðeins fjórir.
Jón Asgeirsson.
Það var að morgni þess 14. des., um kl. 7,
sem það hörmulega slys vildi til, að maður féll
fyrir borð. Kallið var komið.
Sá, sem fyrir kallinu varð, var Jón M. M.
Ásgeirsson, II. vélstjóri.
Hann var fæddur í Hnífsdal hinn 28. janúar
1933, sonur hjónanna Ásgeirs Kristjánssonar
og Rannveigar Vilhjálmsdóttur. Hann var því
ekki nema aðeins 20 ára að aldri.
Það er þungt áfall, þegar jafn ungir og dug-
legir sjómenn falla í valinn. Ég, sem er fæddur
og uppalinn með honum og hef unnið með hon-
um frá blautu barnsbeini, minnist hans með
djúpri sorg og söknuði.
Ég vil votta foreldrum hans og aðstandendum
mína dýpstu samúð 1 tilefni af því skarði, sem
í ætt hans hefur verið höggvið og aldrei verður
fyllt.
Sjómennskan var honum þegar frá bernsku
32
í blóð borin. Frá því fyrsta hefur hafið heillað
hug þessa inndæla drengs.
Við byrjuðum saman í skiprúmi 12 ára gaml-
ir upp á hálfan hlut. Við þekktumst því mjög
vel, erum búnir að vera saman á sjónum í
nokkur ár. Þannig skilja okkar leiðir. Mér
finnst ég ekki geta trúað því, að þetta sé raun-
verulegt. Mér finnst þetta allt vera eins og
vondur draumur.
Hann var búinn að vera á bátum suður á
Akranesi, en undi ekki hag sínum þar. Hann
vildi komast heim í Hnífsdal. Hann fór á vél-
stjóranámskeið á ísafirði veturinn 1951—1952.
Að því loknu gerðist hann II. vélstjóri á m.b.
Mími og var þar til þeirrar stundar, er fyrr
getur.
Okkur finnst stundum að við séum beitt hinu
mesta óréttlæti. En þannig eru atburðirnir og
tilviljanirnar, að enginn mannlegur máttur fær
við ráðið.
Með Jóni Ásgeirssyni er fallinn í valinn einn
af okkar þrekmiklu og duglegu sjómönnum.
Þegar maður horfir til baka, þá vil ég minn-
ast þessa:
Að kvöldi hins 13. des kom hann syngjandi
heim. Svo mikið flýtti hann sér, að hann mátti
ekki vera að því að borða.
Á útstíminu varð honum ekki svefnsamt og
ekki heldur á baujuvaktinni. Hann gat þess við
okkur, að hann þyrfti að fara til læknis, þegar
hann kæmi í land.
Kæri vinur! Þú ert kominn til okkar bezta
læknis, sem græðir öll sár. Það eina, sem eftir
er, er minningin um þig.
Nú ertu horfinn, vinur minn. Við sjáumst
ekki aftur í þessu lífi.
Ég þakka þér fyrir samveruna, bæði á sjó
og landi.
Guð blessi minningu þína.
Þinn starfsbróðir,
Óskar Ásgeirsson.
VÍKINGUR