Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Blaðsíða 13

hætt við, að þeir, sem seint koma, verði að
bíða, eða neyðist til að leggja upp í bræðslu.
Nú fyrst höfum við tíma til að hlusta á samtöl
hinna í talstöðinni, ef allir eru þá ekki önnum
kafnir við að moka síldinni inn.
Það reynist líka svo, að óvenju fálátt er og
lítið talað. En allt í einu heyrum við heldur
ókarlmannlega rödd, sem kallar á hjálp. Við
leggjum eyrun við. Hver skyldi vera hjálpar-
þurfi núna í blíðunni, og hvers vegna? Nú
segir sama röddin alla sólarsöguna. Báturinn
hafði snurpazt inn í sína eigin nót og getur
nú ekki hreyft sig vegna hættu á að fá nótina
í skrúfuna! „Þetta er meira baslið“, segir vesl-
ings skipstjórinn með grátraust!
Loksins nær hann sambandi við næstu skip,
sem hann hefur lengi kallað í og þeir heita að-
stoð, en spyrja um leið hvort hið nauðstadda
skip hafi ekki kaðal eða tóg til að kasta milli
skipanna, en svarið er: ,,Nei“! Við skellum
upp úr. Aftur er spurt: „En hafið þið þá ekki
kastlínu?“ Enn kemur neikvætt svar, og nú fær-
ist alvörusvipur á andlit okkar og við lítum hver
á annan. Hverskonar útgerð er það, að senda
skip út á miðin allslaust?! Við getum trútt um
talað. Á okkar bát vantar ekkert. En sannar-
lega kennum við í brjósti um sæmilegan skip-
stjóra og dugandi áhöfn, að þurfa að útvarpa
slíkri háðung sem þetta er yfir allan síldarflot-
ann!
Við nálgumst nú Siglufjörð, og brátt skríður
báturinn upp að bryggju við söltunarstöðina
okkar. Við erum enn svo heppnir að vera fyrst-
ir að, og þar er allt á ferð og flugi. „Plan-
formaðurinn“ þeytist um og skipuleggur vinn-
una. Hér þarf í mörgu að snúast. Söltunar-
stúlkurnar þyrpast að snarar í snúningum og
rösklegar. Hvergi er svefn að sjá á neinu and-
liti, þó að skammt sé liðið á morguninn. Þetta
eru flest fullorðnar konur, húsmæður, sem hafa
marga hildi háð við síldina og kunna hand-
tökin. Þær heilsa okkur glaðlega, spyrja um
afla og fagna góðri veiði, ekki síður en við. Hér
er komin langþráð björg í bú hjá þeim og þær
eru bersýnilega ákveðnar í að gera sitt ítrasta.
Þannig líður dagurinn að nóni við kapp og
fjör vinnufúsra handa starfandi fólks, og sól-
skinið flæðir yfir iðandi og stritandi vinnu-
glaðan hópinn um borð og í landi.
*
Ágústdagur, 95—100 mílur NNV af Langa-
nesi. Þokan byrgir sýn, nema örlítinn hring
kringum bátinn, sem liggur með stöðvaða vél
og veltist í kaldanum. Öðru hvoru rofar til og
við sjáum til annarra síldarskipa í grenndinni,
sem líka liggja og láta reka.
VÍKIN G U R
Við höfum ekki séð síld í nokkra daga og allir
eru útsofnir, og nú er helzt til afþreyingar að
draga í spil, milli þess sem við stöndum okkar
vaktir. Við spilum helzt bridge, nema „karl-
inn“ og kokkurinn, sem oftast spila kasínu.
Þeir eru báðir ágætir kasínumenn, en vekja oft
gleðskap okkar hinna með því að hafa svolítið
rangt við hvor við annan, þegar þeir geta komið
því við. Hér er ekki spilað upp á neitt verðmæti,
en aðeins til gamans, og brellurnar þeirra eru
liður í þeirri gamansemi.
Útvarpið er stöðugt í gangi og eina samband
okkar við umheiminn, og nú gengur glatt sam-
talið milli skipstjóranna. Þeir ræða um síld og
síldarhorfur og flestum kemur saman um, að
nú sé þessu að verða lokið í þetta sinn.
Og endrum og eins gellur í eyrum okkar ein-
hver óhugnanlegasta misnotkun talstöðvanna.
Við getum hugsað okkur samtalið sem keimlík-
ast þessu:
„Halló, Fáráður í Umkomuleýsi. Ráðalaus í
Aumingjaskap kallar. Hvað segir þú? Ég segi
ekki neitt, skipti“. Og svarið: „Halló, Fáráður
svarar. Ég segi heldur ekki neitt. Hvað segir
þú? Skipti“. Og út af þessari örvandi(?) byrj-
un spinnst svo langt samtal um allskonar þvað-
ur og bull, heilar æviferilsskýrslur, og það ligg-
ur við að skýrt sé frá því hvenær og með hvaða
atburðum síðast flóði út úr næturgagninu
heima hjá þessum málreifu skipstjórum, pða
að gat hafi komið á nefnt áhald! Við þekkjum
þessa karla á málrómnum einum, og sem betur
fer eru þeir næsta fáir, en leiðinlegir eru þeir,
svo að af ber.
Þannig líða dagarnir einn af öðrum. Við lón-
um um eða látum reka á víxl, og nú er farið að
hugsa alvarlega um að hætta. Flestum kemur
saman um, að lítið vit sé í því að skemma sæmi-
lega vertíð með því að hanga of lengi við ekki
neitt, og svo kemur lausnarorðið:
„Bátinn aftan í!“ Og stefni er snúið til vest-
urs. Við keyrum klukkustundum saman í þoku
og myrkri, en allt í einu komum við út úr þoku-
bakkanum og enn á ný skín sólin og baðar
himin, haf og land með geislaflóði sínu.
Nú eru allar hendur á lofti, í þetta sinn við
að taka til og hreinsa okkar ágæta bát og gefa
honum þann svip, sem honum hæfir, þegar kom-
ið er í höfn að lokinni vertíð. Nú er „allt hljótt
í auðu landi“, þegar til Siglufjarðar kemur.
Síldarplanið okkar er mannautt, en staflar af
tunnum, tómum og fullum, blasa við okkur.
„Planformaðurinn", sem áður „hringsnerist
eins og hjól í spunarokk" við að binda bátinn
með okkur, rólar nú niður að bát daufur á svip
13