Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Síða 10

Selfoss í Kanada.
út á hafið og veður stórum. Fórum við nú að
skyggnast eftir, hvert ferð mannsins gæti verið
heitið. Sáum við þá grashólma, um 50 til 60
metra frá landi, en eins og áður er getið, var
útgrynni mikið þarna í firðinum og grashólmi
þessi umflotinn sæ á flóði, en um fjöru og allt
að hálfaðföllnu var hægt að ganga út í hann.
Að þessari ,,úthafsey“ stefnir karlinn, og
gekk ferðin greitt. Hverfur hann sjónum okkar
bak við hólmann, en birtist að vörmu spori
aftur og er þá með böggul undir hendinni.
Svamlar karlinn til sama lands aftur, en miklu
var nú dýpra á honum en á útleiðinni, enda
ört aðfallandi sjór. Var hann þungstígur mjög
á leiðinni upp fjöruna og kom í ljós, að stíg-
vélin voru full af sjó. Datt mér í hug að betra
hefði verið fyrir karlinn ,,að vaða í sjálfum
sér“, eins og það var kallað á Vestfjörðum í
gamla daga. Ekki lét karlinn vosbúðina á sig
fá, veifaði brosandi til okkar tveimur flöskum,
sem seinna kom í ljós að innihéldu heimabrugg-
að öl. Dáðumst við Björn að ráðkænsku manns-
ins, hvað staðarval bruggsins snerti, og kom
okkum saman um, að þessum hefði Björn heit-
inn Blöndal tæplega séð við í eltingaleik um
heimabrugg. Konan var nú búin að hita te-
vatnið og fengum við þarna hinar beztu veit-
ingar. Síðan var skálað í ölinu, sem reyndist
hvorki sérlega áfengt og því síður gott á bragð-
ið. Þessi ölglös urðu þ'ó til þess að staðfesta
enn betur það vinarþel, er nú ríkti milli hinna
tveggja „stórvelda“, Kanada og Islands, þarna
í baðstofunni við Bay of Fundy. Fannst það á
öllu, að hjónunum var það gleðiefni að fá þarna
tækifæri til að bæta fyrir óverðskuldaðar grun-
semdir í okkar garð.
Kl. 20.00 kom hafnsögumaðurinn akandi í
lúxusbifreið ásamt syni sínum, sem stýrði bif-
reiðinni. Bauð hann okkur að aka með sér til
Bass River nr. 3, þar eð nægur tími væri til
stefnu, og gætum við skoðað okkur um á staðn-
um þar sem við ættum að lesta. Þáðum við boðið
og settumst upp í „lúxusinn“. En vart höfðum
við Björn komið okkur fyrir í sætunum, er
drengurinn var kominn á 90 til 100 mílna hraða,
sem hélzt alla leiðina. Fannst okkur sem þarna
væri verið að gera enn eina tilraun til að sýna
okkur inn í annan heim. Þetta gekk þó allt
stórslysalaust og komumst við heilu og höldnu
á staðinn. Eyddum við þarna nokkrum tíma í
að skoða fyrirhugaðan lestunarstað skipsins. Kl.
22.00 komum við til baka, kvöddum karl og
kerlingu og þökkuðum fyrir veittar velgerðir
í mat og drykk, skröpuðum innan vasa okkar af
centum og gáfum litlu drengjunum og héldum
síðan um borð 1 skipið.
Ferðin um borð tók rúman klukkutíma, og
vorum við komnir um borð kl. 23.30. Tókum
við þá eftir því, að stór mótorbátur var festur
aftan í skipið, og vissum við ekki hverju það
sætti. Gekk ég rakleitt inn til skipstjóra og
tilkynnti honum komu mína. Var hann háttað-
ur og las í bók að vanda, en á bekknum í skrif-
stofu hans lá maður og las í blaði. Skipstjóri
var frekar þurr á manninn. Kvað hann hafn-
sögumanninn hafa komið um borð skömmu eftir
að við fórum frá skipinu. Kvaðst hann marg-
sinnis hafa þeytt eimpípuna til að kalla okkur
aftur um borð, en árangurslaust. Værum við
nú búnir að tapa hálfum vinnudegi eða meira.
Fannst það á, að hann vildi gefa okkur sök á
því; Ég skýrði honum í stuttu máli frá ferða-
lagi okkar Björns og hversu erfitt hefði reynst
að ná í. hafnsögumanninn. Einnig gerði ég
grein fyrir hversu erfitt væri um alla staðhætti
í landi, svo sem útgrynni mikið, illa staðið á
sjávarföllum o. fl. Reyndi ég að gera honum
það skiljanlegt, að við Björn hefðum ekki haft
neina sérstaka ánægju af því að labba um
þennan eyðistað í 10 klukkutíma, en eimpípu-
blásturinn hefðum við ekki heyrt. Ennfremur
benti ég honum á, að hafnsögumaður sá, er við
komum með, væri sá eini, sem hefði réttindi til
að sigla skipi inn í Bay of Fundy. Gæti hann
að sjálfsögðu valið um hvorn hafnsögumanninn
hann kysi, en þann, sem við hefðum komið með
um borð, kvaðst ég myndi taka inn til mín
yfir nóttina og sjá honum fyrir beina. Meðan
þessu fór fram, tók ég eftir því að hafnsögu-
mennirnir tveir voru komnir í háarifrildi út af
því, hvorum þeirra bæri að sigla skipinu inn
í f jörðinn. Ég bauð svo góða nótt, en sagði mín-
um hafnsögumanni að koma niður í herbergi
mitt, er hann hefði lokið viðræðum við vin
sinn. Nokkru seinna kom hann inn til mín og
var þá drjúgur mjög. Kvaðst hann skyldi sjá
1P
VIKINGUR