Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Page 14

E I IM A R BRAGI:
Morgunn í síldarþorpinu
Ég stóð á forstofuþröskuldinum í Búðinni og
geispaði út í morguninn. 1 heila viku hafði
verið sólskin og sunnangola á hverjum degi, en
síldin lét ekki góða veðrið ginna sig.
Framundan Búðinni var lítil bryggja, gömul
og lasburða og bar þess engin merki lengur, að
eitt sinn var hún veglegasta mannvirki sinnar
tegundar á landinu. Það hefur margbrotnað
framan af henni, stólparnir eru orðnir hallir,
dekkið sigið og margir plankar brotnir, svo að
hún er háskaleg yfirferðar. Við bryggjuna lá
lítil, grænmáluð trilla, og þrír unglingsstrákar
voru eitthvað að bauka í bátnum. Ég gekk
niður á bryggjuna.
— Sælir strákar, sagði ég — eruð þið að
fara á skak?
— Við ætlum að vitja um línu, sem við lögð-
um í gærkvöld, en við höfum handfæri með
okkur, svaraði skipstjórinn. Hann var á ferm-
ingaraldri og þeirra lægstur vexti, en í svipn-
um var festa, sem vakti traust.
— Hafiði fiskað vel í vor? Ég settist á
bryggjuna og lét fæturna lafa út af — mér
fannst ég vera orðinn smástrákur í annað sinn,
og mig langaði til að biðja um að fá að vera
með.
— Nei, það hefur verið bölvaður reitingur,
en kannske sá guli komi núna í strauminn,
og einn, löngu eftir að við komum að. Og nú
nálgast kveðjustundin.
Okkur er sagt, að dansað verði í Alþýðuhús-
inu í kvöld og þangað ákveðum við að fara, og
þar að auki er svolítið hóf í bátnum, „hesta-
skálin“ að skilnaði. Sumarið er nú liðið, með
skini og skúrum, höppum og smáóhöppum, eins
og lífsins gangur er. Orustan er gengin um garð
með sæmilegum árangri fyrir okkur og hver
og einn býr sig undir þá næstu, á hvaða vett-
vangi sem hún verður svo háð og hvernig sem
niðurstaðan kann að verða.
En eftir situr í minningasjóðnum samveran
við góða félaga og ánægjulegt samstarf í blíðu
og stríðu.
X.
14
svaraði hásetinn og spýtti um tönn út fyrir
borðstokkinn. Hann var á sama aldri og hinir,
en líkamlega sterkbyggðari.
— Hafiði betra upp úr því að róa en vinna
í verksmiðjunni?
— Maður fær ekki nema kvenmannskaup þar,
svaraði skipstjórinn — og það er líka svo and-
skoti leiðinlegt að vinna í landi, þegar maður
er orðinn vanur við sjóinn. Hann tók hagla-
byssu, sem lá á einni þóftunni og lagði hana
fram á.
— Hefurðu byssuleyfi? spurði ég.
— Maður hittir alveg eins vel án þess, svar-
aði skipstjórinn kankvíslega — en þú þarft
ekki að minnast á það við hreppstjórann.
— Vertu óhræddur, svaraði ég.
Vélstjórinn lyfti lokinu af vélarhúsinu, dældi
benzíni inn á vélina og sneri svifhjólinu. Vélin
þaut strax í gang. Þá gekk skipstjórinn aftur í
og tók um stýristaumana.
— Viltu leysa fyrir mig? kallaði hann. Ég
losaði bandið af bryggjustólpanum og kastaði
því út í bátinn. Skelin seig hægt frá bryggju,
tók síðan krappan sveig og stefndi á hafnar-
mynnið.
— Gott fiskirí! hrópaði ég, en þeir heyrðu
ekki. Þetta var þriðja sumarið sem þeir gerðu
út á þorskveiðar, þessir ungu sjómannssynir, er
vildu halda trúnað við hefð ættar sinnar og
neituðu að verða hjól í vélabákni verksmiðjunn-
ar, sem gleypir flesta aðra unglinga þorpsins.
Ég stóð kyrr um stund og horfði á eftir kæn-
unni, sem skreið léttilega út höfnina, skar mjóa
plógstrengi úr lygnum sjónum og bylti þeim
til beggja handa.
Upp með bryggjunni stendur gamall súðbyrð-
ingur með brotna siglu. Hann liggur á þurru
um fjöru en reisir sig ennþá, þegar sjórinn
flæðir undir hann. Lúkarinn er opinn og önnur
hurðin horfin, en hin hangir á stakri löm. Loft-
ið niðri er fúlt og hráslagalegt, þrungið dauni
if gömlum gegnvættum dýnum, þangi og þorn-
uðu slori. Stjórnborðsmegin er ein koja, en
bekkir liggja með báðum súðum og mætast í
kröppu horni frammi í kverk. Lokin úr bekkj-
VÍKINBUR
*