Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1954, Qupperneq 19

tyimiHqarcth
Þorsteinn Þorsteinsson
skipstjóri í Þórshamri
Hinn 13. apríl andaSist að heimili sínu í
Reykjavík Þorsteinn skipstjóri Þorsteinsson í
Þórshamri, á 85. aldursári.
Þorsteinn var fæddur að Mel í Hraunhreppi
í Mýrasýslu 4. október 1869. Var hann bróðir
Bjarna prófasts og tónskálds á Siglufirði, Hall-
dórs skipstjóra í Háteigi og Kolbeins skipstjóra
í Reykjavík. Kornungur hóf hann sjósókn, og
þótti þegar á æskuárum harðfengur og duglegur
verkmaður og hið mesta sjómannsefni. Þor-
steinn gekk á stýrimannaskólann og varð einn
þeirra sex manna, er þaðan útskrifuðust fyrstir,
eftir að stofnaður hafði verið löggiltur stýri-
mannaskóli hér á landi. Var það vorið 1893.
þá sumir óvildarmenn Sigurðar þess til, að bagað
mundi hann hafa skip Jóns á siglingunni, þótt engin
sýnist líkindi þess. — Enga rak menn þessa, en Jón
Hallsteinsson, er áður var nefndur, dró einn þeirra á
lóðaröngul, Kristján frá Þúfum, þrem misserum síðar.
Get ég ei rengt þessa sögu, er ég var sjálfur unglingur
að læra sjó hjá Jóni Grímseyjarformanni kölluðum og
á skipi með Jóni Hallsteinssyni, er hann dró Kristján
um haustið.
7.
Guðbjargar, dóttur Þorbergs og Þuríðar Jónsdóttur,
fékk Jón son Jóns Oddssonar hreppstjóra á Bessastöð-
um. Drukknaði hann í selasafni í Héraðsvötnum. Síðan
fékk hennar Þorleifur Bjarnason frá Reynistað, bróðir
Péturs á Reykjum og Jóns hreppstjóra í Eyhildarholti,
bjuggu í Vík út frá Stað. En Páll, læknir mikill, son
Þorbergs og Þuríðar, drukknaði (1831) vestur í Breiða-
firði. Þuríðar fékk síðan Jón Oddsson hreppstjóri í
Glæsibæ. Þeirra böm: Þorbergur hreppstjóri á Dúki,
Jón á Siglunesi og fleiri. — Jón á Sauðá Einarsson fór
til framfæris í elli sinni að Álfgeirsvöllum til Magnúsar
Þorsteinssonar stúdents í Gilhaga og Rutar Konráðs-
dóttur konu hans, systur Jóns prófasts á Mælifelli.
Þótti mönnum þá mjög skipt um skaplyndi hans, því
við ellina varð hann sem barn, gladdist af litlu og
hryggðist ef nokkuð móti blés. Þótti á honum rætast, að
tvisvar verður gamall maður barn. Jón dó á Álfgeirs-
völlum um sjötugt að sagt er, og hefur mönnum þótt
hann mikill hreystimaður verið hafa.
Þegar að loknu prófi gerðist hann stýrimaður
og brátt skipstjóri á skútum. Reyndist hann frá-
bær aflamaður, enda sótti hann sjó af hinu
mesta kappi. Var hann hvað eftir annað afla-
kóngur á handfæraveiðum á fyrsta tug þessarar
aldar, er hann stjórnaði hinu farsæla skipi,
kútter Georg.
Þegar togaraútgerð hófst héðan fyrir tæp-
um 50 árum, var Þorsteinn Þorsteinsson meðal
hinna fyrstu, er til forystu völdust um kaup
slíkra skipa hingað til lands. Var hann skip-
stjóri á togurum um nokkurt skeið, og reyndist
þar sem áður á þilskipunum heppinn og aflasæll.
Þorsteinn lét einnig mjög til sín taka um
ýmsa félagsmálastarfsemi, er sjávarútveg snerti
og siglingar. Hann átti ríkan þátt í stofnun
Slysavarnafélags íslands, sat í stjórn þess frá
upphafi og var forseti félagsins um tíu ára
skeið. Ásamt konu sinni gaf hann félaginu
fyrsta björgunarbátinn, er það eignaðist, og
vann að slysavarnamálum af miklum áhuga og
duganði.
Þorsteinn átti hlut að stofnun margra ann-
arra félaga og fyrirtækja. Má þar einkum nefna
Þilskipaábyrgðarfélagið við Faxaflóa, Slippfé-
lagið, Fiskifélag íslands og Eimskipafélag ís-
lands.
Hann kvæntist árið 1901 Guðrúnu Brynjólfs-
dóttur frá Engey, hinni ágætustu konu, er var
manni sínum samhent og studdi hann ötullega
í störfum öllum. Guðrún lifir mann sinn.
Með Þorsteini skipstjóra Þorsteinssyni er til
moldar genginn mikilhæfur fulltrúi þeirrar kyn-
slóðar, er ruddi brautina á sviði sjávarútvegs
á öndverðri þessari öld. Minnisstæður verður
hann öllum, er af honum höfðu kynni, hertur í
eldi strangrar lífsbaráttu, þar sem hann hopaði
aldrei, en sótti jafnan á brattann.
Lesendum Víkings er Þorsteinn Þorsteinsson
að góðu kunnur. Hér í blaðinu birtust fyrir
rúmu ári endurminningar hans frá sjómanns-
árunum, fróðlegar um margt og hinar læsileg-
ustu.
G. G.
VIKINGUR
145