Sjómannablaðið Víkingur

Ukioqatigiit

Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1954, Qupperneq 30

Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1954, Qupperneq 30
sterkum luktum. Ég vaknaði á næturnar og hélt, að tunglið skini inn í klefann til mín. En þá voru það bara þessar sterku luktir á svæð- inu fyrir utan. Fyrst framan af hélt ég, að það væri tunglið. Nú húki ég á stiganum og gægist yfir múr- inn og tel klefagluggana, þangað til ég finn þann, sem ég er að leita að. Ég tel frá horninu á þriðju hæð. Það er býsna hátt frá jörð. Rétt í þessu kemur næturvörðurinn fyrir syðra hornið. Varðhundurinn gengur á undan honum og togar í festina. Hundurinn er árvak- ari en maðurinn. Hann snýr höfðinu í allar átt- ir á götunni. Hann spæjar viðstöðulaust, til- búinn að stökkva. Maðurinn heldur fast í fest- ina og gengur í þungum þönkum. öðru hverju lyftir hann höfðinu og lítur yfir fangelsisvegg- inn. Múrnum gefur hann engan gaum. Ég stend með hökuna á múrbrúninni og gæg- ist yfir, og mig langar til að segja: „Bö!“ Ég verð að halda fyrir munninn, til þess að hrópa ekki: „Bö-ö-ö!“ Frelsið er lögleg eign hvers manns, geti hann náð því og haldið. Aðeins einn maður hefur brotizt út úr þessu fangelsi. Aðeins einn maður hefur komizt yfir þennan múr. Aðeins einn í áttatíu ár. Gasbyssan liggur á múrbrúninni. Kaðalstig- ann hef ég undir vinstri handlegg, vasaluktina í hægri hendi. Það er rautt gler á luktinni. Næturvörðurinn hverfur fyrir nyrðra hornið. Ég bíð andartak. Svo kveiki ég nokkrum sinn- um á luktinni og stari upp í dimma gluggann hans. Það er tafarlaust svarað með nokkrum glömpum inni í klefanum. Hann heldur lukt- inni rétt við rúðuna. Ég sé móta fyrir höfði hans, þegar hann kveikir. Hann hefur svarað mér. Svo er aftur dimmt í klefanum. Ég finn hjartað hamast í brjósti mér og stari á fangelsisvegginn skáhallt undir glugg- anum hans. Nú gæti ég trúað, að honum væri órótt innanbrjósts. Nú færir hann rennibekk- inn, skríður niður um gat á gólfinu og tekur stein úr yzta lagi veggsins, sem hann hefur los- að fyrir löngu. Það er þetta augnablik, sem á ríður. Ef gang- vörðurinn tæki nú upp á því, að fara inn til hans núna? Þá væri allt unnið fyrir gíg. Og oft er það, að einmitt á síðustu stundu fer allt út um þúfur. Allt í einu sé ég nokkra snögga glampa í litlu gati á veggnum, svo sem tveim metrum neðan við gluggann hans. Ég svara honum strax. Svo setur hann steininn aftur á sinn stað. Ég stari stöðugt á þennan sama blett. Allt er í lagi, ennþá. Það tekst. Það ætlar vafalaust að takast. Því versta er nærri því lokið. Nærri því. Nú þarf ég ekki að bíða nema stutta stund í viðbót. Allt í einu verð ég kaldur og rólegur. Ég bind kaðalstigann við efstu rimina á rör- stiganum, sem ég stend á. Það kólnar. Snjókornin glampa. Þau eru ekki blaut lengur. Þau falla léttar til jarðar. Ég finn hreinan vetrarilminn í nösunum. En mér er ekki kalt. Mínúturnar verða langar. Nætur- vörðurinn er heila eilífð að ganga kringum húsið. En í raun og veru eru það bara nokkrar mínútur. Ekki get ég verið alveg öruggur, þar sem ég stend, þótt ég sé fyrir utan múrinn. Kastaníutréð hylur mig vel, og stigann líka. En alveg öruggur get ég ekki verið. Þó hef ég eitt- hvert hugboð um, að allt fari vel. Skilningar- vit mín eru vel þjálfuð. Þau eru mjög skörp. Þegar mikið ríður á, sé ég allt og heyri. Ég hef sérstaklega næma tilfinningu fyrir öllu, sem gerist kringum mig. Undarlega næmt hugboð — stundum löngu áðui'. „Eins og rándýr“, hugsa ég nú. „Eins og rándýr“. Ég fæ fyrirboða. Ég finn á mér, ef hætta er á ferðum. Þegar ég skeyti ekki um þessi hug- boð, fer alltaf illa. Nú hef- ég gott hugboð. Sjálfsagt er til einföld skýring á þessu. Það eru líklega ósjálfráðar, rökfræðilegar niðurstöð- ur heilans. Ósjálfrátt yfirlit og ályktanir, er byggjast á liðnum atvikum og gerðum ráðstöf- unum. Ég veit það ekki. En það er eitthvað þvílíkt. Þegar mikið ríður á, verð ég gagntekinn und- arlegum fögnuði. Ég sé með augunum og heyri með eyrunum. En ég sé líka og heyri — skynja — með munninum, með höndunum, já, með höndunum, já, með öllum líkamanum. Ef til vill er það vegna þess, að ég hef lengi lifað í stöðugri hættu — árum saman. Nú kemur hundurinn aftur í ljós við syðra hornið. Hann spæjar ákaft, snýr frammjóu úlfs- höfðinu í allar áttir. Er enginn, sem hann get- ur ráðizt á? Er enginn, sem hann getur ri’fið á hol? Þorir enginn fanganna að reyna? Hann veit vel, hvers vegna hann gengur þessar hring- ferðir á hverri nóttu. Hann er fullt eins vitur og maðurinn, sem kemur þungur og breiður á eftir honum í síðum frakkanum og heldur í festina. Með jöfnu millibili hallar maðurinn undir flatt og lítur yfir framhlið fangelsisins. Hann gerir þetta alveg ósjálfrátt. Ég tel upp að tuttugu. Þá lítur hann upp. Ég tel aftur upp að tuttugu. Þá lítur hann upp. Hó-hó. Svona gengur hann sjálfsagt og lítur yfir húsvegg- ina niðri í bænum í frístundum sínum. Nú fæ 156 VÍKI N G U R

x

Sjómannablaðið Víkingur

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.