Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1954, Blaðsíða 31

Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1954, Blaðsíða 31
ég ákafa löngun til að segja: „Bö-ö-ö!“ Hó-hó. En um leið hugsa ég með mér, að bezt sé að vera ekki of vongóður. Ég stend og geri mér upp dálítinn efa. „Nei, þetta getur varla tek- izt“. Um leið og hundurinn og maðurinn hverfa fyrir nyrðra hornið, kveiki ég nokkrum sinnum á rauðu luktinni. Það myndast gat á fangelsisveggnum. Fyrst er það eins og lítill svartur blettur, svo verður það stærra og stærra. Tvöföldum kaðli er hleypt niður. 1 skæru ljósinu sé ég jafnvel hnútana á kaðlinum. Nú er engin leið til baka. Tveir fætur koma út úr gatinu. Hann rennir sér niður. Hann er með böggul á bakinu. Ég sezt klofvega yfir múrvegginn með kaðal- stigann tilbúinn. Hann veifar til mín, dregur kaðalinn rólega niður og vefur hann upp á handlegg sér. Svo kemur hann yfir að múrn- um. Ég tek eftir því, að hann gengur á sokka- leistunum. Sporin sjást greinilega á þunnum snjóhjúpnum, frá fangelsinu til múrveggsins. Hann brosir upp til mín, meðan hann klifrar upp kaðalstigann. Ég undrast, hvað hann er líkur mér. Hann er bara fölari. Mér finnst ég sitja yfir lygnu vatni og horfa á mitt eigið andlit. Við tökum sinn stigann hvor og göngum hratt yfir akurinn. „Hann tekur bráðum eftir því. Gatinu — sporunum". „Já“. Enginn á götunni. Við leggjum dótið í aftur- sætið í bílnum. Ég rétti vini okkar stóra seðil- inn. Hann situr rólegur í framsætinu og sting- ur honum í veskið sitt. „Þetta var lengsta bið á æfi minni. Höfum við tíma til að fá okkur sopa?“ Við stöndum allir þrír fyrir utan bílinn og skálum. „Gleðileg jól“. „Gleðileg jól“. „Gleðileg jól“. Fangavörðurinn gengur niður stéttina og hverfur fyrir hornið. Við setjumst inn í bílinn. Andlit hans er mjög fölt, augun glampa, hendurnar titra. Ég lít á klukkuna. Hún er liðlega tólf. Það undrar mig stórlega. Það eru tæpar tíu mínút- ur síðan ég fór frá bílnum. Mér finnst það vera margar klukkustundir. Svo set ég vélina í gang. Við ökum með jöfn- um, drjúgum hraða. Hann situr hokinn í sæt- inu við hlið mér. Aðeins einu sinni opnar hann munninn. „Nú er fyrsti jóladagur kominn“. „Já. Nú er því lokið“. Hríðin fer vaxandi, verður dimm og þétt. Þó erum við ekki mikið meira en tvo tíma á leið- inni. Ég set bílinn inn í vagnskýlið, og við göngum hljóðlega upp í herbergið mitt. Hann er mjög þreyttur og sofnar um leið og hann leggur höfuðið á koddann. Mér finnst ég horfa á mitt eigið andlit. Á eftir geng ég á sokkaleistunum upp stig- ann og inn ganginn. Hann sefur fast, hann gamli vinur minn. Ég stend fyrir utan dyrnar hans og hugsa málið. Hann getur borið vitni um það, að við háttuðum klukkan ellefu. Þá er óhugs- andi, að ég hafi verið kominn til fangelsisins klukkan tólf. Það er í lagi. Ég hef víst blundað svolitla stund. Einhver tekur fast í handlegginn á mér. Mér gengur illa að vakna. Maður í einkennisbúningi stendur yfir mér. Hann stendur og hlær að mér. „Jæja, þú hefur fengið þér dúr?“ Ég rís upp af gólfinu og litast ringlaður um í klefanum. Vörðurinn stendur og hlær að mér. Þetta er síðdegis á aðfangadag jóla. Klefagólfið er hrein- þvegið. Hann heldur á blómvendi í hendinni — og bréfum. „Ég var svo þreyttur. Svaf ekki í nótt. Já, mig var að dreyma“. „Jæja, nú verðurðu að flýta þér að tygja þig til. Það er kirkjan“. „Kirkjan". „Já. Veiztu ekki, að það er aðfangadagskvöld ? Ertu ekki vaknaður?“ Ég þvæ mér í framan, bursta fangabúning- inn og hnýti trefilinn um hálsinn. Um leið og ég geng út úr dyrunum, get ég ekki stillt mig um að snúa mér við og líta á rennibekkinn. Svo göngum við í röð inn í kirkj- una. Þeir lötra á undan mér í gráum, álappaleg- um fangabúningunum. Tötrahrúgur á leið til kirkju. Fangaverðirnir standa álengdar og gefa okkur gætur. Einn og einn göngum við inn um kirkjudyrnar, niður nokkur þrep og inn í bás, sem lokað er á eftir okkur. Prédikunarstóllinn er hátt fyrir ofan okkur. Beggja megin við hann stendur vörður. Verðir standa í göngunum milli básanna og gæta okk- ar. Við megum engan sjá, ekki tala við neinn, ekki senda miða. Það er dauðasynd. Við sjáum ekkert nema altarið, prédikunarstólinn með prestinum í, og verðina tvo, sem standa hvor sínu megin við hann. Kirkjan er hvítmáluð og snyrtileg. Við altarið stendur stórt jólatré. VIKINGUR 157

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.