Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1965, Blaðsíða 4

Þeir eru langt á undan okknr i Iflndunartækni
Islendingar eru, sem kunnugt
er, ein af mestu fiskveiðiþjóðum
heims. Við eigum dugmikla sjó-
mannastétt, nýtízkulegan og vel
búinn fiskveiðiflota og erum í
fararbroddi um afköst og tækni
við fiskveiðar. Það er ánægjulegt,
að við, sem um og eftir síðustu
aldamót þurftum að læra nútíma
fiskveiðiaðferðir af nágranna-
þjóðum okkar, skulum nú geta
miðlað þeim og öðrum þjóðum af
reynslu okkar á þessu sviði. Á
síðari árurn hefur það farið í vöxt,
að leitað hefur verið til íslend-
inga til þess að kenna öðrum
þjóðum nýtízku aðferðir við fisk-
veiðar og hafa allmargir íslenzk-
ir skipstjórar farið utan þeirra
eiánda, ýmist á vegum Samein-
uðu þjóðanna eða einstakra
erlendra útgerðarf yrirtæk ja.
Stundum hafa og aðrar þjóðir
sent menn hingað til að kynnast
fiskveiðum okkar af eigin raun.
Einn þeirra íslenzki-a skip-
stjóra, sem kennt hafa fiskveið-
ar erlendis, er Kristján Kristj-
ánsson, fyrrum skipstjóri og nú
hafnsögumaður á Akranesi. Blað-
ið heimsótti Kristján hafnsögu-
mann og bað hann að segja nokk-
uð frá förinni vestur.
Danski
„gallasinn“ í
Neiv London,
sem jlutti eitt
sinn salt frú
Danmörku til
íslands.
— Hvernig stóð á því, að þú
fórst vestur, Kristján?
— Það var útgerðar- og fiski-
mjölsverksmiðjufyrirtæki á aust-
urströnd Bandaríkjanna, sem
bauð mér vestur til þess að kenna
sjómönnum þeirra nýtízku síld-
veiðiaðferðir með asdictækjumog
hringnót, segir Kristján.
— Ég fór út 18. janúar og var
vestra í tvo mánuði. Fyrirtækið,
sem bauð mér út, heitir Smith
Meal Company. Þetta er fjöl-
skyldufyrirtæki, rekið af börnum
stofnanda þess. Það á og rekur
þrjár gríðarstórar fiskimjöls-
verksmiðjur á austurströndinni
og gerir út um 170 báta, sem veiða
fisk til vinnslu í verksmiðjunum,
aðallega s.n. „manhaden“-fisk og
„trash-fish“. „Manhaden“-fiskur
er svipaður á stærð og síld og
gengur í torfum, mjög grunnt,
og er veiddur í snurpunót.
Annar Islendingur hafði verið
áður hjá Smith Meal Company,
Kristján Júlíusson, yfirloft-
skeytamaður hjá Landhelgisgæzl-
unni. Var hann hjá þeim í fyrra
sumar og kenndi á asdictæki.
Ég fór með flugvél til New
York og þaðan með langferða-
bíl til Salesbury í Maryland, en
þangað var ferðinni heitið. Var
ég þá búinn að vera á ferðalagi
í 251/0 tíma samfleytt. 1 Salis-
bury í Maryland á fyrirtækið
skipaviðgerðarstöð. Þarna voru
þá milli 60 og 70 bátar, sem fyrir-
tækið átti og var það þó ekki
nema tæplega helmingur af báta-
flota þess.
Þegar til Salisbury kom, var
báturinn, sem ætlaður var til síld-
veiðanna ekki tilbúinn, og þurfti
ég að bíða eftir honum í viku á
meðan verið var að útbúa hann.
Báturinn hét Cape May, 95 feta
bátur (Bandaríkjamenn telja
stærð báta sinna í fetum), 120—
140 tonn að stærð. Skipstjórinn
hét Roderick, fæddur í Portúgal,
en fluttist ungur til Bandaríkj-
anna með foreldrum sínum, hinn
mesti ágætis- og dugnaðarmaður.
Áhöfnin var átta manns, auk mín,
0g af henni ekki nema þrír „inn-
fæddir“ Bandaríkjamenn. Hinir
voru Itali, Norðmaður, Þjóðverji
og Pólverji, er flutzt höfðu til
Bandaríkjanna. Samkomulag var
gott hjá áhöfninni, þótt af ólík-
um þjóðernum væri og mennirnir
duglegir og áhugasamir. Síld-
VÍKINGUR
174