Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1965, Blaðsíða 28

að og traust. Bilun einhvers þess-
ara hluta á alvörustund, gat kost-
að mikil verðmæti, og jafnvel líf
margra manna. Nú hvílir þessi
vandi á ykkur sem gætið vélanna
í skipunum". Ég var í þjónustu
þessa manns, og þessi orð voru
við mig sögð hálfgert í ögrunar-
skyni, í sambandi við mál sem
við vorum að ræða. Ég man að
ég kunni þessari ögrun vel fyrir
hönd starfsfélaga minna, ekki
laust við að ég miklaðist af. —
Og nú flyt ég þessi orð — þessa
ögrun hins lífsreynda manns, til
ykkar verðandi vélstjórar sem
hér eru staddir. Þið munuð að
vísu ekki kynnast mikið þeim
hugsunarhætti, sem á bak við
liggur, þegar þið komið út á skip-
in, hann hefur ekki enn fest hér
rætur, en sannleikur er það samt,
— sannleikur reynslunnar.
Fyrir rúmum 20 árum var ég
á ferð uppi í Borgarfirði að sumri
til í laxastússi. Kom ég þá á bæ
einn í Þverárhlíðinni. Myndar-
býli var það og fólkið ágætt heim
að sækja. Þegar ég gekk heim
túnið tók ég eftir því að stór
skák af nýrækt var í túnjaðrin-
um, hálfunnin, en töluvert gró-
in. 1 flaginu var vél, sem vakti
athygli mína, svo að ég gekk
þangað. Reyndist þetta vera
diskaherfi svo til nýtt. Hafði ver-
ið unnið með því haustið áður,
að því er virtist, og skilið eftir
í flaginu. Nú voru diskarnir
sokknir upp að öxli í jarðveginn
og vitanlega skemmdir af ryði.
Mér varð starsýnt á þetta og
hafði orð á því við þann sem með
mér var. Því miður hefur þetta
ekki verið neitt einstakt dæmi
um vanhirðu á vinnutækjum í
sveitinni. En þetta vakti svo at-
hygli mína, að ég fór að hugsa
þessi mál. Þarna var þá einnig
langt uppi í sveit sama skiln-
ingsleysið á þeim verðmætum sem
í vélunum liggja, endingu þeirra
og afköstum.
Landbændur voru hér nokkuð
á eftir sjávarbændum um notkun
véla við atvinnu sína, og aflvél-
ar við ræktunarstörf komu eitt-
hvað um 20 árum seinna en í
Dieselvélarnar fara sístœkkandi og hafa lengri gangtíma en áSur
milli hreinsana. A myndinni sést 21000 hestafla Burmeislervél.
fiskibátana. Augljóst er að van-
rækslusyndir hafa verið ekki síð-
ur áleitnar í sveitinni en við
sjóinn, og ef til vill þeim mun
þungbærari sem eftirtekja og
arðsvonin er stórum minni þar en
við sjávarsíðuna. Þó mun þetta
nú standa til bóta. Fræðslunám-
skeið hafa verið upp tekin á
nokkrum stöðum.
Reynslan hefur smám saman
opnað augu manna fyrir nauðsyn
fræðslu á þessu sviði sem ég hef
hér rætt um. En guð minn góð-
ur, — hvað þessi reynsla hefur
orðið dýr!
Vélskólinn er nú kominn á
fimmtugasta árið, mikil reynsla
er fengin í sambandi við starf
hans. Hann var í húsnæðishraki
um 30 ára skeið, og skammtur
hans af almannafé ærið naumur.
Starfað var í svo ófullkomnum
húsakynnum, að ekki var um
verklegar æfingar að ræða, enda
voru nálega engin tæki til þeirra
hluta.
Síðan skólinn kom í eigið hús-
næði fyrir 20 árum, hefur þó
mikið úr rætzt í þeim efnum,
einkum nú síðustu árin.
Fyrir dyrum standa nú nokkr-
ar skipulagsbreytingar á kennslu >
og skilzt mér að þær eigi að verða
all róttækar. Hin öra þróun vél-
tækninnar kallar að sjálfsögðu á
breyttar aðferðir. Gömul fræði
falla úr gildi, og nýtt kemur í
staðinn. Við stöndum hér í
straumi tímans og verðum að
horfa til beggja landa til þess að
vel farnist.
Ég get hins vegar ekki fellt
mig við tilslakanir á hæfni eða
námsefni, sem hlýtur frekar að
verða að auka en minnka, eins
og í öðrum kennslustofnunum
landsins. Bætt aðstaða og betri
tæki gera að vísu kleift að nema
meira á jafn löngum tíma og áð-
VÍKINGUR
198