Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1965, Blaðsíða 5

Kristján Kristjánsson.
veiðar höfðu lítið verið reyndar
fyrr þarna við austurströndina.
Þegar báturinn var tilbúinn
fórum við frá Salesbury áleiðis
til Amagansette á Long Island
til að sækja nót og fleira til síld-
veiðanna. Salesbury stendur við
Cheese-peak-flóa. Flóinn er mjög
grunnur, en teygir sig langt inn
í land. Gríðarlöng brú, einar 14
mílur á lengd, liggur yfir flóann
þverran, rétt við miðju hans.
Þessi brú er sérkennileg að því
leyti, að nær miðju flóans hættir
hún að vera brú, en hverfur í salt-
an sæ og verður að sævar og jarð-
göngum um skeið til þess að skip
komist leiðar sinnar um flóann,
en rís síðan úr sjónum að nýju
með sínu fyrra lagi.
Við lentum í vondu veðri á
leiðinni og fórum í land á Louis
Delaware, en þar á fiskimjöls-
fyrirtækið verksmiðju. Síðan
sigldum við til New York og fór-
um í gegnum höfnina þar og lögð-
umst að bryggju á Manhattan
og stönzuðum þar eina nótt. Var
skemmtilegt að fylgjast með hinu
mikla og fjölskrúðuga athafna-
lífi í og við New York-höfn. I
Amagansette á Long Island tókum
við um borð nótina og fórum svo
í helgarfrí. Sjómenn þar um slóð-
VÍKINGUR
ir vinna ekki nema fimm daga
vinnuviku og hafa föst helgarfrí.
Helgarfríinu eyddum við í New
London í Connecticutt-fylki. Þar
átti skipstjórinn og stýrimaður-
inn á Cape May heima.
New London er nokkuð stór
bær, og einkum nafnkunnur fyr-
ir það að þar er aðalflotastöð
Bandaríkjamanna á austur-
ströndinni og foringjaskóli fyrir
strandgæzluna (Coast Guard).
Foringi einn úr strandgæzlunni,
sem ég kynntist þarna, bauð mér
að skoða kafbátastöðina og
„Skate“, kjarnorkukafbátinn sem
fór undir Norðurskautið. Heldur
fannst mér þröngt innanborðs í
kafbátnum og held ég að ég vildi
ekki vera á þvílíku skipi.
I New London er merkilegt og
f j ölskrúðugt sj óminja- og byggða-
safn. Þar sá ég m. a. danskt segl-
skip, galeas, sem var smíðaður
seint á nítjándu öld til saltflutn-
inga frá Danmörku til íslands
og var þess getið þar í leiðarvísi.
Þá var þarna gamalt hvalveiði-
skip, fullbúið með rá og reiða og
öllum hinum gömlu siglinga- og
veiðitækjum. Hafði ég mikla
ánægju af að skoða þetta aldna
skip. I skipstjóraíbúðinni var
rúm skipstjórans uppbúið og föt
hans og siglingatæki til taks.
Aldraður leiðsögumaður fylgdi
okkur um skipið. Á einum stað
sýndi hann okkur rimlahlera i
gólfinu og sást þar í gegn alla leið
niður í kjöl á skipinu. — Þarna
var rommið geymt og þeir sem
urðu vitlausir, sagði karlinn, en
álíkt kvað hann hafa komið fyrir
á þessum gömlu hvalveiðiskipum,
sem voru stundum allt upp í 3 ár
úti, án þess að koma heim.
Eftir helgarfríið héldum við út
og fórum að leita að síld. Þá kom
í Ijós, að ýmislegt þurfti að lag-
færa og breyta á bátnum vegna
veiðanna. Var þá haldið til hafn-
ar. Tók þessi viðgerð um viku-
tíma og gekk seint, enda þurftu
skipverjar að sjá um hana sjálfir.
Eftir þetta var haldið út á ný
og nú á önnur mið. Fundum við
undir eins síld, en ýmis óhöpp
töfðu okkur. Yfirleitt bilaði alltaf
eithvað í fyrstu köstum okkar.
Við veiddum dálítið af síld, en
mjög var erfitt að vinna með
asdic-tækinu, það var alltaf að
bila. Þetta var norskt Simrad-
tæki og engin viðgerðarþjónusta
í landi. Umboðsmaðurinn kunni
ekki á það, en hann fór síðar til
Noregs til að læra viðgerðir.
— Hvað sýndist þér um fisk-
vciðar Bandaríkjamanna á þess-
um slóðum?
— Mér virtist menn þarna á
austurströnd Bandaríkjanna vera
Áhöfnin á Cape May
175