Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1965, Síða 20

Fyrir nokkru voru í Varsj á límdir
upp ótal fregnmiðar, sem á var letr-
að: — Pólsk-Sovésk vináttuvika. Við
þetta höfðu allmargir bætt: — Og
ekki degi lengur!
*
Það var reykingarráðstefna á heim-
ilinu:
— Ef þið lofið mér því að reykja
ekki fyrr en þið eruð orðin 21 árs,
skal ég verðlauna ykkur með 10 þús-
und krónum, sagði húsbóndinn við
bömin sín þrjú.
— Ég tek boðinu, hrópaði dóttirin,
sem var 17 ára.
Annar sonurinn 15 ára hikaði:
— Þetta er vandamál, sem ég verð
að íhuga vel, það er ekki víst að ég
felli mig við að binda mig svona lengi.
— Hversvegna komstu ekki með
þetta tilboð fyrr, sagði sonurinn 12
ára!
*
— Er konan þín hætt að heimta
minkapelsinn.
— Já, nú minnist hún ekki meir á
hann.
— Hversvegna?
— Jú, ég sendi hana til geðlæknis,
og honum tókst að sannfæra hana um,
að engin í heiminum þyrfti eins mik-
ið á minkaskinni að halda og einmitt
minkurinn sjálfur!
*
Hið eina jákvæða við, að hlusta á
mann tala um sjálfan sig, er, að þá
heyrir maður ekkert nema lof og hrós!
Auglýsing í ferðaskrifstofu: — Út,
út með þig!
Frívaktin
— Góðan dag, sagði kunningi við
veðurfræðinginn, sem var annars hug-
ar.
— Ha, já, það er útlit fyrir það!
*
Eftirsóttir „party“-menn verða oft
snemma annaðhvort fráskildir eða þá
ekkjumenn.
*
Sá, sem framkvæmir aðeins það,
sem hann langar til, missir að lokum
löngunina til að framkvæma nokkum
skapaðan hlut.
\ i
Stóð heima.
Það var snemma í marz 1945. Skoti
nokkur sagði við kunningja sinn:
— Stríðinu verður lokið eftir tvo
mánuði.
— Hvemig geturðu vitað það?
spurði kunninginn.
— Það bregst ekki, svaraði Skotinn
ákveðið. Sonur minn hefir verið kall-
aður í herinn og hann hefir hingað
til ekki verið neinsstaðar í þjónustu
lengur en tvo mánuði.
•
— Hvað ætlarðu þér að verða,
drengur minn, þegar þú ert orðinn
stór, spurði vingjamlegur lögreglu-
þjónn dreng á götunni.
— Ég veit það ekki, ég ætla fyrst
að vita hvort ég verð nógu stór til að
verða lögregluþjónn.
*
Það var hjá stóm fyrirtæki, skrif-
stofustúlkumar ræddu sín á milli um
að nú væri von á rafeindaheila á
skrifstofuna, sem sparaði fjóra karl-
menn.
— Já, þetta hlýtur að enda með
innsemineringu, sagði ein þeirra
angurvær á svipinn.
*
Gamall fisksali var að lýsa verðlag-
inu í þá „góðu gömlu daga“:
— Já, drengir mínir, í þá daga
keypti ég fiskkassann á þrjár krónur
og seldi hann aftur á fimmkall, —
og þá varð ég að láta mér nægja þessi
tvö prósent!
Ert þú ökukennari líka?
190
VÍKINGUR