Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1965, Síða 29

ur, ef byrjað er á réttum enda.
Bentu vélstjórasamtökin á þetta
fyrir 20 árum, en ekki var á það
hlustað. Úreltar námsvenjur iðn-
aðarmanna voru í vegi. Ég gleðst
yfir því, að nú skuli fyrirhugað
ao öll vélstjóramenntun í land-
inu hverfi undir Vélskólann. Má
um það segja að betra er seint
en aldrei, sú skipan hefði átt að
komast á fyrir 50 árum. Hefði
margt við það unnist.
Ég mundi skoða það viðeigandi
afmælisgjöf til þessarar stofnun-
ar, frá hendi löggjafarvaldsins,
að þessari fyrirhuguðu nýbreytni
fyigdi rífleg viðbótarfjárveiting
næstu árin. Margt þarf enn að
bæta, og vissulega er nauðsyn-
legt að hressa upp á kennslu vél-
stjóraefna fyrir hinn sívaxandi
fiskibátaflota með þau undra-
tadri sem þar eru í notkun.
Ég get fullvissað ykkur um
það áheyrendur mínir, að fyrr-
verandi nemendum þessa skóla
er hlýtt til hans, og vilja veg hans
sem mestan. Félagssamtök þess-
ara manna treysta því að for-
stöðumaður skólans og starfslið
vinni að því eftir mætti að hin
nýja skipan sem framundan er
megi verða skólanum lyftistöng,
og upphaf að blómaskeiði á ævi
hans.
*
Jón Bergur
Frh. af bls. 192
þá í Eyjum. 1926 var Jón for-
maður með „Ernu“, en eftir þá
vertíð hætti Jón formennsku.
1927 fór Jón alfarinn til Bost-
on í Bandaríkjunum og var þar
togarasjómaður í 11 ár. Hann
kom til Tslands 1939 og fór á
togarana frá Reykjavík og var
á þeim öðru hvoru allt til 1960
að hann lamaðist og lenti á
sjúkrahúsi. Jón var dugnaðar-
sjómaður og var alls staðar eftir-
sóttur. Hann var fyrir löngu
landsþekktur maður fyrir hreysti
og er óhætt að fullyrða, að fáir
munu hafa borið sigur af hólmi
í fangbrögðum við Jón í Ólafs-
húsum.
Jón lézt 15. maí 1964.
VÍKINGUR
Konur á hvalveiðuin.
Þegar rússneski hvalveiðiflotinn kom til Sydney í Ástralíu
nýlega, að aflokinni vertíð í Suðurhöfum, kom í Ijós að meðal
skipverja var 41 kona. Flestar þeirra voru þernur, en ein, kona
flotaforingjans, var útlærður vélstjóri og vann á reglulegum
vöktum. Eitt af skyldustörfum hennar var að rannsaka geisla-
virkni í hvölum þeim er veiddust, en ekki hafði frúin orðið
neins slíks vör.
Flotaforinginn skýrði frá því að hann hefði veitt fulla tölu,
8.000 bláhvalaeiningar, eins mikið og leyft var, og hætt veið-
um 25. marz. Hann fullyrti að hvalveiðarnar í Suðurhöfum
væri hreinasta rányrkja, en neitaði því að hann væri hvala-
ræningi, eins og flimtað væri um í Ástralíu. Rússar hafa verið
ásakaðir um að veiða of smáa hvali, og að þeir notuðu óleyfi-
legar veiðiaðferðir.
Svo vildi til að þegar fyrsta rússneska veiðiskipið kom inn
í höfniná, fylgdu því 2 tundurspillar og samtímis lét úr höfn
einn kafbátur flotans. Formælandi flotastjórnarinnar hélt því
fram að nærvera herskipanna þarna hefði verið einskær til-
viljun.
Skipverjar veiðiskipanna, 1200 alls, fengu 4 daga leyfi í
Sydney og um £ 50.000 í vasapeninga. Lét flotaforinginn þess
getið, að ef með þyrfti, mundi hann láta hásetana fá önnur
£ 50.000, og mætti þá segja að þótt lyktin frá verksmiðjuskip-
unum, sem vindurinn. flytti yfir bæinn, væri ekki sem þægi-
legust, væri til nokkurs að vinna.
Ekki öfiimlsvcrt hlntskipti.
Við nýlokin sjópróf vegna taps brezka hafskipsins „Am-
bassador“ (7.308 br. lestir) kom það óumdeilanlega fram, að
skipstjórinn var í þeirri, ekki öfundsverðu aðstöðu, að verða
að taka ákvörðun um, hvort ætti að yfirgefa skipið, vitandi
það að einungis 20 af 35 manna áhöfn gat komist í gúmbát-
ana 2 sem fyrir hendi voru. Þegar svo þessir tveir bátar voru
settir á flot, rak annan þeirra burtu með nokkra af áhöfn-
inni, hinum hvolfdi við skipshliðina, og 6 af 10 sem í hann
voru komnir fórust. Þeim 21 sem af komust, var öllum bjarg-
að af skipinu sjálfu. Skip frá strandvarnaliði Bandaríkjanna
og norskt mótorskip sem komu á vettvang, gjörðu það.
Á stríðsárunum var áhöfnum flugvélanna bent á, að svo
framarlega sem flugvél þeirra væri ekki alveg að því komin
að falla til jarðar eða brenna, væri nokkur biðlund eins lík-
leg til björgunar eins og að stökkva með fallhlíf. Þessi ráð-
legging virðist eins vel eiga við um skip. Á það má benda,
að mörgum mönnum var bjargað úr skipunum Dara og Lakonia,
og Ambassador er þriðja tilfellið, þar sem nokkur biðlund á
skipi, varð mörgum mönnum til lífs. Því er ekki að neita að
það þarf sterkar taugar til þess að bíða á brennandi eða sökkv-
andi skipi, en áður nefnd dæmi sýna að stundum er hafið sjálft
ennþá ægilegri ógnvaldur.
Eftir Shipb. and Shipping R.
Slys þaS sem hér er sagt frá, minnir mann á það atvik, er
vélskipiS Skjaldbreid tók niðri á Breiðafirði fyrir fáum árum.
Þá skeM það að nokkrir af skipshöfninni fóru i gúmbát að
lítt athuguðu máli, og misstu af skipinu, en það reyndist ekki
vera í eins mikilli hættu og ætlað var.
199