Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1965, Qupperneq 32

JOSSE SKANING:
UGLAN
Uglan er hin sögulega ímynd
vizkunnar.
Ég hitti uglu í mannsmynd ár-
ið 1946 í skozka bænum Aber-
deen. Það var snautt um mat 1
Bretlandi í þá tíð. Kolaskortur,
lítið um wisky, vindlinga og ann-
að tóbak, og ekki var um að ræða
nema einn einasta „sjúss“ á
hverjum veitingastað.
Við komum til Aberdeen frá
Antwerpen á Stokkhólmsbátnum
„Margot.“
Ég labbaði mig á land og inn
á fyrstu bjórstofuna, sem ég
rakst á. Pantað einn wisky og
svo annan.
„Heyrðu kunningi,“ sagði
skozki barþjónninn. „Veiztu ekki,
að einn drykkur er hámarkið."
„Afsakið, get ég þá fengið glas
af bjór. Ég tók upp Camelsíga-
rettu.
Barþjónninn varð forvitinn á
svip.
„Áttu mikið af þessari vöru?“
„Nægilega mikið fyrir mig,“
svaraði ég drýgindalega.
„Færðu mér nokkur stykki.“
Eg skrapp um borð og náði í
eina lengju. — „Hvað viltu fá
fyrir hann?
„Einn wisky fyrir pakkann,“
svaraði ég.
„Samþykkt,“ svaraði Skotinn
og ég var nógu heimskur til að
afhenda honum lengjuna.
Þegar ég hafði fengið fjóra
drykki, var ég kominn það vel í
kippinn að mig langaði ekki í
meir, og ég sagði við Skotann:
„Nú eru sex drykkir eftir og
þá geymi ég mér til morguns."
Barþjónninn gleiðbrosti.
„Ekki aldeilis vinurinn, þess-
um sex skaltu skutla í þig í
kvöld.“
Hann hafði fengið lengjuna,og
ég tók þá ákvörðun, að heldur en
að láta Skotann hirða þá, skyldi
ég drekka þá sjálfur, hvað ég, til
allrar bölvunar og gerði. Annað
heimskuparið það kvöldið!
Þegar ég hafði tæmt síðasta
glasið, var ég kominn á stig ó-
minnis og rankaði ég fyrst við
mér morguninn eftir í „kjallara“
borgarinnar.
Klukkan tíu var ég svo færður
í réttarsalinn og settur á bekk
með öðrum ákærðum.
Dómarinn var kominn í sæti
sitt. Hann hafði furðulegasta nef,
sem ég nokkru sinni hefi augum
litið. Það var hátt, hvasst og ívið
bogið.
Á þessu nefi hengu gullspanga-
gleraugu, en á höfðinu bar hann
fornfálega hárkollu.
Ásýnd hans var svo lík uglu,
að ég átti bágt með að skella ekki
uppúr, — og var mér þó ekki
hlátur í huga. — Réttarverðirnir
voru flestir búsnar kellingar,
sem augsýnilega höfðu réttlætið
sín megin.
Dómarinn hóf nú starf sitt.
Hamarinn skall í borðið: „Þögn.“
Fyrsti sökudólgurinn var Iri frá
fríríkinu Eire. Eldrautt hárið
bar líka með sér þjóðernið. Hann
var með bítlahár niður undir
herðar. Skítug skyrtan, gauð-
rifnar buxur og skakkir skóræfl-
ar báru auðnuleysinu órækan
vott.
Leynilögreglumaður ávarpaði
„ugluna.“ — „Þessi náungi hefir
leikið lausum hala hér í Aberdeen
um lengri tíma, vinnur aldrei
ærlegt handtak, gengur hér um,
ýmist betlar eða hnuplar, þegar
færi gefst.
1 gærkveldi gripum við hann,
þegar hann var að laumast með
pakka, sem hann hafði stolið á
bjórstofu.
Nú var honum gefinn kostur á
að verja mál sitt.
Hr. dómari, ég stal aldrei nein-
um pakka, ég tók hann aðeins til
geymslu. — Eigandi pakkans er
gamall félagi minn.“
„Það var og,“ sagði dómarinn.
„Hvað heitir hann?“
„Það veit ég ekki,“ svaraði
írinn. — Jæja,“ sagði dómarinn,
— gamall vinur þinn og þú veizt
ekki hvað hann heitir?
„Svo ert þú ákærður fyrir að
ganga um og betla og hnupla við
tækifæri.“
„Það er algjör misskilningur,
hr. dómari, þetta er tvíburabróð-
ir minn; við erum svo líkir í sjón,
að allir villast á honum og mér.
Hann gengur hér um og fremur
ýmsa óknytti, — og svo er mér
kennt um alltsaman.“
VÍKINGUR
202