Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1968, Blaðsíða 11

— Það var fiskur alls staðar,
hvar sem borið var niður á þess-
um árum.
__ * __
Ingvar var síðan áfi'am á Marz-
inum með Þórarni Olgeirssyni og
þar næst Þorsteini í Bakkabúð.
__ * __
— Hvernig féll þér við Þor-
stein ?
— Þetta var einstakur öðling-
ur. Hann var aflamaður, sótti
fast, en var manna ósérhlífnast-
ur við sjálfan sig, en einstakt
prúðmenni við mannskapinn. —
Hann heilsaði okkur blókunum
með handarbandi á götu og tók
ofan fyrir okkur, og var það ó-
líkt öðrum skipstjóra, sem ég
hafði verið með, sem mæltist til
þess, að við heilsuðum honum
ekki og hann lézt ekki þekkja okk-
ur. Þorsteinn var bæði höfðingi
og öðlingur.
__ * __
Ingvar var síðan áfram á Marz-
inum, eftir að Þorsteinn sleppti
honum og þá með nafna sínum
Ingvari Benediktssyni og þar
byrjaði liann stýrimannsferil
sinn, leysti af Aðalstein Pálsson.
Ingvar tók próf frá Stýri-
mannaskólanum um vorið 1915 og
var síðan bátsmaður á Marzinum.
Þessir tveir elztu togaraskipstjór-
ar núlifandi, sem hér segir frá,
þeir Ingvar og Guðmundur Guð-
jónsson, ásamt Steingrími, síð-
ar bónda í Flekkuvík efndu til
fyrsta sjómannaverkfalls, en þar
sem það var nánast einkaverkfall
þessara manna og aðrir af skips-
höfninni skárust úr leik, þegar á
hólminn var komið, hefur þetta
verkfall ekki komizt á bækur, en
líkast til er það fyrsta „verkfall-
ið,“ sem sögur fara af, og þó
fremur tilraun til verkfalls. —
Þetta var í fyrra stríðinu og skip-
ið átti að sigla með ísfisk til Eng-
lands. Þessir þrír komu sér sam-
an um að heimta áhættuþóknun
eða stríðstryggingu. Þegar þeir
höfðu vakið máls á þessu, vildu
aðrir af skipshöfninni vera með.
Allir skipverjar voru nú kallaðir
VÍKINGUR
Ingvar Einarsson.
fyrir og leiddir fyrir útgerðar-
stjórann einn og einn í senn og
gugnuðu allir utan þessir þrír
forgöngumenn.
__ * ___
— Voruð þið ekki reknir af ?
— Nei, en það var ákveðið að
við fengjum aldrei pláss á öðru
skipi en Marzinum. Ekki reynd-
ist þó hald í þessu, því að mér var
boðin stýrimannsstaða mánuði
síðar, og fór ég þá á Þorstein Ing-
ólfsson til Guðlaugs Ulugasonar.
Þorsteinn Ingólfsson hafði verið
keyptur í Hollandi 1916 um leið
og Þór, sem Jóel Jónsson var með
og komu þeir upp samskipa.
— Hvað kanntu að segja mér
um Guðlaug Illugason?
— Guðlaugur hafði verið á tog-
urum í Bretlandi áður en hann
tók Þorstein. Hann fór síðan til
Ameríku, Boston, og svo heyrði
ég að hann hefði flutzt til Los
Angeles. Synir hans fóru út með
honum.
__ * ___
Þegar Þorsteinn Ingólfsson var
seldur 1927 fór Ingvar á danska
skonnortu og var í siglingum til
Spánar í rúmt ár. Þar næst var
hann stýrimaður og nótabassi hjá
Birni Jónssyni í Ánanaustum á
kútter Sigríði. Haustið 1919 réð-
ist Ingvar stýrimaður til Sigur-
jóns Mýrdals á Ými frá Hafnar-
firði, en í september 1921 fór
hann til Gísla Oddssonar á Leifi
heppna.
__ * ___
— Var Gísli eins mikill afreks-
maður og af er látið?
— Já, Gísli Oddsson var af-
reksmaður í allan máta. Hann var
afburða fiskimaður, sjómaður
góður og ágætis drengur. Það má
nefna sem dæmi um það, hvað
Gísli var drenglundaður, að aldrei
greip hann inní að toga, ef ég var
að því og vel aflaðist. Hann tók
ekki við fyrr en hann byrjaði að
tregast. Hann lagði sig líka fram
um að kenna manni, en hann var
allra manna kunnugastur veiði-
slóðum.
— Var hann ekki harðjaxl við
mannskapinn ?
— Ekki fannst mér það. Hann
skipti sér til dæmis ekki af
mannaráðningum meðan ég var
hjá honum, heldur lét mig um
það. Einu sinni var það, að með
okkur var fátækur maður, en lið-
ónýtur. Þegar við vorum á leið
inn úr túrnum, sagði Gísli við
mig:
— Ég veit þú vilt reka þennan
mann. Hann er bláfátækur. Held-
urðu að þú lofir honum ekki að
vera með annan túr, svo að hann
nái að vinna fyrir hlífunum sín-
um, þó ekki sé meira.
__ * ___
Mér var sama. Það voru vík-
ingar þarna um borð á Leifi, og
það skipti ekki máli, þó að eitt
rúm væri ekki velskipað.
— Hélt Gísli lengi til?
— Ekki lengur en aðrir ýmsir
og það var það eina, sem hann
hlutaðist til um við mig, það var
einmitt það, að honum þótti ég
halda of lengi til, ef hann skellti
á og ég var á vakt. Einu sinni
vorum við að bæta á minni vakt
og fengum á okkur sjó og það
flutu út tveir menn, annar á bak-
borða, en hinn á stjómborða. —
Sigurjón Einarsson náði í annan,
en ég í hinn. Þessi sem Sigurjón
náði í, var mágur minn, mikill
151