Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1968, Blaðsíða 13

ViS vitum ekki hvaða menn þa8 eru, sem sjást hér á myndinni. Biðjurn við þá, sem þaS
geta upplýst aS hafa tal af okkur eSa skrífa.
verið á aflabrögðum, þegar þú
byrjaðir og þá er þú hættir?
— 0, maður lifandi. Það var
sama hvar trollinu var dyfið í
fyrstu árin, kjaftfullt troll eftir
kortér eða tuttugu mínútur, en
síðustu árin var hvergi nema
reytingur og sarg. Botnvarpan
skemmir gróðurinn á sjávarbotn-
inum og snurrvoðin þó enn meira.
Það er alröng kenning, að ekki sé
gróður á sjávarbotni eftir að
kemur niður á 35 faðma dýpi.
Fyrst, þegar maður var að toga á
Halanum, kom margskonar gróð-
ur í trollið, og þá var botninn
á Halanum ósléttur og við hengil-
rifum í sífellu, en síðustu árin gat
maður togað þar klukkustundum
saman án þess að rífa nokkurn
tímann — þannig var búið að
hefla botninn. Á fyrstu árunum,
sem ég var með að toga á Halan-
um, var nægur karfi, að vísu
smár, uppi á 84 föðmum, en síð-
ustu árin fannst ekki karfi á
minna en 170 til 200 föðmum.
__ * __
Það var svo árið 1944, að Ingv-
ar fór út til að kynna sér síld-
veiðar við vesturströnd Banda-
ríkjanna og kom uppúr þeim leið-
angri með Fanneyju,fyrsta fram-
byggða bátinn hérlendis ogfyrsta
íslenzka skipið, sem sigldi undir
íslenzkum fána um Panamaskurð.
Ingvar var þarna við veiðar í
marga mánuði og stundaði þær
frá San Fransisco. Úti fyrir
vesturströnd Bandaríkjannaveið-
ist allskonar fiskur og eru fisk-
veiðarnar stundaðar þar fráfjöl-
mörgum bæjum alla leiðina sunn-
an frá San Diego til nyrzta odda
Alaska. Yfirleitt eru notaðir bát-
ar á stærð við Fanneyju, rúm-
lega hundrað tonn, en þó voru
þarna bæði stærri og smærri bát-
ar. Þarna sáust ekki annað en
frambyggðir bátar og Norðmenn-
irnir, sem þarna voru, sögðu
Ingvari, að það þýddi ekki að
bjóða mönnum að fara um borð
í afturbyggða báta, eins og hér
gerist. Þarna veiðist túnfiskur,
síld, makríll, karfi og þorskur, en
ýsu sá Ingvar þarna ekki. Geysi-
VÍKINGUR
legt magn er þarna oft af síld,
einskonar millisíld, og var Ingvar
með að fá rúmlega hundrað tonna
kast, en hann heyrði sagt að
fengjust hefðu þarna 600 tonna
köst og hefur þá nótin sjálfsagt
staðið botn, því að þarna er
grunnsævi, sem síldin er veidd á,
tuttugu, þrjátíu faðmar og voru
næturnar af þeirri dýpt, en 200
faðma langar. Ekki þótti Ingvari
menn sækja þarna fast sjóinn, en
duglegir verkmenn voru þama
innan um og það vakti athygli
Ingvars, að enda þótt þeir sæktu
frá hinni frægu gleðiborg San
Fransisco, sá hann aldrei sjó-
mennina víndrukkna við land og
voru þetta hinir mestu reglumenn
í öllu sínu atferli, og ágætir fé-
lagar. Kostulegar og spennandi
þóttu Ingvari túnfisksveiðamar.
Túnfiskurinn veður ofansjávar í
torfum og getur orðið að lengd á
við meðalmann, en algengast er
að hann sé uppundir metra á
lengd.
Túnfiskurinn er yfirleitt veidd-
ur með stöngum og agnhaldslaus-
um önglum. Egnt er fyrir hann
með lifandi smásíld, sem geymd
er í sjótönkum í bátunum. Veiði-
mennirnir raða sér í smálaupa
utan á síðu eða lunningu bátsins,
og þegar túnfiskurinn hefur
hnappast í torfu í smásíldinni,
sem egnt er fyrir hann, er hann
húkkaður og svift inn á dekk.
Eins og alþjóð veit, stundaði
Ingvar ýmiskonar veiðitilraunir
á Fanneyju á árunum 1945 til
1948, en þá fór hann að sækja
Hæring og var með hann þar sem
það fræga skip gekk. Þegar
frægðarsaga Hærings var öll, var
Ingvar við síldarleit á sumrum,
en þegar hann var byrjaður sjö-
unda áratug ævi sinnar, fór hann
á skóla að kynna sér fiskimat og
vann síðan hjá Sölumiðstöðinni
um níu ára skeið, en þá var kom-
ið að endapunktinum í starfiskip-
stj órans, vaktmannsstarfinu. —
Laun hins íslenzka ríkis til þess-
ara þegna sinna, fiskiskipstjór-
anna, sem hafa átt strangasta ævi
allra íslenzkra þegna og afkastað
mestu til hagsbóta þjóðinni eru
engin, en hins vegar haf a góðhj art-
aðir menn hjálpað öldungunum,
þegar þeir koma í land útslitnir
og af sér gengir og útvegað þeim
vaktmannsstöðu á nóttum. Hver
Framh. á bls. 172
153