Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1968, Blaðsíða 28

Hann dró hægri fótinn á eftir
sér, en del Tevere hopaði skref
fyrir skref.
„Á burt með þig, ellegar þú ert
dauður.“
Allt í einu heyrði hann ein-
hvern hrópa upp og koma hlaup-
andi. Honum heyrðist það vera
rödd d’ Aquila. Aftur heyrðist
hinn óhugnanlegi hvellur frá
skógarþykkninu.
„Gerðir þú.. ..“ Síðasta orðið
sat fast í hálsi hans, því að hræði-
legt högg hitti hann á brjóstið.
Hann féll á hnén og augun urðu
stór af undrun. Del Tevere hafði
ekki hitt hann. Nei, þarna lá del
Tevere á jörðinni, meðvitundar-
laus af blóðmissi.
Og nú skildi hann allt saman.
Skjögrandi á hnjánum setti að
honum hlátur. Fyrst hló hann
hátt og grimmilega, en brátt dró
af honum.
„Ha, ha. Blekkingin. Ég vissi
þetta. Þið getið ekki barizt undan-
bragðalaust, án svika. Þið getið
ekki klárað ykkur gegn manni,
sem virkilega þorir og vill berj-
ast. Þið þurftuð byssukúlu til að
ganga af mér dauðum. Ha, ha.
Haldið bara áfram og gangið af
mér dauðum, — en ég hefi á
réttu að standa. Þið hafið hvorki
kjama eða kraft í ykkur. Þið
dugið ekki til neins, þið eruð bún-
ir að vera... 1“
Hann lá enn þá á hnjánum og
starði inn í skógarþykknið þaðan
sem skothvellimir heyrðust, þeg-
ar d’ Aquila náði til hans og hróp-
aði hátt: „Corpo di Dio!“ Nei!
Nei! Þessir bölvuðu bandittar og
launmorðingjar! Þeir hafaaldrei
verið Italir!“
Hann fleygði sér niður fyrir
framan Hiram. Þá heyrðist enn
eitt riffilskot. Greifinn sagði
hljóðlega. „Ó, ó, og hné niður á
jörðina við fætur Hirams, sem
starði á hann og sá hann gefa upp
öndina.
En nú heyrðust skothvellir að
aftur. Hershöfðinginn di Cav-
azz og Ara-Pesca komu allir
hlaupandi með skammbyssur í
höndum sér. Hann sveið í augun
undan skothvellunum úr þeim.
Þeir ruddust inn í skógarþykknið.
Það dró óðum af Hiram. Hann
gat aðeins strokið laust um and-
lit d’ Aquila. „Þar varst þú sak-
laus minn gamli vinur,“ sagði
hann þreytulega. „Við höfum enn-
þá einu sinni ekki verið nógu for-
sjálir. Hver getur nú borið um,
hvort ég lét lífið af sverðshöggi,
eða af by‘ssukúlu?“
Þeir hinir komu aftur út úr
skógarþykkninu og drógu eitt-
hvað á eftir sér. Hiram starði á
þá og forvitnin ein hélt honum
uppi gegn hinu vaxandi magn-
leysi.
Hinn hvíthærði di Brabazon
hershöfðingi féll á kné við hlið
Hirams og hrópaði með tárin í
augunum: „Sjáið, sjáið. Ó, guð
gefi yður kraft til að skilja það.
Sjáið! Hann er enginn ítali. —
Hann er nazisti. Sjáið! Við höf-
um drepið hann. Riffillinn hans
er þýzkur.
Ég sver að hann er ekki einn
af okkur. Það sver ég. Hann var
huglaus fantur, útsendur til að
myrða heiðarlegan mann. Sjáið,
hér við fætur hans liggur sá sem
lét lífið fyrir yður og fyrir heið-
ur Italíu. Heldur vildi ég kjósa
dauða, en að vita að þér trúið mér
ekki.. . Di Cavazzo, sýnið honum
skjölin, sem við fundum á þess-
um leiguhundi, sem við drápum.
Hrausti maður, sjáið þér þetta?"
Hægt og rólega, því nú var
sársaukinn tekinn að dofna, sagði
Hiram Holliday: „Ég. .. . ég er
sannarlega mjög glaður yfir að
hafa sannfærst um að — ennþá
— finnast heiðursmenn.“
Síðan hné hann hljóðlega áfram
yfir líkið af þeim vini sínum, sem
dáið hafði fyrir hann og fyrir
heiðurinn.
Sögulok.
Það liðu tveir mánuðir þar til
Hiram Holliday hafði náð sér svo
vel að hann treystist til að takast
á hendur ferð heim til New York.
Beauheld hafði kallað hann heim.
Fyrstu dagana eftir hið sögu-
lega einvígi var hann talinn af;
læknar töldu vonlaust að hann
mundi halda lífi. Þeir skildu bók-
staflega ekkert í því hvernig hann
hjarði. Stundum var lífsneysti
hans svo daufur, að þeir töldu
hann dauðann. En einhver óskilj-
anlegur innri lífskraftur fékk
lífsneistan til að kvikna á ný, og
þeir tilkynntu: „Hann lifir.“
Hann lá meðvitundarlaus í níu
daga og hann grunaði ekki hver
það var, sem vakti óþreytandi við
sjúkrabeð hans, nætur og daga.
*
Og sólbjartan heitan dag í júní-
mánuði sigldi hann frá Napoli
með hinu stóra hafskipi „Rex.“
Hann var orðinn magur og föl-
ur í andliti og gekk við staf.
Hann gekk veikum skrefum upp
á efra dekk, settist í dekkstól til
að kveðja hina gömlu Evrópu.
Skínandi bjarta sólhlíf Verúvíus-
ar leið framhjá á vinstri hlið.
Skipið hafði stefnu í norðurátt og
leið framhjá hinni bláu strönd
með ótal deplum, sem voru smáu
þorpin á ströndinni.
Hiram andvarpaði og muldraði:
„Finis,“ en heim mun ég komast
að lokum.
Hann tók upp vindlingaveski
sitt og starði á innskriftina á hinu
slétta hvítagulli að innanverðu.
Þar stóð skráð skrautstöfum:
SPARISJÓÐUR
VÉLSTJÓRA
Bárugötu 11
Sími 16593
Pósthólf 425
*
Annast öll
venjuleg spari-
sjóðsviðskipti.
Opið daglega
kl. 13.80—17.30
föstud. kl. 13.30—18.30
laugardaga lokað.
168
VÍKINGUR