Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1969, Blaðsíða 19

Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1969, Blaðsíða 19
punktur ísmyndunarinnar reyndist þá verulega neðar en á mastri með vöntum og stögum. Minnk- un á stöðugleika miðað við GM varð aðeins um tveir þriðju af því, sem mældist fyrir mastur með vöntum og stögum. Fróðlegt er að nefna, að þegar vindurinn var beint framanfrá á líkanið, þá hlóðst ísinn jafnt og þétt á það, þar til því hvolfdi og 6. mynd sýnir líkanið rétt áður en það varð. Því hvolfdi þegar jafngildi 150 tonna af ís hafði hlaðist á það miðað við skipið í fullri stærð. Þá hafði fríborð skipsins minnkað úr 74 cm., í 30 cm., og þar sem form- stöðugleikinn þá var orðinn mjög lítill, þurfti ekki nema lítinn vind frá loftblæstrinum á líkanið til að hvolfa því. Það er rétt að geta þess, að um einn þriðji hluti alls ísþungans var á möstrum, bómum, handriðum, ratsjá og reiða, og þyngdarpunktur þessa íss var 9 metra fyrir ofan þilfarið. Þess ber að geta, að þótt líkanið hvolfi ekki fyrr en jafngildi 150 tonna af ís hefir hlaðist á það, þá hefði skipinu raunverulega hvolft miklu fyrr. Lík- anið er í sléttum sjó með vind beint framanfrá. Skipið myndi vera í óreglulegum sjó og með ó- reglulegar vindkviður, sviftivinda. Vel má því vera að skipið hefði við slíkar aðstæður ekki þurft nema 50—75 tonn af ísingu til að hvolfa. Þegar vindurinn var látinn blása 30° framanfi'á, á bóginn, þá hlóðst ísinn meira á vindhliðina, sem olli því að skipslíkanið hallaðist upp í vindinn. Eft- ir það hlóðst ísinn ofar í reiðann og flýtti þannig fyrir að því hvolfdi, þá með aðeins hálfan þann ísþunga, sem þurfti til að hvolfa því, þegar vindur var beint framanfrá. Þegar vindur var beint aftanfrá, var frammast- ur og reiði þess að miklu leyti í skjóli af stýris- húsinu, og því var þyngdarpunktur íssins, miðað við sama magn, um 2 metrum neðar, en þegar vind- urinn var beint framanfrá. Hinsvegar ber að gæta þess, að sigling með sjó og vindi, lens, er að öðru jöfnu hættulegri sigling vegna stöðugleika, en að sigla á móti. Almennur árangur þessara brezku tilrauna var sá, að ljóst var mikilvægi þess að fjarlægja eins og frekast var unnt alla þá hluti ofanþilfars, sem greinilega söfnuðu mestum ís, og þá fyrst og fremst vírastög, vanta, grindverk og annað þvílíkt. Þetta var hægt að gera, m. a., með því að nota þrí- fótamöstur, þ. e. a. s. möstur með rörastögum í stað vantanna. Þetta sýndi einnig mikilvægi þess, að leggja niður bómur, og láta aldrei hanga neta- hluta eða víra að óþörfu uppi í möstrum. Hinsveg- ar er á það bent í niðurstöðum rannsóknanna, að þótt það bæti verulega úr að minnka hluti ofan- þilfars, sem hlaða mest á sig ís, þá myndi sama ástand verða ef skipið er nógu lengi í ísingar-veðri. Stöðugleikinn myndi minnka um leið og fríborðið minnkar og þyngdarpunktur skipsins færist ofar. Það er því lögð á það áherzla, að þegar ísingar- VÍKINGUR 8. mynd. Hliðarmynd af brezkum togara frá 1958. hættan er annarsvegar, þá er aðeins ein leið fær til fullkomins öryggis, en hún er að forða skipinu af hættusvæði ísingarinnar eins fljótt og hægt er. Þessar brezku rannsóknir höfðu þau áhrif, að tekið var til að breyta verulega mastursfyrirkomu- lagi á brezkum togurum, og sýnir 8. mynd vel þá breytingu sem varð um 1958, og síðar. Einnig var fríborð þessara togara aukið, til að formstöguð- leiki skipanna yrði meiri. Þess má einnig geta hér, að þegar ákveðið var að smíða 250 brl. togskipin 12 í Austur-Þýzkalandi, árið 1957—58, þá var ákveðið samkvæmt tillögum skipaskoðunarstjóra að búa þau skip þrífótamastri til minnkunar á ís- ingu í samræmi við árangur brezku rannsóknanna, þótt ekki væri um að ræða togara til fjarlægari miða. Síðan hefur þessi nýbreytni reynst svo vel á íslenzkum skipum, að allir Austur-Þýzk-byggðu bátarnir og flestir bátar aðrir íslenzkir, jafnvelþeir smæstu, hafa verið búnir þrífótamöstrum, bæði sem frammastur og afturmastur. Þessi þróun varð hér án nokkurrar kröfu með lagasetningu, því þrí- fótamöstrin hafa reynst hagkvæm í notkun og ein- faldari í viðhaldi, en víravantar og stög. — Enn mætti þó gera meira til að hreinsa sem mest ís- safnara ofanþilfars á skipunum, en að því skal vikið síðar. h- ísingarhættan og sjóslysin. Sjóslysin af völdum ísingar koma greinilega fyr- ir með nokkru millibili, en óreglulega þó. Þetta er eðlilegt, því að vissu marki eru skipin fær um að þola hóflega ísingu, ef skynsamlega er siglt og með fuliri virðingu fyrir hættunni af ísingu. En veiði- svæði norðurhafa eru oft í námunda við landflæmi, þar sem feikikuldi er á veturna. Þegar skipin eru á veiðum á þessum svæðum, vofir hættan á ísingu ávallt yfir, ef heimskautaloftið skyldi steypast ó- vænt út yfir köld hafsvæðin. Hér eru því öruggar veðurfréttir og flótti af þessum svæðum í tíma, bezta og stundum einasta örugga björgin, eins og fram kemur í árangri brezku tilraunanna eftir að togurunum Lorella og Roderigo hvolfdi 26. janúar árið 1955. Það var 8. febrúar 1959 að togarinn Júlí fórst á Nýfundnalandsmiðum með allri áhöfn. Þar er því enginn til frásagnar, en varla er nokkur vafi 63

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.