Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1969, Blaðsíða 43

blússu, sem fór vel við andlitslit
hennar. Hún púðraði yfir hina
dökku hringi kringum augun.
Eftir svo að segja svefnlausa
nótt, var hún viss um að Ted væri
staðráðinn í að skilja við hana.
Það mátti víst telja þetta til þess-
ara eftirstríðs fyrirbrigða. Sjúk-
dóm eins og hitasótt til dæmis. Og
einasta lækningaaðferðin var
kvenhyggindi. Orsökin til sjúk-
dómsins var mörg þúsund mílur
í burtu, svo hún hafði fullt at-
hafnafrelsi. Bara ef hún gæti lát-
ið eins og að það gerði henni ekki
svo fjarskamikið til þó hún missti
hann. Þá myndi honum fljótt
skiljast að hann tapaði öllu, sem
gefur lífinu gildi, ef hann missti
hana. En hún var bæði taugaó-
styrk og reið. Fannst þessi leik-
araskapur niðurlægjandi....En
það varð að hafa það, hér var of
mikið í húfi.
Hann hringdi til hennar um
níuleytið og spurði hvort þau ættu
ekki að borða morgunverð saman.
Hún gerði rödd sína svefndrukkna
og lét hann bíða eftir sér, þó hún
sæti með hattinn á höfðinu þegar
hann hringdi.
Hann leit enn verr út en kvöld-
ið áður og fötin hans þörfnuðust
pressunar. Hana dauðlangaði til
að vera góð og ástúðleg við hann.
En hélt uppteknum hætti frá
kvöldinu áður. Talaði glaðlega og
blátt áfram. Hún borðaði eins og
hún hefði ekki bragðað mat dög-
um saman.
Þegar hann var að drekka úr
seinni kaffibollanum, lét hún
tösku sína, með vilja, detta á gólf-
ið, svo að síðustu amatörmyndim-
ar af börnunum runnu úr henni.
Ted flýtti sér að tína þær upp,
settist og skoðaði þær þegjandi.
Jennifer hafði breyzt mikið.
Iíún var 3ja ára hrokkinkollur
þegar hann fór. Nú var hún 7 ára
og hafði tvær þykkar fléttur. Hún
var há og rengluleg og vantaði
framtennurnar. Teddy, sem Ted
hafði aldrei séð, var næstum 4ra
ára og var myndaður í fyrstu
reglulegu drengjafötunum sínum.
Hann var lifandi eftirmynd Teds.
Sami háralitur, freknóttur og
VlKINGUR
hafði tilhneigingu til að standa
dálítið gleiður, þegar eitthvað
vakti áhuga hans.
— Þau hafa svei mér vaxið,
sagði Ted loks.
— Eins og illgresi — og alveg
eins ótamin. Ég er víst enginn
uppeldisfræðingur. Ég vil heldur
kjassa þau en berja, jafnvel þeg-
ar hirting ætti bezt við. Þau eru
stundum meiru kjánarnir og
finna upp á allskonar strákapör-
um. — Troða tyggigúmmíi í eyr-
un og mála allt gólfið í baðher-
berginu.
Hann brosti. — Heldurðu að
Jennifer muni eftir mér?
— Hvort hún man! Ég hef
skrifað þér hvernig hún hefur
bætt þér inn í kvöldbænina sína
og ætlar að ganga af göflunum ef
einhver sezt í sætið þitt við borð-
ið. Hún heimtar einnig ákveðið
að lagt lé á borð fyrir þig við
hverja einustu máltíð. Teddy aft-
ur á móti er algjör mömmudreng-
ur. Hann saknar þess ekki, sem
hann hefur aldrei þekkt.
Hún þorði ekki að líta á hann.
Samt vissi hún að hann var ó-
kyrr í stólnum og leið illa.
— Sally, ég vildi nú gjarnan
sjá þau.
— Heldurðu að það sé hyggi-
legt? . . . .Eins og ástatt er?
— Börn eru skynsemigæddar
verur og gætu alls ekki skilið að
pabbi þeirra kæmi aðeins í stutta
heimsókn.
Hún sýndi honum mynd af ein-
um vina þeirra.
— Hér sérðu Joy. Hann gaf
mér reyndar nýjan náttkjól, er
hann hélt að ég ætti að endurlifa
hveitibrauðsdagana. Ég slít þeim
nefnilega fyrir þig. — Ég hefi
umgengist Joy mikið og reyndar
einnig Jim Meadoes.
— Ég hélt að hann væri í sjó-
hernum.
— Nei, ekki nú, þegar stríðið
er búið. Hann fékk aftur gömlu
stöðuna. Hann spyr oft eftir þér
og börnin eru tryllt í ærslum við
hann.
Ted hafði kveikt í eldspýtu til
að kveikja í sígarettu, en spýtan
brann að fingurgómunum.
— Jim er víst ennþá skotinn í
þér? sagði hann.
— Já, það held ég líka, sagði
hún, eins og ekkert væri eðlilegra.
Eftir mat gengu þau um Hyde
Park. Veðrið var mjög gott. Hún
raulaði lagstúfa úr óperettunni
frá kvöldinu áður. Kom með ýms-
ar þýðingarlausar athugasemdir.
Spurði hann um álit hans á liinu
og þessu. Bað hann að segja sér
frá stöðum, sem hann hafði kom-
ið á. Hann svaraði dauflega með
eins atkvæðis orðum.
— Dr. Ronson gerir ráð fyrir
að þú komir aftur og takir við
sjúklingum þínum. En þú ætlar
kannske að búsetja þig í Ind-
landi? Marcia og sonur hennar
bjuggu þar núna, að henni skild-
ist. Hann hrukkaði ennið.
— Marcia er alin upp í Suður-
Afríku, svo það getur verið að
við setjumst þar að. Annars hef
ég ekkert ákveðið um það ennþá.
Nei, auðvitað ekki. Hann hafði
haft nóg að hugsa um hvað hún
myndi segja og gera til að reyna
að koma í veg fyrir skilnaðinn!
— Heldurðu að lítið sveita-
læknishérað falli henni í geð?
Hann stillti sér upp fyrir fram-
an hana.
— Heyrðu, Sally! Þetta getur
ekki gengið lengur svona.
— Hvað áttu við?
— Að tala saman eins og blá-
ókunnugt fólk. Eftir allt sem
við. . . .
— Þú átt við, að við getum það
ekki, af því að við erum gift. En
erum við það lengur? Við erum
fremur ókunnug, eftir að hafa
ekki sést í mjörg ár. Bæði höfum
við upplifað margt, — en ekki
sameiginlega. Mér finnst við haga
okkur ágætlega og með fyllstu til-
litsemi hvort til annars.
Hún sneri sér undan svo hann
sæi ekki að augun voru tárvot.
— Og við höfum það ánægju-
legt. Finnst þér það ekki, Ted?
— Nei.
— Af hverju finnst þér það
ekki?
— Af því að þú hefur gert mig
alveg ruglaðan. Ég veit hvorki
upp né niður. Ég veit hvorki hvað
87