Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1972, Síða 21

inn við snyrtinguna og lauk
henni með því að bleyta hárið
til þess, að leggja það betur í
bylgjur.
„Stattu ekki þarna eins og
glópur,“ hreytti hann úr sér til
hásetans.
„Þú skalt ekki halda að það
sé neitt skemmtilegt fyrir mann
að þurfa að kynna sig.
„Ég staldra aðeins við góði, og
hún leiðir sjálf samtalið svo þú
getur tekið þessu með rólegheit-
um.“
„Er hún mjög smart?“ spurði
annar kokkur, „eða ertu bara
að ljúga að mér?“
Hinn fékk ekki tíma til að
svara því hún stóð þegar í gang-
inum.
Annar kokkur sendi hásetan-
um leiftrandi augnaráð og hop-
aði inní klefa sinn.
„Nú, hér lítur ekki sem verst
út,“ sagði hún og leit í kring um
sig í klefa sínum, lyfti upp dyn-
unni, kíkti inn í klæðaskápinn og
prófaði vatnshanana yfir þvotta-
skálinni.
Og þá er bezt að hefjast handa;
get hugsað mér að þið viljið fá
ykkur kvöldverð. Ætla að tala
við annan kokk, því hann er
kunnugastur í eldhúsinu."
„Ég skal sækja hann,“ sagði
hásetinn fljótmæltur og tilhlökk-
unin leyndi sér ekki. Þetta var
augnablikið, sem hann hafði beð-
ið eftir.
Annar kokkur var blóðrjóður
og vændræðalegur, þegar þau
tókust í hendur.
„Hve gamall ertu nú?“ spurði
hún umsvifalaust.
„Tuttugu og fjögurra," svar-
aði hann lágt.
„Semsagt bara hvolpurinn enn-
þá,“ svaraði hún stuttaralega og
horfði rannsakandi á hann.
„En við skulum nú samt koma
okkur saman, án þess að slást
bætti hún við. „Brytinn var áðan
að tala um saltsíld til kvölds, svo
það er bezt að hefjast handa. Og
í morunverð verður egg og flesk,
sagði hann.“
„Ég býzt við að þú mætir
klukkan hálfsjö á morgnana og
VlKINGUE
sláðu í dyrnar hjá mér um sjö-
leytið.
„Ég vil helzt fá mér skjólgóð-
ann kaffisopa, áður en ég byrja.“
„Hefði mig grunað þetta,“
hvæsti annar kokkur, þegar hann
var einn með hásetanum, „hefði
ég látið afskrá mig hér.“
„Góða skemmtun og reyndu nú
að halda henni heitri í jobbinu.“
„Og þegar hásetinn skömmu
síðar ranglaði framhjá eldhús-
inu, voru þau bæði upptekin við
að hreinsa síld og skera lauk.
Hann gat ekki stillt sig um að
„skjóta á“ annan kokk:
„Er það kannski laukurinn,
sem kemur þér til að gráta, vin-
ur minn!“
1 þessu kom brytinn inn í eld-
húsið. Hann ræskti sig, kreisti
síldina, skar sér bita og smakk-
aði:
„Hún ætti að vera fín þessi,“
sagði hann.
„Er kannski einhver sem hefir
kvartað yfir henni síðustu mán-
uðina? svaraði kokkurinn um
hæl.
„0, ekki það,“ muldraði hann.
„En það var dálítið annað, sem
ég var að hugsa um.
Þannig stendur á, að skips-
eigandinn er hér um borð. Hann
fer í land í kvöld, því við siglum
í nótt.“
„Kemur þetta nokkuð síldinni
við?“
„Hugsaði bara, að við hefðum
nautasteik miðskips. Mér finnst
ekki viðeigandi að matreiða síld
fyrir hann svona síðasta kvöld-
ið.“
„Hvers vegna ekki það?“
Hún lagði breiðar lúkurnar á
mjaðmirnar.
„Hver veit nema að síld sé
hans uppáhalds réttur og nauta-
steik getur hann veitt sér dag-
lega.
En þetta er allt í lagi, nauta-
steik skal hann fá.“
„Þú ert sko hreint ekki kjark-
laus,“ sagði annar kokkur. Þetta
hefði ég ekki þorað að segja. En
við sjálfan sig tautaði hann:
„Hún er sveimér hreinskilin
og sennilega verður bara ágætt
að vinna með henni hérna.
Morguninn eftir var skipið
í rúmsjó, og tilbreytingarlausir
dagar framundan.
Þó bar öllum saman um, að ljúf-
fengari mat hefðu þeir ekki borð-
að lengi. Það var engin ágrein-
ingur um að þessi kvenkokkur
væri, þrátt fyrir allt hreinasta
gersemi.
Og enda þótt framtíðar áætl-
anir annars kokks hefðu farið í
vindinn, unnu þau ágætlega sam-
an.
Fyrstu dagana varð hann að
þola háðglósur frá strákunum,
en svo skeði nokkuð sem kom
þeim á annað spor.
„Ekki er nú margt að taka
sér fyrir hendur í frítímunum,
sagði kokkurinn kvöld eitt, þegar
dagsins önn var lokið.
Það var laugardagur og skip-
verjar röngluðu fram og aftur og
leiddist meira og minna; fleygðu
sér í kojuna lásu smástund, smá-
túr uppá þilfar, kíktu inní mess-
ann eftir kaffisopa eða smá
snakki um einskisverða hluti.
Bátsmaðurinn ympraði á, að
skipstjórinn ætti nú að „spand-
era“ einum bjór á hásetana, eftir
vinnuna, sem þeir hefðu leyst
af hendi í skipstönkunum.
„Hásetana," hreytti kokkur-
inn útúr sér. Er meiningin að
mismuna fólki hér um borð?
Þið eigið með öðrum orðum, að
sitja hér að veitingum, meðan
við hin stöndum við borðendann
og horfum á. Er þetta hinn rétti
félagsandi hér um borð. Og
reyndar færð þú ekkert með því
að sitja hér og sifra,“ bætti hún
við og sneri sér beint að báts-
manninum:
„Nei hér verður að hefjast
handa“ og til að koma í veg fyrir
misskilning, ætla ég að skreppa
miðskipa. Svo fremri, að nokkur
mannleg tilfinning sé í „kallin-
um,“ kem ég ekki tómhent aftur.
„Já, hún er stíf á meiningunni
þessi,“ sagði bátsmaðurinn, þeg-
ar hún var horfin. „Það kæmi
mér ekki á óvart þó henni verði
vel ágengt; en það verður þó í
285