Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1972, Blaðsíða 22

fyrsta skiptið í minni tíð hér um
borð.“
Þeir biðu í ofvæni í messanum
og biðu átekta, en þeir, sem héidu
sig í klefunum, fengu fréttir af
þessu, eftir „leynileiðum“ og birt-
ust hver af öðrum í messanum.
„Onei, það liggur víst ekki
annað fyrir en að skríða í koj-
una þetta laugardagskvöld eins
og önnur, var yfirleitt skoðun
þeirra.
En það verður gaman, að sjá
íraman í „dömuna,“ þegar hún
kemur.
„Fróðlegt þætti mér að vita
hvað „kallinn“ segir,“ tautaði
bátsmaðurinn góðlátlega.
Hún gekk beint til hans:
„Hvern f j . . . . vissir þú ?“
„Nú hef ég gert mitt,“ hélt
hún áfram. „Nú er bara eftir að
senda tvo menn þangað til að
sækja þetta. Það var víst ekki
ætlun ykkar að ég rogaðist líka
með þetta til ykkar.“
„Hva-að?“ Allra augu beind-
ust að henni. „Tókst þér það?“
„Auðvitað," svaraði hún.
,Þó að hann væri ekki mjög
hrifinn svona til að byrja með,
gat ég fljótt sannfært hann um,
að einnig sjómenn þurfa smá
dægrasty ttingu. ‘ ‘
„En eitt skilyrði setti hann:
„Ég á að standa fyrir veiting-
unum.“
Þeir ráku upp gleðióp, og hún
stóð eins og prímadonna sem tek-
ur á móti hyllingu.
Bátsmaðurinn skipaði tveim
hásetum að ná í drykkjarföng og
menn settust í röð kringum borð-
ið.
Kokkurinn setti vindlakassa
á borðið. „Ég fékk hann hjá bryt-
anum í leiði framhjá klefanum
hans,“ sagði hún.
Laugardagskvöldið leið fljótt
og öllum bar saman um, að það
væri hið skemmtilegasta, sem
þeir hefðu átt í sjó.
Þeir skáluðu fyrir kokkinum,
sem stjórnaði hófinu af réttlæti
og mynduleik. Þar sátu allir jafn-
ir við borð. Annar kokkur kleip
hana vingjarnlega í handlegginn
og hét því, að svo lengi sem hún
væri um borð myndi hann ekki
skrá sig af skipinu.
Morguninn eftir var kyrrlátt
við morgunverðarborðið.
Það var sunnudagsfrí og dag-
mennirnir nutu morgunlúrsins.
„Er draugagangur hér um
borð?“ spurði hún annan kokk,
yfir morgunkaffinu.
„Hvernig þá?“ Hann leit vand-
ræðalega á hana. Það var ótrú-
legt, að þessi feitlagna hugrakka
manneskja væri myrkfælin.
„Það er eitthvað hér á sveimi
um nætur,“ svaraði hún; lamið
á lúkarsdyrnar mínar.
Allaveganna er það ekki ég,
svaraði annar kokkur og brá lit-
um.
„Það vantaði nú bara,“ sagði
hún. „Þó að við séum nábúar,
þarf það ekki að þýða gagn-
kvæmar heimsóknir á kvöldin.
Það er samt sem áður einn eða
annar; karlmaður,“ fnæsti hún.
„En ég skal fljótt komast að því
hvort það er einhver að bekkjast
við mig.“
Annar kokkur tók reyndar ekki
mikið mark á þessari sögu, jafn-
vel ekki þegar hann komst að
því, að hún skellti skuldinni á
bátsmanninn.
Svo frétti hann seinna, að hún
hefði • beðið hann afsökunar á
þessum misskilningi, og var
sannfærður um, að málið væri
klappað og klárt.
En, það var í annað skiptið
sem hann misreiknaði sig algjör-
lega.
„Það komst hann að raun um
daginn áður en skipið kom í
höfn; þegar kokkurinn tilkynnti
hátíðlega í messanum að kvöldið
eftir, þegar skipið lægi við traust-
ar festar í höfn, byði hún allri
áhöfninni í land til smá veizlu
í tilefni af trúlofun hennar og
bátsmannsins.
Allir voru sammála um, að
betri förunaut en kokinn, gæti
bátsmaðurinn ekki fengið.
Þeim fannst ekkert athugavert
við, þótt kokkurinn færði áhrifa-
svæðið sitt út fyrir eldhúsdyrnar.
Það yrði aðeins til bóta.
£
inn
/ /#•
ct mo
ti
remur
eftir
P. Björnsson G.
frá Rifi
Þegar ég var á 13. árinu,
gerðist smáatvik í lífi mínu, sem
ég mun aldrei gleyma.
Ég átti heima í kaupstað, en
hafði verið tvö sumur í sveit, og
þetta var þriðja sumarið mitt. Ég
hafði alltaf verið á sama bænum,
var ég því orðinn þarna öllu
kunnugur. Á jörð þessari var þá
tvíbýli, en það voru tvö íbúðar-
hús, sem stóðu rétt hvort hjá
öðru. Á heimilinu sem ég var
á var aðeins einn krakki, telpa
sem hét Margrét, og var hún allt-
af kölluð Magga, var hún á svip-
uðum aldri og ég, aðeins yngri,
en á hinu heimilinu voru tvær
telpur, og voru- þær einu og
tveimur árum yngri en ég. Hétu
þær Jóhanna og Aðalbjörg, en
voru kallaðar Jóa og Alla.
Oft átti ég í smábrösum við
þær þrjár, og fannst mér ég
þyrfti að hafa mig allan við oft
og tíðum, til þess að láta þær
ekki snúa á mig. Ég var venju-
lega kaliaður Gutti, af því að
ég hét fullu nafni Guttormur, en
þegar í brýnu sló með okkur,
og þeim fannst að þær færu
halloka fyrir mér, kölluðu þær
mig Gutta Orm. Sárnaði mér það
fyrst, en svo sá ég að það væri
bezt fyrir mig að láta sem mér
stæði alveg á sama þótt mér sviði
það undir niðri. Annars var sam-
VlKINGUR
286