Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1972, Side 41

-í
Bezta ræðan í Genf
Hér leið undir lok liin harðsvíraða þriggja mílna fiskveiðilögsaga
Hvernig munu ræðuhöldin arta
sig á næstu Hafréttarráðstefnu,
ef hún þá nokkurn tíma verður
haldin.
Á öndverðu ári 1958 var ein
slík ráðstefna haldin í Genf.
Stytzta ræðan þótti afburða
snjöll; flutt fyrir rúmum 14 ár-
um.
Júlíus Havsteen sýslumaður
sendi Víkingnum þýðingu á ræð-
unni og leyfum við okkur að birta
hana hér á ný, sem sígilda túlkun
óháðs orðsnillings.
Á ráðstefnunni í Genf um rétt-
arreglur á hafinu var haldinn
aragrúi ræðna, eins og ætíð á
sér stað á þingum þeim, þar sem
allir vilja eitthvað, bara ekki
verða sammála, svipað og á okk-
ar Alþingi.
Margar þóttu ræðurnar góðar
og þjóð hverri fannst sinn fugl
fegurst syngja, nema ef vera
RÆÐA DR. JORGE BOCOBO
FULLTRÚA FILIPSEYJA
18. APRIL 1958.
Herra forseti!
Nefnd Filipseyja er með upp-
haflegu indversk-mexíkönsku til-
lögunni.
Hafandi skýrt frá þessu, vil ég
taka fram, svo ég fylgi góðu for-
dæmi fulltrúanna frá Mexicó, að
ég ætla nú að halda líkræðu yfir
góða manninum gamla, sem í lif-
anda lífi var nefndur okkar ein-
lægi herra „Þriggjamílna".
Ég skal aðeins tala í fimm mín-
útur, því ekki getur nefnd þessi
þolað langar harmtölur eftir all-
ar ræður þær, sem þegar hafa
verið haldnar. Svo ég þá noti orð
Markúsar Antoníusar, þegar
hann grét frammi fyrir lýðnum
skyldi Bandaríkjamönnum, því
með falsettum galaði fuglinn sá,
sem kom þeim frá.
Þegar bráðafárið kom í þriggja
mílna landhelgi Bretaveldis og
hún lézt, hélt formaður nefndar
Fili'pseyja útfararræðuna, og
blandaðist þá engum hugur um,
að hún var bezta ræða ráðstefn-
unnar.
í Róm yfir blóði storknum ná
Cæsars, segi ég:
„Eigið þið tár þá gefist nú
gráti á vald“.
Herra „Þriggjamílna" var
mæddur ellihrumleik, langvinn-
um og þrautlausum lasleika, en
hjartabilun flýtti fyrir dauða
hans, þegar vinir hans yfirgáfu
hann í vesælum og örmagna ein-
stæðingsskap.
Hann lá í djúpum dásvefni síð-
ustu fáu daga síns táradals. Með-
an hann lá á kvalabeði sínum og
hafði enga hugmynd um þær gíf-
urlegu tilraunir, sem forseti okk-
ar herra Bailey prófessor gerði
til þess að bella okkur burt úr
landhelginni, var læknafundur
haldinn. Læknarnir komu sér
saman um töfralyf, sem þeir
nefndu „forréttindi til fisk-
veiða“, en deyjandi maðurinn
neitaði að taka inn sér til endur-
lífgunar þetta öfluga meðal.
Þegar hann hafði runnið blóm-
legt æskuskeið og náð fullu þreki
fullorðinsáranna, vann hann al-
þjóðlegu samfélagi vel. Frjáls-
mannlega fór hann um höfin sjö,
og alls staðar hellti hann niður
blessun. Það er ekki satt, sem
andstæðingar hans segja, að
hann væri bæði ágjarn og drottn-
unargjarn. Þó hann annars veg-
ar á leiðangrum sínum um út-
höfin hrúgaði að sér auði og völd-
um, auðsýndi hann á hin bóginn
mikra góðgerðasemi af stórbrotn-
um höfðingsskap, berandi á herð-
um sér „byrðar hvíta mannsins",
eins og Kipling komst að orði.
Þessari byrði hefur hann nú af
sér létt og fengið fyrir lof sinna
undirmanna, sem góðgerðimar
þágu.
Vér skulum vona, að hinna
góðu dyggða herra „Þriggja-
mílna“ verði stundum minnst
með þakklæti, en hætt er við, að
vonlaust sé að vænta þess, því
svo sem Markús Antoníus harm-
andi mælti:
„Hið ljóta sem menn gera
lifir þá,
hið góða oft með beinum
þeirra grefst“.
Erfingjar hans herra „Sex-
mílna“ og herra „Tólfmílna", eru
að rífast um reiturnar, en setjum
niður deilurnar í svipinn, meðan
vér jörðum okkar ástkæra fram-
liðna herra „Þriggjamílna".
Enginn sé svo harðbrjósta að
hann fagni brottför hans.
Megi hann hvíla í friði. Amen!
VlKINGUR
305