Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2004, Blaðsíða 27

,Já ég var frekar óheppinn. Eitt sinn
þegar ég var að vinna á togaranum þá var
verið að ísa grálúðu. Ég stóð við færi-
bandið þar sem var búið að slægja grá-
lúðurnar og var að passa að þær færu all-
ar í hreinsiker. Allt í einu stökk ein grá-
lúðan af færibandinu og beit í nefið á
mér. Ég fékk risastóran skurð á nefið og
það blæddi mjög mikið. Ég gat samt ekk-
ert farið frá, ég varð að klára verkið.
Maður verður að vera harður karl á sjón-
um. Svo þegar allt var komið niður þá
fór ég úr gallanum og hinir sáu mig al-
blóðugan í framan. I’egar ég sagði þeim
hvað hafði gerst þá var þetta mikið að-
hlátursefni í langan tíma. Ég græddi á
þessu fínt grálúðuör, beint á nefið.“
Borðaði eitraðan háf
Hilmar hlustaði oft á útvarpið á sjón-
urn, bæði á Rás tvö og Gufuna. Það voru
reglulega útvarpsþættir um matreiðslu á
hinum ýmsu fisktegundum í sjónum.
„Stundum komu framandi fiskar í netið
sem var bara hent í ruslið. Ég tók einn
fisk frá sem mig langaði að prófa og það
var háfur, sem er lítil útgáfa af hákarli.
Hann var með harðan skráp en mér tókst
að flaka hann og svo steikti ég hann á
pönnu. Samstarfsfélagarnir höfðu ekki
geð í sér að smakka með mér en ég borð-
aði af bestu lyst. Það var eins gott að ég
var sá eini sem smakkaði þennan háf því
ég varð svo veikur eftir þetta að ég hélt
að ég myndi drepast. Ég var spúandi á
klósettinu í marga klukkutíma. Það eru
vist tvær tegundir, ef ekki fleiri sem má
borða. En þessi háfur sem ég eldaði var
svartháfur og hann var baneitraður. Sem
betur fer slapp ég vel.“
Missti augasteininn
- Hvaða atvik er þér eftirminnilegast?
„Hræðilegasta atvikið gerðist þegar ég
var á Neskaupstað í byrjun ársins 1990.
Ég var að sjá um viðgerðir um borð í
dýpkunarskipinu einn daginn og var að
skipta um legu í skóflutjakk, þetta var
náttúrulega risastór grafa með risastórri
legu. Hún var brotin og ég var að hamra
í hana en þá skaust flís beint í augað á
mér. Ég stóð uppi á legunni í margra
metra hæð og var næstum því búinn að
detta aftur fyrir mig því mér brá svo
svakalega. En mér tókst að klóra mig
niður á dekk og fór inn á klósett til að
kíkja í spegil. Ég fann fyrir miklum ó-
þægindum og það voru loftbólur innan í
auganu. Ég fór með sjúkraflugi í bæinn
°g fór beint í skurðaðgerð þar sem auga-
steinninn var fjarlægður. Ég þurfti að
vera með lepp fyrir auganu eins og sjó-
ræningi á rneðan þetta var að gróa. Þegar
það er búið að taka augasteininn þá sér
maður bara mun á ljósi og myrkri og
ekkert annað. Eftir nokkra rnánuði fékk
eg sterka augnbnsu sem tók mig marga
mánuði að venjast. Ég fékk ekki ígrædd-
Það var hörkuvinna um borð í Björgvini.
Við vinnu um borð í dýpkunarskipinu.
an augastein fyrr árið 1998 en á þessum
árum fór læknavísindum svo mikið fram
í augnlækningum.“
Kynntist fyrstu ástinni
- Hvernig kom það til að þúfórst að
vinna á togara?
„Ég var að dýpka höfnina á Dalvík
1989 og kynntist þar stúlku. Hún var að
vinna í sjoppunni og ég kynntist henni
eiginlega bara í gegnunt lúguna. Pabbi
hennar reyndist svo vera skipstjóri á
stórum togara sem hét Björgvin og ég
fékk starfið þannig. Ég fékk ekki starf á
togaranum fyrr en um sumarið 1991, ég
keypti hús 1990 þá vorum við vorum
búin að vera saman i nokkurn tíma og
svo eignuðumst við dóttur haustið 1991,
Andreu Sif Hilmarsdóttur. Þá var dýpk-
unarskipið að fara á hausinn svo þetta
kom sér vel fyrir mig, það eru betri laun
á frystitogara en á dýpkunarskipi. Ég
þurfti að borga af húsinu sem ég hafði
keypt fyrir okkur og sjá um fjölskylduna
mína.“
- Hvemig var aðfara af dýpkunarskip-
inu ogyfir áfrystitogarann?
„Þetta voru rosalegir harðjaxlar og ég
var bara óreyndur strákur úr borginni.
Ég þurfti að sýna mig og sanna fyrir
þeim og lagði mig frarn við að vera dug-
legur. Fyrsta ferðin á togaranum var
sumarið 1991, það var grálúðutúr sem
sló öll met í fyrirtækinu. Ég kom mold-
ríkur tilbaka. Ég ætlaði mér aldrei að
verða sjómaður en það var freistandi að
Sjómannablaðið Víkingur - 27