Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2006, Síða 11

fyrirtæki, sem rak þrettán skip. Þarna var
ég í þrettán ár og sigldi á tólf skipanna.
Við sigldum vitt og breitt um heiminn.
Til að mynda sigldum við um skeið með
kartöflur frá Hollandi niður til Marokkó
og Túnis. Nútíma farmennska er ólík því
sem áður var. Nú er jafnan stutt stopp í
höfnum því uppskipun tekur orðið svo
stuttan tíma og allt kapp lagt á að fá sem
besta nýtingu út úr skipunum. Þó kom
fyrir að maður gat skoðað sig um í landi,
einkum þegar beðið var nýrra verkefna.
Með jólavarninginn til
Falklandseyja
- Eitt sinn sigldum við með jólavarn-
inginn til íbúanna á Falklandseyjum. Við
lestuðum í Englandi alls konar nauð-
synjavöru. Ekki vildi belur til en svo að
þegar við komum strönduðum við í aðal-
klóakinu frá bænurn. Minnstu munaði að
við kæmum með dótið upp á aðalgötuna.
Gírinn hafði farið úr sambandi og karl-
inn ekki getað tekið afturábak. En allt
fór vel og okkur var vel tekið, enda jóla-
skipið. Þarna stoppuðum við í nærri
viku. Landslagið á Falklandseyjum
minnir talsvert á ísland. Fólkið var alveg
yndislegt og við áttum mjög ánægjuleg
kynni við það. Þarna búa ekki nema um
tvö þúsund manns, auk tvö þúsund
manna herliðs. Þegar við vorum að lesta
vörurnar í Englandi kom í ljós að hinum
almenna Englendingi er hálfvegis i nöp
við Falklandseyinga vegna þess að ríkið
greiðir niður allt vöruverð. Matvara þar
kostar það sama og í Englandi.
Ekki hundi bjóðandi
- Eitt sinn lestuðum við átta tuttugu
feta gáma fulla af vopnum í Píreus og
sigldum með þá lil Rio de Janero í Brasil-
íu. Þegar við lögðumst við bryggju í Ríó
biðu mörg hundruð manns eftir gámun-
um og löndun tók aðeins nokkrar mínút-
ur. Við sigldum strax út aftur. Það var
stutt gaman. Við rétt sáum grilla i
kristslíkneskjuna í gegnum þokuna. Við
fórum til annarrar borgar í Brasilíu og
lestuðum vörur upp til Venezuela. Þar
sigldum við upp Orinoco-ána. Svo lest-
uðum við í Trinidad-Tobago vörur upp
til Kingston á Jamaica og lágum síðan á
ytri höfninni þar í þrjár vikur og biðum
verkefna. Okkur datt ekki i hug að fara í
land á Jamaica nema brýna nauðsyn bæri
til. Þegar fólk hugsar um Jamaica sér það
fyrir sér fagrar strendur og sólarfrí. Við
sáum hins vegar hafnarhverfin, þar sem
fátæktin er jafnan mest og það var ófög-
ur sjón. Hreysin voru þvílík að engum
Islendingi dytti i hug að bjóða hundinum
sínum upp á annað eins. Þarna held ég
að ég hafi séð hve mestan mun á ríkum
og fátækum.
Mútur á mútur ofan
- Þá var ástandið ekki betra í Bresku-
Keðja til Corpus Cristi Texas. Hún kom í
borð í Baskabœnum Bilbao og átti að notast á
olíuborpalli á Mexíkóflóa.
Guyana. Þar lestuðum við eitt sinn í Ge-
orgetown sérstakan harðvið sem notaður
er í undirstöður járnbraularteina og í
bryggjur. Þetta fluttum við til Skotlands
og Skotinn sem átti farminn tjáði okkur
að til þess að af kaupunum hefði getað
Napolí; það er verið að lesta sœstreng sem á
aðfara til Seattle.
orðið hefði hann þurft að
borga mútur hér og þar og
meðal annars þurfti hann
að leggja þúsundir punda
inn á reikninga í Sviss.
Þarna var allt í algjörri nið-
urníðslu. Þegar Bretarnir
fóru skyldu þeir ágætlega
við, en þeir sem tóku við
hafa greinilega haldið að
allt gengi af sjálfu sér.
Þarna var ekki gerlegt að
fara í land nema í fylgd
vopnaðra varða. Hvarvetna
hópuðust innfæddir í
kringum okkur. Mig lang-
aði til að vera góður við
þetta fátæka fólk en það
var ekki hægt. Ef ég rétti
því litla fingur gleypti það
alla höndina. Eg var í
fyrstu undrandi á þt'í
hversu Danirnir skipsfélag-
ar nu'nir voru vondir við
fólkið, en fljótlega rann
upp fyrir mér að þetta var
eina leiðin. Ef maður sneri
baki við fólkinu þá var það búið að stela
af manni. Það var svakalegt að sjá alla
niðurníðsluna. Allur arðurinn hirtur og
ekkert fer til fólksins. Þarna voru akfeitir
niggarar með gullhring á hverjum fingri
sem greinilega mökuðu krókinn. Svo er
verið að tala um að við hvítu mennirnir
förum illa með svertingjana. Þarna eru
þeir arðrændir af eigin fólki.
Hófi, Jón Páll, Guðlaugur og
sviðakj ammar nir
- Ég fór í land í ársbyrjun
2004. Þá greindist ég með
krabbamein í blöðruháls-
kirtli. Skömmu síðar fékk ég
hjartaáfall og er þessa dag-
ana að bíða eftir því að
komast í hjartaaðgerð á
Landspítalanum. Það var
eins og heilsa min hryndi öll
á skömmum tíma. Þegar ég
lít til baka þá fannst mér
afar gott að starfa með Dön-
um. Danir eiga alltaf gott
með að líta á björtu hliðarn-
ar á tilverunni. Mér er
minnistætt fyrst þegar ég
umgekkst Dani og þeir
spurðu mig hvaðan ég væri,
þá ljómuðu þeir þegar þeir
heyrðu að ég væri frá ís-
landi. Því næst spurðu þeir
um Hófi og Jón Pál og líka
Guðlaug sundkappa í Vest-
mannaeyjum. Þau voru í
mestum metum hjá þeim.
Síðan spurðu þeir um sviða-
kjatnmana og hvort við
borðuðum virkilega augun
líka.
Sjómannablaðið Víkingur - 11