Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2006, Síða 18

messagutta.” Gógó samþykkti að fara
einn túr til reynslu til þess að verða
stráknum nú ekki til skammar, en bæði
skipstjórinn og matsveinninn höfðu sam-
þykkt hann um borð þrátt fyrir aldurinn.
Petta yrði alveg ný reynsla, rétt að láta á
Stórt katfahol, 40 tonn, tekið á Reykjaneshrygg. Ljósmyndarinn, Björn Valur Gíslason, stýri-
maður á Kleifaberginu, lét þess getið að Gógó hefði horft glaður á.
það reyna hvort hann stæðist þessa
raun, honum yrði þá bara hent í land
eftir túrinn.
Togarinn var Kleifaberg ÓF 2,
1100 tonna, smíðaður í Póllandi, hét
áður Engey RE, sem þá nýlega hafði
verið keyptur til Ólafsfjarðar og er
enn gerður út þaðan.
Svo kom að því! Fyrsti túrinn var
farinn í lok október og hófst með
átján daga brælu, ruddaveðri á köfl-
um, svo slæmu, að tvisvar var farið í
var, annars barist eins og hægt var.
Ekki fer sögum af aflabrögðunum, en
nóg var að gera í eldhúsinu, enda
svengd sjómanna ekki endilega í takt
við aflabrögðin. Hvernig skyldi hafa
gengið? „Ég var aldrei sjóveikur, jafn-
vel ekki fyrstu dagana, þá veiki þekki
ég ekki, en sjóriðan hrelldi mig smá-
vegis þegar í land var komið.”
Starfsvettvangurinn var í eldhús-
Áttræðisafmælið undirbúið um borð í Kleifáberginu. Gógó, afmœlisbarnið, fylgist með félögum sínum. inu, uppvask tiltekt, þrif og önnur
aðstoð við kokkinn. „Ég hellti á
góðu kaffi, venjulegu handa flestum, en
rótsterku handa nokkrum og ég held að
þeir hafi ekki verið sviknir af því.“ Kokk-
urinn sá um matseldina og allir voru á-
nægðir. Kleifabergið er gott sjóskip og
því lenti Gógó sjaldan í vandræðum,
helst þó þegar hann var eitt sinn að setja
í uppþvottavélina er hnútur kom á skip-
ið, hann of seinn til að loka vélinni og
diskarnir þeyttust út á gólf.
Gógó er rnaður hress og kátur. Hann
hefur það fyrir sið, að láta vindinn
þurrka sig úti á brúarvæng eftir að hann
fer í bað. Skiptir þá litlu eða engu rnáli
hvernig viðrar, ekki er brugðið út af
venjunni. Það þótti sumum skipsfélögum
hans sérkennilegur siður og hentu gam-
an að. Því var það eitt sinn í þokkalegu
veðri, að Gógó stóð á handklæðinu einu
fata á brúarvængnum og lét goluna kæla
sig, að Kleifabergið beygði skyndilega í
stjór og dálítil kvika braut á messagutt-
anum. Hann komst holdvotur inn i
brúna, en fyrsti stýrimaður glotti við
tönn og sagði:„Nú náði ég þér!”. Gógó
skolaði seltuna af sér og hló að öllu sam-
an.
Messaguttinn varð áttræður 26. maí á
síðasta ári. Þá var hann úti á sjó við sín
daglegu störf um borð. Strákarnir héldu
honum veislu, bökuðu alla nóttina með-
an kokkurinn og Gógó sváfu svefni
hinna réttlátu. Um morguninn, þegar
hann kom upp, beið hans hlaðborð með
skreyttum rjómatertum og fínasta bakk-
elsi af mörgum sortum og afmælissöng-
urinn hljómaði um íslandsmið. Þá þótti
Gógó nóg siglt og ákvað að fara í land,
en stóðst ekki mátið og fór hausttúr „rétt
til að fá saltbragðið aftur í munninn”.
Sjómannsferillinn hófst í brælu og hon-
um lauk í miklum brælutúr átta árurn
síðar...„ef ég er þá hættur”, segir Gógó og
brosir....
18 - Sjómannablaðið Víkingur