Náttúrufræðingurinn - 1933, Qupperneq 27

INÁTTÚRUFR.
185
Sköttiseltir ræðst á æðarftígl.
í norska timaritinu »Naturen«, 3. hefti þ. á. segir svo frá viður-
•eign skötusels og æðarfugls:
»Snemma í nóv. (1932?) tóku menn eftir því, að skötnselur
(Lophius piscatorius) var að berjast við að renna niður æðar-
blika, sem hann hafði náð í. Fiskinum hafði tekizt að ná góðum
tökum á blikanum, en hann barðist af öllum mætti við að halda
sér ofansjávar. Kraftar æðarblikans voru þó að þrotum komnir
þegar bát bar að, og færðu menn gogg í fiskinn, sem þá varð að
sleppa taki sínu. Blikinn varð feginn frelsinu, og tók strax til
vængjanna, svo að eigi varð séð hvort hann var særður banasári.
Fyr á sama hausti kom það sama fyrir á líkum stað (Rödöy).
Þar hafði skötuselur náð í æðarkollu, en bát bar þar að, og bjarg-
■aði fuglinum.
Sennilega hefir fiskurinn, í bæði þessi skipti, gripið fuglinn í
yfirborði sjávar, því dýpið á þessum slóðum var meira en svo, að
fuglarnir gætu kafað til botns, enda hefðu þeir aldrei getað komizt
upp að yfirborði með fiskinn. Skötusel virðist hafa fjölgaó hér
talsvert á síðustu árum, en flestir þeir, sem sézt hafa, eru þó enn-
þá á unga aldri, að eins hálfstálpaðir. Ef til vill er hér að ræða
um einn góðan árgang af skötusel«.
Skötuselurinn er ófrýnilegur fiskur, en um það, og það, sem
kunnugt er um lífshætti hans, má lesa í fiskabók dr. Bjarna Sæ-
mundssonar. Áður fyr, þegar skútur gengu hér við land á hand-
færaveiðar, kom það fyrir að hann fékkst á færi, og var þá stund-
um haldið að þar væri um sjálfan fjandann að ræða. Já, gleggstu
menn tóku meira að segja eftir því, að hann beit einkum á hjá
þeim, sem slæman munnsöfnuð höfðu við »línuna«, og gæta varð
þess, að koma honum fyrir borð sem fyrst, ef hann var inn yrtur,
því væri hann lengi á þiljum, fór skipið að síga. — Síðan botn-
vörpuveiðar hórust hér við land, hafa menn haft betri kynni af
skötuselnum, og lært að lita á hann sem fisk, en ekki óvætt.
Skötuselurinn getur orðið nokkuð á annan meter á lengd og 30—
40 kg. að þyngd.