Náttúrufræðingurinn - 1955, Blaðsíða 45

FLÖRUNtJUNGAR
37
nafni við áður viðurkennt heiti hennar . Hjá honum heitir hún því: Carex
Goodenoughii Gay, var. acrogyna Ostf. forma grasilenta f. nova. Samkvæmt
umsögn Ingólfs Davíðssonar, sem var við gróðurrannsóknir í Loðmundarfirði
um svipað leyti og ég, er stör þessi allmikið algengari að sunnanverðu i firð-
inum en að norðan. (Sjá Náttúrufr., 1. h. 1954).
28. Juncus squarrosus L. Stinnasef. Þessa seftegund, sem aðeins hefur fundizt óð-
ur á einum stað hérlendis, Goðdal í Strandasýslu, fann ég i hólfdeigjuhalli stutt
frá bænum i Stakkahlíð. Það vex þar á litlum bletti, um það bil 4 metra að
flatarmáli. Ekki vex það þétt, en var þroskalegt. Hæstu eintökin voru um 37
—38 cm á hæð.
34. Sagina subulata (Sw.), Presl. Broddkrækill. Vopnafirði, syðst i kaupstaðn-
um, hjá Garði, og hjá Leiðarhöfn. Á bóðum stöðunum i klettum. Álfaborgin
og Kiðuklettar í Borgarfirði.
37. Ranunculus auricomus L. Sifjarsóley. Þessa sjaldgæfu tegund fann ég ó
tveim stöðum i Njarðvík, i Kerlingarfjalli og í Skjaldarfjalli. Á bóðum stöð-
unum hátt uppi í smágrýttum lausaskriðum.
41. Sangvisorba officinalis L. Blóðkollur. Sumarið 194-6 fann ég blóðkoll í kirkju-
garðinum ó Skeggjastöðum á Langanesströnd. Ilafði hann verið fluttur þang-
að fyrir um það bil 60 órum, vestan af Snæfellsnesi, og gróðursettur ó leiði.
Sýnist hann dafna vel i kirkjugarðinum og í túninu i kring um hann. Fró
Skeggjastöðum hefur hann verið fluttur i skrúðgarða á nokkrum bæjum ó
Ströndinni. Á Bakkagerði við Borgarfjörð fann ég hann á gróinni garðrúst
sunnarlega í þorpinu. Var mér sagt, að þar, hafi áður verið verzlun. Ekki var
blóðkollurinn blómgaður þama, en dálitlir blaðskúfar ó við og dreif. En með
blómi sá ég hann í skrúðgarði á Desjarmýri. Þangað var hann fluttur frá
Skeggjastöðum á Langanessttönd.
42. Oxalis acetosella L. Súrsmæra. 1 Flóru íslands, 2. og 3. útgáfu, segir, að
Halldór Ásgrímsson, gagnfræðingur, hafi fundið súrsmæruna við Hvannstóð
i Borgarfirði í grónu framhlaupi og þar allmikið af henni. Veit ég ekki til þess,
að súrsmæran hafi endurfundizt á þessum stað fyrr en ég fann hana sumarið
1952, eftir allmikla leit. Framhlaupið er mikið um sig. Að ofan er það gróið
lyngi, viði og birkikjarri. Neðst, þar sem hlaupið hefur stöðvazt, er það mjög
stórgrýtt, einkum norðvestur-hornið. Þar vex súrsmæran í urðargjótum og ó
milli steina, niðri við jafnsléttu. Ekki nær hún yfir stórt svæði, en var þétt
og þroskaleg í sumum gjótunum. Hæstu blaðleggirnir 18 cm. Stærstu smáblöð-
in 3 cm i þvermál. Blóm né aldin fann ég ekki. — Sögn er um, hvernig stend-
ur á þessu framhlaupi. Þarna var fyrrum góður engjateigur, hinn bezti i Hvann-
stóðs landi. Bóndinn á næsta bæ, Hólalandi, öfundaði Hvannstóðs-bóndann af
enginu, og af kunnóttu sinni hleypti hann stykki úr fjallinu niður yfir engið.
Bóndinn á Hvannstóði kunni nokkuð fyrir sér líka. Að laununt fyrir engja-
spjöllin lagði hann ó, að búsmali ó Hólalandi skyldi upp frá J)ví aldrei eira
þar i heimahögum, Hefur það rætzt.
45. Viola Riviniana Rchb. Skógfjóla. Hana fann ég efst í Úlfsstaðahólsi, uppi
við kletta á grasi- og lyngigrónum skriðurindum. Ekki er iitbreiðslusva:ði lienn-
ar stórt J)ama og vafasamt, að liún hafi borið blóm. Hefur fundizt fyrr ó Aust-
fjörðum. Þau eintök, sem ég fann þama, voru heldur smávaxin, hæst 9 cm og
mest blaðbreidd 3 cm. Hef áður fundið V. Riviniana í birkikjarri ó Flateyjar-