Samvinnan - 01.04.1944, Qupperneq 26

SAMVINNAN
4. HEFTI
svaf vært á milli þeirra. Henni tókst að sýna honum
fram á, að þetta væri ofur einfalt mál.
Hann fengi sér vinnu fyrir austan í stað þess að
vinna í járnbrautinni. Munurinn var ekki mikill.
Hann var enn heima fáeina daga, áður en hann
hélt af stað. Hún hjálpaði honum til að taka upp
jarðeplin og rófurnar. Hann gróf brunn og byggði
skýli yfir, svo að hún þyrfti ekki að sækja vatn alla
leið ofan í gilið. Eitt kvöldið fóru þau til Svensons-
hjónanna og gengu í hægðum sínum heimleiðis í
glaðatunglsljósi. Drengurinn svaf vært á öxlinni á
Karli.
Morguninn eftir ók Karl af stað með viðarhlass
á vagninum. Hann fór í kauptúnið og keypti mél, salt,
sykur, steinolíu og meira að segja vænan bita af sölt-
uðu fleski og tvö pund af tei. Hann fékk þetta í vöru-
skiptum fyrir timbrið, — og það átti að endast Karó-
línu, þangað til að hann kæmi aftur með vorinu.
Hestarnir höfðu verið teknir að veði fyrir skuldunum,
en þau létu það ekki á sig fá. Karl ætlaði að vera
fljótur í ferðum. Þegar hann kæmist í færi við járn-
brautarlestir, ætlaði hann að laumast með þeim. Upp-
skera var sögð góð fyrir austan. Hann hlaut að fá
næga vinnu um uppskerutímann. Með vorinu kæmi
hann svo heim með nóga peninga og leysti út hest-
ana. Næsta vetur yrði hann heima og allt léki í lyndi,
svo kæmi aftur sumar og ný hveitiuppskera.
Þau létu aldrei hugfallast og kvöddust glöð í bragði.
Karl sneri sér við og veifaði hattinum, áður en hann
hvarf upp fyrir gilbarminn, og Karólína lyfti drengn-
um og lét hann baða hendinni. Hún stóð í sömu
sporum og hlustaði, unz vagndynurinn dó út. Hann
var farinn.
Hún átti þrjár snældur af garni og dálitla band-
prjóna. Þegar allt var sópað og þvegið, sem þvegið
varð í kofanum, flíkur bættar og hún gat ekki fundið
sér neitt frekar til dundurs, prjónaði hún úr öllu band-
inu. Svo rakti hún allan prjónaskapinn upp, til þess
að geta prjónað úr bandinu á nýjan leik.
Karólína hélt alltaf auga með mönnum, sem riðu
um sléttuna. Þegar hún kom auga á slíkan ferðalang
á suðurleið hljóp hún í veg fyrir hann. Þeir voru af
mismunandi sauðahúsi. Einn var með stórt ör á kinn-
inni, veðurbitinn mjög, og hafði byssur á báðum mjöð-
unum, annar var ungur maður og kurteislegur, hinn
þriðji af blönduðu kyni. En Karólína lét ekkert aftra
sér. Hún ávarpaði alla þessa ókunnu menn með sömu
orðunum:
„Ertu á leið til kauptúnsins? Ef þú ferð þessa sömu
leið til baka, — viltu þá spyrja eftir bréfi til mín á
pósthúsinu?“
Og þeir svöruðu allir: „Já, kona góð, sjálfsagt." En
enginn þeirra kom aftur.
Karólína þóttist viss um, að hún ætti bréf á póst-
húsinu, ef ekkert hefði orðið að Karli. Það voru tvær
dagleiðir fram og aftur í uxavagni eða fótgangandi.
Svenson bauðst til að fara.
En einmitt sama kvöldið heyrði hún hófadyn og
síðan var kallað. Maðurinn með örið kom með bréf,
sem hann hafði tekið í Iowa.
Kœra eiginkcma. Ég tek mér penna í hönd til að
láta þig vita, að mér líður vel, og vona ég, að þér líði
sömuleiðis. Hvern|g gengur fyrir þér og litla kút, Ég
hef vinnu í fóðurmyllu Roslyns, 30 dollara á mánuði
og uppihald. Roslyn er mér góður. Skrifaðu og láttu
mig vita, hvernig þér líður. Ég kem heim í október.
Jæja, þá ætla ég ekki að skrifa meira núna.
Þinn elskandi eiginmaður.
xxxx handa þér og litla Karli.
Karólína las þetta bréf, þangað til að það var nærri
því slitið upp til agna.
Svenson labbaði í kauptúnið til að koma svari henn-
ar á pósthúsið. Hann var henni svo hjálplegur, að
Karólínu fannst hún mundi aldrei geta launað hon-
um. Hún ákvað að lofa honum að slá mýrarnar upp
á helmingaskipti. Svenson þarfnaðist heysins handa
uxunum sínum, en þau, Karl og hún, áttu nógar
fyrningar til viðbótar við það, sem kom í þeirra hlut.
í heila viku var Svenson að slá, raka, þurrka og
sæta heyið. Frú Svenson kom með honum á hverjum
morgni og hafði matinn með sér. Svo borðuðu þau
öll saman í kofanum. Þetta hefði verið hrein sælu-
vika, ef Svenson hefði ekki verið svona amasamur
og svartsýnn. En þegar hann fór að tala illa um land-
ið þar vestra og finna því allt foráttu, þá reiddist hún.
„Það er ekkert að landinu, Svenson,“ sagði hún.
„Þú finnur hvergi land, sem fær þér allt fyrirhafnar-
laust upp í hendurnar.“
Svenson benti með hnífnum sínum út um dyrnar
á sléttuna, sem var hulin hitamóðu, svo að hvergi
mótaði fyrir sjóndeildarhring, og sagði á hrognamáli
sínu: „Fordæmt land, enginn lifir hér, bölvað óhræsi
þetta land.“
Karólína þagði við. Hún vildi ekki særa Svenson
með því að segja það, sem hún hugsaði: „Það eru
mennirnir, sem móta landið. Þú ert gallaður sjálfur.“
Eftir stundarkorn sagði hún með hægð: „Það er heitt,
af því að hér er skóglaust. En þar sem er skógur,
verður að höggva hann upp og brenna og grafa upp
ræturnar. Hér vestur frá, verðum við að gróðursetja
trén, þar sem við viljum láta þau vaxa. Það verður
svalara hér, þegar trén eru vaxin og allt landið rækt-
að. Þetta er gott land.“
Septembermánuður kom og Karólína tók að telja
vikurnar. Nú voru aðeins átta vikur þangað til að
Karl kæmi heim.
Einn morguninn kom Svenson labbandi og nam
staðar í dyragættinni. Hann rétti fram sigggrónar
hendurnar og lét þær falla máttlausar niður: „Við
erum að fara,“ sagði hann.
Svensonshjónin voru að gefast upp. Þau ætluðu
austur.
Svenson var þungt um mál. Hann var með tárin
í augunum eins og fyrri daginn, þegar hann kom til
að segja Karólínu, að konunni sinni leiddist. „Litlu
býflugumar, — stóru býflugurnar hafa drepið þær
allar.“ Býflugurnar hans höfðu drepið afkvæmi sitt,
af því að eðlisávísun þeirra sagði þeim, að þær gætu
ekki fætt það yfir veturinn. Engispretturnar höfðu
eytt öllum jurtagróðri. Býflugurnar fundu engin blóm
til að sjúga hunang úr. Svenson grét yfir litlu býflug-
unum sínum, svo að tárin streymdu ofan í skeggið.
Hann sagði með ákafa, að hann vildi ekki dveljast
í landi, þar sem býfluga gæti ekki einu sinni lifað.
126