Samvinnan - 01.10.1948, Síða 20

Flestir beejarmenn stunda einhvern búskap. Landbúnaðarverkamaður kveður fjölskyldu sina
áður en hann heldur til starfa út á akurinn.
þessari framleiðslu, er selt til Bath,
Bristol og Chippenliam.
Ir LANDI, þar sem flest þorp eru
vaxin upp undir lénsskipulagi, sem
ákveður hvar í mannfélagsstiganum
íbúarnir skuli standa, nvtur Marsh-
field þeirra hlunninda að vera engum
slíkum böndum bundið. Þarna er
ekkert herrasetur með fornar kvaðir
á hendur íbúunum, enginn herra-
garðseigandi til þess að ganga eftir, að
kvaðirnar séu inntar af hendi. Bændur
og iðnaðarmenn standa nokkurn veg-
inn jafnfætis í mannfélagsstiganum,
heldra fólkið eru örfáir ungir embætt-
ismenn nýfluttir þangað frá London.
Hvað stjórnmál snertir, þá er þorpið
í Thornbury-kjördæmi, sem við síð-
ustu kosningar sendi mann úr Verka-
mannaflokknum á þing. Hann var
uppboðshaldari að atvinnu, þar að
auki fékkst hann við fasteignasölu og
var sýslunefndarmaður að mannvirð-
ingu. í Marshfield segja þeir nú, að
hann hefði naumast náð kosningu, ef
hann hefði ekki slegfð svo og svo mik-
ið af í flokkspóltíkinni, enda nýtur
verkamannaflokkurinn ekki óskoraðs
fylgis þorpsbúa.
Andlegrar uppbyggingar leita
þorpsbúar í afar fornri kirkju, er
stendur í miðjum kirkjugarði, sem
hefir öll einkenni þeirra staða, sem
reimt er á. Til lækningar líkamlegra
meina leita þeir til ungs og duglegs
læknis og konu hans, sem einnig er
læknir. Þau gera við beinbrot í sam-
einingu, hressa upp á sálina, ef með
þarf, gefa meðal við gigtinni og taka
á móti börnum. Jafnhliða þessu miðla
þau af þekkingu sinni um nýjungar
í matreiðslu, saumaskap og uppeldi
þeirra barna, sem þau hjálpa til að
komast í þennan heim.
Sjálfstæði þorpsins út á við byggist
að sjálfsögðu á samhjálp þorpsbúa inn
á við. Þeir skiptast á þjónustu rétt
eins og þeir skiptast á fréttum, og
jafnvel verzlun með mat og aðrar
nauðsynjar hefir vissan teygjanleik,
sem nær út yfir hin ströngu takmörk,
sem viðskipti með peninga að verð-
mælikvarða venjulega hafa. Matvöru-
kaupmaðurinn, slátrarinn og vínsal-
inn í Marshfield eru ekki eins og stétt-
arbræður þeirra í borgunum, fjarlæg-
ar verur, sem lifa í heimi út af fyrir
sig. Þeir eru samborgarar hinna þorps-
búanna og þekkja þá út í æsar, og því
vita þeir einnig þarfir þeirra, svo og
hvað þeir eiga mikið í buddunni.
Á dögum Chaucers var Marshfield
beitiland fyrir sauðfé, og Bath var á
þeim tímum fræg fyrir ullarverzlun.
Síðar varð Marshfield miðstöð malt-
gerðarinnar, og enn eru húsin, sem
maltgerðarmeistararnir áttu, þau veg-
legustu á staðnum. En nú er maltgerð
orðin verksmiðjuiðnaður, og sú frægð,
ásamt maltilmnum, farin veg allrar
veraldar, en húsin tekin til annarrar
notkunar.
í Marshfield eru fjórar drykkjustof-
ur, og samir það vel stað. sem einu
sinni var frægur fyrir maltgerð. Það
þarf varla að nefna það, að þær standa
allar í blóma. Ekkert kvikmyndahús
er á staðnum, en bókasafnið er opið
einu sinni í viku. Nú, þegar benzín-
skammtur hefur verið veittur til
einkabifreiða, geta þeir, sem eiga bif-
reiðar, skroppið til Chippenham til að
fara í bíó. En skammturinn er ekki
nema rúmir fjórir lítrar á viku, og þeir
eru ekki lengi að fara. Þorpsbúar lesa
kappreiðarfréttirnar og frásagnir um
fyrirhugaða knattspyrnukappleiki,
sem festar eru upp á veggi drykkju-
stofanna, stofna til hóflegra veðmála
um hvort tveggja ,en lesa annars ekki
ýkja mikið og hafa ekki á sér mikið
lærdómsorð.
Félagslíf karlmannanna í Marsh-
field er svo að segja eingöngu bundið
við vinnustöðvarnar og knæpurnar, en
konurnar koma saman í eldhúsunum
hver hjá annarri. Eldhúsin í Marsh-
field voru byggð á þeim tímum, er
vinnuafl var ódýrt, og hjálpartæki til
heimilisþarfa óþekkt. Þau eru sagga-
full, dimm, óhentug og bera glöggan
vott um, hvað prófessor nokkur frá
Birmingham hefur haft í huga er
hann sagði fyrir skömmu: „Vinnuskil-
yrðin, sem húsmæðurnar eiga við að
búa, ganga í berhögg við allar reglur
um verkhyggni og orkusparnað. Fyrir-
komulag heimilisstarfanna er eitt af
hinum síðustu virkjum erfiðis og
óverklagni og eiga sér aðeins hliðstæð-
ur í hinum lélegustu kolanámum.“ —
Nú er unnið að því að gera kola-
vinnsluna auðveldari og léttari, en það
bólar ekki á nýjungum í gömlu stein-
eldhúsunum í Marshfield. Það er held-
ur ekki hægt um vik að breyta þeim í
það horf, sem þekkist í Ameríku. Ef
stækka ætti gluggana, þyrfti fyrst að
höggva gegnum þykkan steinvegg, nýj-
ar pípuleiðslur yrði að leggja gegnum
stein. Ef eigandinn væri ekki kominn
á höfuðið, þegar hér væri komið,
20