Samvinnan - 01.11.1961, Blaðsíða 11

w
- ■*— ■JVt 'C"ÍSV a//. - a. /cj "KT' .ív ' - <X- - - - «—.
i=^==w

jJ'lji IjJ^ IjP^-plÍ
■ * ■ ■ 1 .1 J ^ ^
7/en-i. Ca-c - e<^ ■^a.pp.a. -.aJi-eíá á. at- - - 6c*iJ - <-aa--.
''Jyl"^UT-'lV^%

^ii U'Í
3ÉÉ

JiCaús.ctt. yStj/x^j4^-r /6<r /So/<s - ■*- s&o/j - L'yt- *£rarn‘n.<. '<o4z - . o-&y - **-■
&: Kti m tej i u ^sfeP!m 7 ^
*•> fru 1 rd—■' ■
i -—h Lj4Í jf
i
J' | É J
rd-rJ-
oTtf----/*+7*6í <*~r - ^~ **" * " ■*" a//- -a. Sc*J cté*/a‘64-a. - - • <_.
i Wi-fri
WH «.<

íslands
árguðir lýsi
Þegar fyrsta skip samvinnuflotans,
Hvassafell, kom til landsins haustið
1946 og sigldi til sinnar heimahafnar
á Akureyri, sendi Svejnn Bjarman
þáverandi forstjóra SÍS, Vilhjálmi
Þór, þetta erindi:
73
íslands árguðir lýsi
alla tíð Hvassafelli.
Hossi hamingja og blessi
happaskeið á sæbreiðum.
Mölvist bylgjur, þó bölvi
bólgin hrönn í rokóigu.
íslands árguðir lýsi
alla tíð Hvassafelli.
í tilefni þess, að 27. sept. s. 1. voru
15 ár síðan Hvassafell kom, samdi
Páll H. Jónsson, forstöðum. Fræðslu-
deildar SÍS þetta lag við ljóð Sveins
Bjarman og tileinkaði það Skipadeild
SÍS.
m
’K.
Lilið inn í ....
Framh. af bls. 7
er þeir þurftu til varnar.
Þá leitaði hann þess ráðs,
að fuglarar hans tóku
smáfugla, er hreiðruðust
í borginni og flugu á skóg
um daga að taka sér mat.
Haraldur lét binda á bak
fuglunum lokarspánu af
Lyrvitré og steypti vaxi
og brennusteini og lét slá
eldi í. Flugu fuglarnir,
þegar er lausir urðu, allir
senn í borgina að vitja
unga sinna og híbýla, er
þeir áttu í húsaþekjum,
þar er þakt var reyr eða
hálmi. Þá laust eldinum
af fuglunum í húsþekjurn-
ar. En þótt einn hverr
bæri litla byrði elds, þá
varð það skjótt mikill eld-
ur, er margir fuglar váru
til víða um borgina í þekj-
um, og því næst brann
hvert hús að öðru, þar til
er borgin logaði.“----
Upprásarherir náðu oft var-
anlegri fótfestu á Sikiley — ó-
líkir þjóðflokkar skildu þar
eftir drjúgar minjar. Áhrifa
gætti frá grískri, arabiskri og
norrænni menningu.
Það sem einu sinni var er
ekki lengur eða skiptir um
hlutverk og ummyndast. Yf-
irráð normanskra manna liðu
undir lok á Sikiley. Þá lauk
þar dýrkun friðargyðjunnar.
Löngu seinna var hettumunka-
klaustrið reist yfir þessum
forna helgidómi — musteri
gyðjunnar vígt til nýrrar
þjónustu.
Segja má, að musterið hafi
ekki verið vanhelgað. Tilgang-
ur þeirra, sem hólfuðu þar
grafhýsin stefndi inn á við til
rósemi og öryggis í heimi
hverfleikans. Þeir vildu slá
skjaldborg um þau, sem eitt
var nauðsynlegt og til heilla
horfði.
Þeir vissu, að ár og aldir
mundu líða í þessum biðsal.
Einn dagur er þar, sem þúsund
ár; og þúsund ár, sem einn
dagur. Tími og rúm leysast
upp í draumlausan svefn —
meðan dokað er við eftir inn-
göngu í dýrð og fögnuð himn-
anna.
Þannig var trú þessara
manna.
— Fyrstu áratugina voru að-
eins karlar fluttir í grafhýsin
— sjálfsagt verið álitið að
drottni væri meiri akkur í því,
SAMVINNAN 11