Samvinnan - 01.08.1984, Síða 12

Ný bók eftir Jónas Arnason
eftir tveggja áratuga hlé
Hljómborð hafnarinnar
Á síöustu tveimur áratugum hefur Jónas Árnason rithöfundur sent
frá sér mörg leikrit - en enga bók. Margir munu því eflaust fagna
því að fá nú loks aftur í hendur nýja bók eftir hann, en hún keniur
væntanlega út fyrir jól.
Nýja bókin hefur að geyma ýmsa þætti og segja dagsetningar
þeirra til um það, hvenær frumdrögin urðu til. Stundum var um
stutta dagblaðapistla að ræða, stundum dagbókarpunkta, stundum
upprifjun gamalla minninga. Jónas hélt þessum frumdrögum til haga
og hefur síðan öðru hverju verið að auka við þau og endurbæta.
Þarna er sagt frá raunverulegum atburðum og raunverulegu fólki -
ekki síst höfundinum sjálfunr, sem alltaf kemur meira og minna við
sögu. Lítið sem ekkert af efninu hefur áður birst í þeirri mynd sem
það birtist nú.
Samvinnan kynnir hina nýju bók Jónasar Árnasonar á þessum
síðum nreð því að birta úr henni kafla ásamt meðfylgjandi
teikningum Kjartans Guðjónssonar.
Jónas Árnason og Jón Kristófer kadett í hernum við Reykjavíkurhöfn. Bók
þeirra „Syndin er lævís og lipur“ kemur einmitt út í nýrri útgáfu innan skamms.
21.febrúar 1950.
Kolakraninn var önnum kafinn
þegar ég kom við hjá honum
hérna um daginn klukkan langt
gengin sex í stafalogni og frosti. Hann
var að flytja kol á milli bingja og það
risu svartir mekkir upp í rökkrið þegar
sturtaðist úr kjaftinum.
Ég var á leið upp á blað að afloknu
viðtali sem ég hafði átt við Steingrím
Magnússon inni á skrifstofu hans í
Fiskhöllinni. Viðtalið hafði orðið dá-
lítið slitrótt vegna þess að Steingrímur
þurfti að tala svo mikið við kúnna sína
í gegnum gægjugatið fram í búðina.
Stundum hélt ég að kúnnarnir ætluðu
aldrei að sleppa honum úr gatinu
aftur. Það leyndi sér ekki að þeim var
mörgum hverjum engu minna áhuga-
mál að eiga orðastað við Steingrím en
verða sér úti um þær yndislegu smá-
lúður og dýrðarýsur þrískærar sem
12