Stúdentablaðið - 17.06.1954, Side 31

STUDENTABLAÐ
23
hvert mannsbarn væru svolítið hærri hér en
er, ef mannfjölgun hefði aldrei linnt í landinu
síðan 1840, heldur numið nærri tvöfjöldun á
hverjum 50—55 árum.
Af 57 þús. íbúum landsins 1840 hefðu 114 þús-
und komið litlu fyrir aldamót, en þjóðin væri
fjórðungur milljónar í dag, — áætluð V2 milljón
einhvern tíma á árunum 2000—2010. Sú fjölgun
væri okkur hagsbót og öryggi.
Fjölgun mannkynsins er svo ör nú, að ein-
hver alvarlegasta hætta íslenzks þjóðernis í lok
þessarar aldar hlýtur að verða ásókn um inn-
flutning þétthýlisþjóða inn í þetta strjálbyggða
land, unz V2—1 milljón af börnum þess hefur
fæðzt og náð að nytja auðlindir þess. Oflangt
yrði í þessari grein að rekja farvegi þeirrar
hættu og stórveldaáhrif, sem á munu knýja. En
ég hygg óviturlegt að leyfa eigi hóflegan inn-
flutning fólks frá germönskum Norðurálfulönd-
um og Finnlandi. Sá innflutningur yrði hin
raunbezta vörn gegn því, að hingað kæmi nokk-
urt það þjóðarbrot, sem eigi tæki upp íslenzka
tungu og samlagaðist þjóðinni. Brýnast er þó
það, að fjölgun landsmanna sjálfra haldi þeim
skriði, sem hún hefur nú, og næst þá 300 þús-
unda mannfjöldi um 2000, aldamótin, auk hins
sennilega innflutnings. Eftir 100 ár ætti mann-
fjöldinn að vera orðinn 640 þúsund minnst, og
um það leyti kynni tæknin til að afla hundruð-
um milljóna fæðu úr gróðri sjávar eða ólíf-
rænni náttúru að verða búin að draga á ný úr
ásókn útlendinga að nema Island handa sér.
Jafnt og fólksfjöldi Noregs er nú?
Hvað gæti Island borið margt fólk með beztu
ræktunarkunnáttu nútíðar? — Þessu verður
ekki svarað með neinni nákvæmni, og milli-
ríkjaverzlun framtíðar verður eigi séð fyrir-
fram. En þær ágizkanir, sem virðast hóti næst
sanni, skulu teknar hér upp í mjög stuttu máli.
Gerum ráð fyrir, að iðnþróun flestra landa,
sem við skiptum við, og eins íslenzka iðnþróun-
in komist á það þroskastig, að eigi verður um
annað ræða en jafnvirðisviðskipti (oft þríhyrn-
ingsviðskipti landa) á iðnvörum og hráefnum,
hið innflutta og útflutta verði jafnhá upphæð,
enda gildi sama lögmál um mat og fóðurvörur.
Það þýðir, að landið mun bera nákvæmlega
þann mannfjölda, sem matvöruframleiðsla þess
endist til, miðað við uppskeru og búfjárstofn
meðalársins, en ekki hallærisins.
Skýrir menn telja, að landbúnaðarvörur ís-
lendinga geti fætt (og a. n. 1. klætt) 1700 þús-
und manns, þegar búið er að rækta allt láglendi
landsins, og er þó allríflega gert fyrir því skóg-
lendi, sem þarf til nytjaskóga (iðnaðarþörf) og
hlífðarskóga, en reiknað með nokkuð kappsam-
legri notkun tilbúins áburðar. Að viðbættum
sjávarafla til manneldis virðist Island því hik-
laust geta fætt 2 milljónir manna án þess að
minnka núverandi fæðuskammt. Með bættum
aðferðum búskapar og fæðunýtingar er allör-
uggt, að enn mætti bæta 3. og líklega 4. milljón-
inni á fæði landsins, eigi sízt með tilliti til rækt-
ar á hálendi og nytja af sjávargróðri. Sennilega
bæri Island sízt minni kvikfjárstofn en Noregur
og jafnmikinn sjávarútveg.
Það mun óhætt að segja, að eins margar aldir
og við sjáum fram geti Island, sem yrði ræktað
og skógi verndað, fætt börn sín auk fósturbarna,
sem það telur sig hafa efni á að flytja inn öðru
hverju. En uppgripaauður er hér ekki meiri en
svo, að heilög skylda er að verja hann strang-
lega og ætla hann þjóðinni einni til nytja. Ef
það tekst ekki, bilar brátt sigurhugur og kjark-
ur, og þá gæti fjölgun snúizt í mannfækkun,
sóknin í uppgjöf fyrir yfirgangi, og þá verður það
ekki þjóðin og íslenzkan, sem lifir, heldur reyt-
ingsleifar af hvorutveggja innan um enskumæl-
andi þjóðagraut á blásnu landi.
Fyrr á öldum gátu hetjur þjáningar og skorts
haldið þjóðmenningu og lífsvonum ,sem yngri
kynslóðir erfðu og geta seint fullþakkað.
A okkar öld eru afrekin flest ólíkrar tegund-
ar. En þó verða örlög landsmanna aum í fram-
tíð og saga voru ógæfuleg, þar til yfir lýkur,
nema afrek og hetjukjarkur bjargi. Hin smæsta
meðal fullvalda þjóða á mest þeirra allra í húfi,
þegar hana vantar menn, og einmitt smæð henn-
ar í landrýminu veldur því, að vöxt og fjölgun
þarf til að auka bjartsýni og kjark.
I trausti þess að með ört vaxandi þjóð og
stækkandi hlutverki fæðast að tiltölu mun fleiri
áræðismenn og hæfileikamenn en með jafn-
stórri þjóð í kyrrstöðu, trúum við því, að fjölg-
unin muni, meir en nokkurt annað afl, gefa Is-
lendingum styrk til alls, sem gera skal.
Ungir menn knúnir til stækkandi hlutverka.
Engir nýir árgangar ungra manna verða eins
fáliðaðir, ef allt fer með felldu, og þeir, sem
fæddust kreppuárin og fram til 1942, er fæðing-