Stúdentablaðið - 17.06.1954, Síða 36

28
STUDENTABLAÐ
SIGURJÓN EINARSSON, stud. theol.:
Sáuð þið
hana systur
mína
Það var lognkyrrt kvöld — í engu frábrugðið
öðrum kvöldum, þegar blár himinninn hvelfist
yfir bænum og ysinn á götunum lámast út í
fjólblátt rökkrið.
Eg fór inn á veitingahús við Laugaveginn og
settist við borð innarlega í salnum. Ljóshærð
veitinagstúlka kom til mín tyggjandi og spurði
hvað ég vildi. Eg bað um kaffi. Og meðan ég
beið eftir kaffinu, lét ég augun hvarfla yfir
salinn.
Við nokkur borðin sátu gljástroknir soldátar
cg mændu hver uppí annan eins og spakar sauð-
kindur, sem heyra óljósan hávaða í fjarska. Ég
veitti þeim litla athygli, enda er hið borgaralega
yfirbragð þeirra svo laust við allan ferskleik, að
það er ekki einu sinni gaman að horfa á þá.
Aftur á móti tók ég eftir stúlkunum, sem
kepptust við að sitja þarna einar við borð, al-
einar og bíða, reykja og bíða, tyggja og bíða.
Áreiðanlega eiga þær hver sína sögu, ólíkar
sögur, en sumar þekkjum við frá gamalli tíð.
Þá kölluðum við þær bretamellur og í hugum
okkar verða þær aldrei annað.
Sumar eru byrjaðar að grána í vöngum, dá-
lítið þreytulegar og bað eru dökkir baugar í
kringum augun á þeim. Kannski hafa þær,
fyrir ári síðan, setið í fjaðrastól uppi í kvisther-
bergi, þjáðst af fótakulda og harmað þá góðu
gömlu daga, þegar þær voru samkeppnisfærar
á markaðstorginu að Hótel Borg.
Svo komu ameríkanarnir. Þá skveruðu þær
sér upp úr fjaðrastólnum, hentu bróderinga-
bríaríinu út í vegg, báru farða ofaní hrukkur
ellinnar; urðu aftur ungar og og fór að hlýna
á fótunum.
En það er miklu átakanlegra að sjá þarna
ungar stúlkur, æsku Islands, sitja og bíða — og
lesa upp stríðsharmasögu stallsystra sinna.
Þegar veitingastúlkan kom með kaffið, gekk
ungur maður inn í salinn. Það var með honum
ung stúlka.
Ég veit ekki hversvegna ég tók strax eftir
þeim. Kannski var það af því ungi maðurinn
var með Sjálfstæðisflokksörninn í barminum,
eða kannski var það af því unga stúlkan var
með íslenkumálfræðina sína eftir Björn. Það
er alltaf svo gaman að sjá unga stúlku með ís-
lenzka bók. Á meðan þarf maður ekki að vera
vcnlaus um, að einhverntíma rætist úr fyrir ís-
landi.
Þau lituðust um dálitla stund, svo gengu þau
að borðinu fyrir framan mig. Þar sátu þrír sol-
dátar og löptu kókakóla með tuggugúmmíinu.
Ungi maðurinn settist, en unga stúlkan stóð
bara við borðsendann. Hún skimaði í kringum
sig og það var ótti í flöktandi augnatilliti henn-
ar. Þetta var mjög geðugur unglingur, lítið meira
en fermd.
Ungi maðurinn talaði heilmikið við soldátana,
sem ekki skiptir máli, en svo bætti hann við . . .
,,and this is my sister and she knows girls, so it
is allright".
Ég gat ekki verið þarna lengur; ég hafði
ekki lyst á kaffinu meir. Ég stóð á fætur og
gekk út.
Það var farið að rigna. Hráslagalegur suddi
grúfði yfir bænum, eins og ísland vildi fela
fjöllin sín bláu.