Spegillinn - 01.05.1983, Blaðsíða 32

VÍSNAÞÁTTUR
Það er víst við hæfi að þátturinn byrji
á þingvísum í þetta skipti. Kosningar
blessunarlega afstaðnar og það allt.
Makalausar geðluðrur þesir þingmenn
annars, að sitja brosandi undir enda-
lausum brigslum um heimsku og spill-
ingu. Hætt við að sómakærari starfs-
stéttir létu' ekki bjóða sér slíkt. En
svona hefur þetta víst alltaf verið. Hér
eru t.d. gamlar vísur eftir ísleif Gísla-
son frá Sauðárkróki um eitthvert þing-
mannsskauðið:
Beitti smjaðri og brigslyrðum
blíðu heimskra naut hann
og á sníktum atkvœðum
inn í þingið flaut hann.
Alltaf bar hann upp frá því
öfugan stjórnarhattinn
pólitískri peysu í
prjónaði hana skrattinn.
Hér kemur eitt stykki dellumagerí úr
tónlistarheiminum. Einhvernveginn
finnst manni að rímorðin hafi tekið öll
völd af hugsuninni, en það er auðvitað
ekki gott við því að gera; það er nú
einu sinni auðveldara að ríma en hugsa:
Bob Dylan
hitti Maríu Markan
og beit hana á barkann.
Þá sagði María Markan:
„Hér gildir harkan. “
Og beit Bob Dylan
í tillann.
Á framframfylkingarárunum var al-
gengt að stjórnmálamenn brýndu þjóð-
ina til dáða á fundum með þessum
vísuparti:
Þessi þjóð á ærinn auð
ef hún kynni að not’ann.
Nú á þessum síðustu og verstu er
þetta orðið að:
Þessi þjóð á engan aur
enda búið að not’ann.
Sumt af þessu er m.a.s. sönghæft.
Hér er vísa eftir Kjartan Ólafsson, rit-
stjóra Þjóðviljans:
Pabbi er í eldhúsinu
eitthvað að fást við mat.
Sú gamla er í athvarfinu
gul og rauð og blá.
Næstar á dagskrá eru fjórar vísur
eftir Stebba bola. Yrkisefnin eru marg-
vísleg eins og vera ber; í þeirri fyrstu
kemur vel fram það ástfóstur sem menn
taka gjarnan við útslitnar flíkur, næst er
krítarvísa frá þeim tímum þegar versl-
un með nauðsynjar gekk persónulegar
fyrir sig en gerist í stórmörkuðunum
núna, þarnæst ein úr reynsluheimi sjó-
manna.
Peysan mín er götótt mjög
með hundrað götum mörgurn
en ekki fer ég úr henni
fyrr en hún fer í eldinn.
Gerlaust hveiti vil ég fá
hér í þessari verslun,
treysti ég þér sem góðum dreng
að skrifa það hjá mér í bili.
í andófinu pissa ég
þó ég þurfi að krjúpa,
jamm og jamm og jamrn og já,
út á sjóinn djúpa.
Við vekjum sérstaka athygli á þeim
analytíska brillíans sem einkennir næstu
vísu, en hún er jafnframt síðasta vísan
eftir Stebba bola í þessum þætti.
Óhrein þessi drulla er
oní mjóu rœsi,
þó að það sé nógu breitt
fyrir þá sem grafa.
f þingmáladálki Mbl. 15. jan. síðast-
liðinn birtist fjögurra dálka mynd af
nokkrum starfsmönnum löggjafar-
valdsins á útreiðum. Þar getur að líta
Pál á Höllustöðum, Matthías Reyknes-
ing, Egil á Seljavöllum, Steinþór á
Hæli, Olaf Vestfirðing og Stefán Skag-
firðing. Þá varð þessi vísa til:
Þótt svo kunni að virðast að reiðskjótum
rýrum og smáum
sé raðað í klofið á þingmönnum
einingarbandsins,
að kosningum loknum þeir berast
á fákunum fráum
og flengríða samhliða beint inní
ríkisstj'órn landsins.
•
Það er mikið sport að yrkja upp
alþekkt kvæði. Oft sýnist manni þar
vera á ferðinni heimsósómakveðskap-
ur, þar sem fyrirmyndin ljær uppyrk-
ingunni brodd. Þekkt er tilbrigði kaup-
manns nokkurs í Reykjavík á draum-
vísu Konráðs Gíslasonar:
Lattdið er fagurt og frítt
en fólkið er bölvað og skítt.
•
Engin deili kunnum við á eftirfarandi
vísu, sem jafnframt er sú síðasta að
sinni. Það gerir heldur ekkert til. Hún
skýrir sig sjálf. Það eru góðar vísur
vanar að gera:
Sólu brenndan sá ég mann
sem í viski hefur þyrst,
vera að greiða hár sem hann
hefur fyrir löngu misst.
32