Spegillinn - 01.05.1983, Blaðsíða 33

Þegar hann vaknaði um morguninn,
var honum ómögulegt að muna hver
hann var, hvar hann var, eða hvers
vegna hann var vaknaður. Hann lá
lengi á bakinu, horfði upp í rjáfrið og
fann að hugur hans var gersamlega
tómur. „Þægilegt," hugsaði hann, „nú
get ég lagt aftur augun og sofið áfram,
enginn veit hver ég er, enginn þekkir
mig, enginn hefur upp á mig að klaga;
ég hlýt að vera núll og nix.“ En í þann
mund sem hann var að hverfa inn í
tilgangsleysi draumsins aftur, mundi
hann að eitthvað stóð til, eitthvað var
á seyði og þar með vissi hann, að hann
var ekki núll, hann var einhver. „Ég
hef nafn,“ hugsaði hann, „ég verð að
fara á fætur til að gá að því.“
Hann settist á rúmstokkinn og litað-
ist um. „Já,“ sagði hann við sjálfan sig,
„þetta kannast ég við.“ Og hann skim-
aði um herbergið, augun festust andar-
tak við ýmsa persónulega muni, mynd
á vegg. Hann þekkti myndina af ömmu
sinni, kannaðist meira að segja við
sjálfan sig fimm ára á fornri mynd,
þekkti seðlaveskið á náttborðinu og
vindlaskerann, vissi hvaða bók var
geymd í náttborðsskúffunni; og þegar
hann renndi fótunum í inniskóna vissi
hann að hann var í sínum eigin skóm.
„Og,“ hugsaði hann, „maður sem á
inniskó, hann á margt fleira, svo sem
einsog ávísanareikning og — já!“ sagði
hann næstum hátt, „ég á líka konu.
Mína eigin konu. Hvar skyldi hún
vera?“ Hann svipaðist um í herberginu,
góndi upp um veggina einsog hann
byggist við að hún væri fest með nagla
í múrinn einsog mynd, gægðist bak við
gardínuna, þar til allt í einu að rann
upp fyrir honum ljós: „Æ!“ sagði hann.
„Konan er farin. Hún er farin að
undirbúa hátíðina. Hvað var það nú
aftur? Það var eitthvað í sambandi við
daginn í dag. Og það er þess vegna sem
ég er kominn á fætur. Bíðum nú hæg,“
sagði maðurinn, því að hann var vanur
að ávarpa sjálfan sig í fleirtölu, rétt
einsog hann væri fjöldi manns: „Bíðum
nú hæg,“ sagði hann oft, eða „dokum
nú við,“ eða „hugsum nú málið.“ Hann
fór úr náttfötunum, fleygði þeim á
rúmið og dró á sig fötin, sem lágu á
stólbaki. Hann vandaði sig við að hnýta
á sig hálstauið, fannst gott að finna
harðan flibbann núast við þykkt skinn-
ið á hálsinum, horfði í spegilinn og
nauðaþekkti andlitið sem hann sá: „Þetta
er ég,“ hugsaði hann, „en vandinn er
að finna tilganginn í þessum degi,
komast að því hver ég er. Við verðum
að vinna okkur út úr þessum vanda,"
sagði hann við spegilmyndina og sendi
sjálfum sér snúðugt, næstum stingandi
augnaráð, greip vindlaskerann af nátt-
borðinu og ósjálfrátt fann hann að hann
hélt á stórum vindli í hendinni. „Vind-
ill,“ sagði hann. „Já! og hann fór ofan
í jakkavasann, fann eldspýtur og klippti
svo af vindlinum og kveikti í, hvort
tveggja á sama andartakinu og þegar
hann sá sjálfan sig í speglinum, reykj-
andi vindilinn, færðist roði í andlit
hans, það slaknaði á vöðvum og hann
andvarpaði: „Auðvitað! Ég er þessi
með vindilinn, þessi hérna hvað hann
nú aftur heitir, ég man það ekki í svip.
Winston Churchill? Bjarni frá Vogi?
Það var eitthvað í þá áttina; og,“ sagði
hann við spegilmyndina, „konan er
ekki í rúminu, vegna þess að hún er að
undirbúa stóru fjölskylduhátíðina í Há-
skólabíói, vegna þess að nú á aftur að
33