Fálkinn - 17.12.1938, Blaðsíða 12

0
F Á L K I N N
Inger Löchte
Allir íslendingar þekkja Gunnlaug
Blöndal málara sumir í sjón og
reynd, en fleiri af verkum hans,
sem með hverju ári hljóta betri við-
urkenningu og breiðari sess í með-
vitund þjóðarinnar.
Sumir íslendingar þekkja líka fru
Blöndai, konuna hans, sem í Dan-
mörku lieitir Inaer Löchte, en okkur
íslendingum, sem þekkja hana, finst
ennþá vœnna um, að mega kalla
Inger Löchte Blöndal. Hún er mál-
ari eins og maðurinn hennar. Yndis-
leg manneskja í allri umgengni eins
og maðurinn hennar. Lifir fyrir list-
ina eins og maðurinn hennar. Og
eiskar ísland. —
— — Inger Löchte Blöndal kom
fyrst hingað til lands ásamt Gunn-
laugi sumarið 1928. Næst var hún
hjer 1930 á því herrans ári 1930.
Síðan hefir hún komið hingað sem
næst annáðhvert ár, eða árin 1933,
1935 og nú í sumar. Hún hefir mál-
að hjer allmikið, en ekki haldið sýn-
ingu nema tvisvar. Nokkur málverk
hefir hún selt hjer á landi, m. a.
seldi hún 7 myndir hjer síðastlið-
ið sumar, svo að þegar landið hefir
ráð á húsakynnum fyrir málverk
þau, sem það eignast, gefst íslend-
ingum kostur á, að sjá hvernig hún
málar, danski listmálarinn, sem er
konan hans Gunnlaugs Blöndal.
Þegar Inger Löchte kom hjeðan
að heiman í haust tók hún til við,
að koma s;er upp nýrri málara-
stofu. í ritinu „Louise-foreningens
Blad,“ nóvemberheftinu, birtist da-
lítið viðtal við Inger Löchte, en á
forsíðu sama rits er mynd af mál-
verki Gunnlaugs Blöndal af Alex-
andrinu drotningu, sem hann hefir
gert fyrir íslensku ríkisstjórnina. —
„Mörgum okkar hjer í Danmörku
hættir vist til þess, að halda, að
daglegt líf á íslandi byggist enn
þann dag i dag á venjum söguald-
arinnar, og þessvegna verð jeg að
eyrunum eintómum, er jeg hlusta
á frú Blöndal segja mjer frá ölluni
þeim framförum, sem orðið hafa
þar á síðustu árum.“
„Sjerstaklega hefi jeg orðið hrif-
in af framforum þeim, sem orðið
hafa þar, hvað hýbýli snertir,“ seg-
ir frá Blöndal. „Fjöldi gamalla timb-
urhúsa hefir sem sje orðið að þoka
fyrir nýtísku steinsteypuhúsum, en
jafnframt hefir fólk notað tækifærið
til þess, að taka upp ýmsan ljetti
ta-kninnar á hinn hagkvæmasta hátt,
til þess að Ijetta húsmóðurinni dag-
legu störfin í undraverðum mæii.
Rafmagnið er ódýrt, vegna þess hve
auðvelt er að afla þess og þeim
fjölgar nú óðum, sem aðeins nota
rafmagn í eldhúsinu. Það er áreið-
anlegt, að mörg húsmóðirin í Kaup-
mannahöfn mundi blikna af öfund
ef hún sæi, hve fyrirhafnarlítið það
er, að starfa i islensku nýtísku-
eldhúsi. Miðstöðvarhitun er algeng
í bænum, og ýms hús í Reykjavík
hafa þegar fengið uppliitun frá laug-
unum fyrir innan Reykjavík.“
Næst spyr blaðamaðurinn frú
Blöndal um mataræði i Reykjavík
— hvaða matur sje helst eldaður
í hinum nýju tískueldhúsum í
Reykjavik.
„Það er líkt um það eins og hjer;
en ekki vil jeg láta þess ógetið, að
kökubakstur er þýðingarmikill þátt-
ur í matartilbúningnum. Fólk kemur
mikið saman í íslenskum bæjum
og oftast er boðið upp á kaffi og
kynstrin öll af heimabökuðum kök-
um. Þar vil jeg sjerstaklega nefna
lagköku og tertu með sultumauki
milli laganna, og má þar sjerstak-
lega nefna bláberjasultu, þvi að
þessi árin er ekki hægt að fá ávexti
flutta inn frá útlöndum. í görðunum
— Blöndal.
ræktar fólk rabarbara og ribsber —
meðal annara orða sagt, er gaman
að minnasl á, live áhugafúst íslenskt
kvenfólk er um garðrækt. í görðum
og gluggum eru hin fegurstu blóm
— bæði rósir og nellikkur — og
þegar kemur að laugunum hlasa við
stór og mikil vermihús, þar sem
vínber og tómatar er ræktað með
ágætum árangri.“
Nú spyr blaðspurull næst um
vinnukonurnar á íslandi og aðstöðu
þeirra.
„Það er alveg eins og hjá okkur
hjerna“, segir frú Inger. „Ungu
stúikurnar vilja heldur taka há-
káupsvinnu stuttan tíma ársins, svo
að íslenska húsmóðirin verður fegin
að hafa þægilegt eldhús og bjargast
sjálf.“
Þegar blaðamaðurinn spyr, hvort
það sje algengt á íslandi, að giftar
konur hafi atvinnu sjálfar svarar frú
Blöndal: „Nei, það er öðru nær!
íslenskar konur lifa fyrir heimili
sitt og börn; en jafnframt því hafa
þær mörgum áhugamálum að gegna
innan vjebanda heimilisins. M. a.
má nefna, að nú er fallegi vefnaður-
inn aftur kominn til heiðurs og
virðingar, — nóg er af ullinni og
hún lituð úr íslenskum jurtalitum.
Annars mun mörgum þykja, að eðli-
Iegu ullarlitirnir: sauðsvart, hvítt
og mórautt, prjónað í gömlum ís-
lenskum gerðum, sje það einna fal-
legasta.“
Næst spyr blaðamaðurinn um
tækifæri til opinberra skemtana i
Reykjavík.
„Það er ekki mikið um þau. Þjóð-
lcikhúsið íslenska er ekki fullgert
enn. Þegar útlendir listamenn koma
til borgarinnar, koma þeir fram í
samkomuhúsum og eiga jafnan að
fagna góðri aðsókn, livort heldur e
um hljómleika eða leikrit að ræða.
Þarf ekki lengra að vitna, en til
heimsóknar þeirra Reumertshjón-
anna.
En að öðru leyti: fólk spilar mik-
ið bridge, maður hlustar á útvarpið
-- ísland hefir úlvarpsstöð fyrir sig
— og svo er mikið lesið. íslendingar
eru sjerstaklega vel hneigðir til mála
kunnáttu, og eiga ágæt bókasöfn,
einnig að þvi er snertir útlendar
bókmentir. Það er enganveginn ó-
sjaldgæft, að íslenskur bóndi setjist
með íslenska bók í hönd; málið
hefir hann lært af eigin ramleik. —
-----Nú er risinn upp áhugi fyr-
ir sundi. Vegna lieitu lauganna hefir
verið hægt að byggja margar heitar
sundlaugar. Og út um bygðir Iands-
ins hafa risið upp lýðskólar, þar
sem mjög er lagt stund á íþróttir.
Og ef nægir peningar væru fyrir
hendi mundi bráðlega rísa upp
heilsuhæli með brennisteinsböðum.
Skólarnir hafa einnig tekið að
sjer mikilsverðar heilbrigðisumbæt-
ur. í Reykjavík og á Akureyri eru
sjerstakir skólatannlæknar og á vetr-
um fá börnin % mjólkurlítra og
skamt af þorskalýsi á dag. Auk þess
fá börn, sem koma frá fátækum
heimilum morgunverðarböggul, með
fjörefuaríku áleggi, og veikluðum
börnum er veitt lýsing með kvarts-
Ijcsum ókeypis."
Þegar blaðspurull lætur í ljósi að-
dáun sýna yfir því, hve vel sje gætt
heilbrigðismálanna og hve langt ís-
lenska þjóðin sje komin á veg um
ýmsa hluti, bætir frú Inger Löchte
við:
En gleymið nú ekki að minnast
á það líka, hve fögur og stórkostleg
náttúra íslands er. Hinir fornfrægu
islensku hestar eru nú viðast hvar
horfnir og nýtísku bifreiðar komnar
i ])eirra stað. Sem ferðamannaland
á ísland möguleika sem engan grun-
SAMKVÆMISKJÓLL.
Það er hvorki sparað efni nje
frumleg tilþrif í línum, hvað við-
vikur samkvæmiskjólunum. En samt
líkist tískan nú mjög því sem var
löngu fyrir aldamótin. Þessi kjóll,
er úr skífugráu silkisatin og er
víddin tekin saman í slaufu um
hnjeð.
Kvenflugur verpa frá 120—150 eggj-
um i einu, eggin verða að lirfum
eftir 8—24 tima; fáum dögum seinna
eru þær orðnar að fullvöxnum flug-
um og eftir 2—3 vikur byrja þær
svo aftur að verpa eggjum.
ar nú. Þjer munuð vita, hve hrifin
krónprinshjónin voru af komu sinni
til íslands í sumar — og svo fer
flestum. — ísland á auðæfi af ein-
kennilegum áhrifuin, sem mann lang
ar að hitta — aftur og aftur.“
Þannig mælir málarinn Inger
Löchte Blöndal fyrir munn hins
danska blaðamanns. Jeg efast ekki
um, að hún liafi sagt orðin ennþá
betur, en þau hafa verið túlkuð
hjer, því að bæði er blaðspurull
maður ekki nema blaðamaður og í
öðru lagi er ilt fyrir blaðamann.
að spyrja um það sem hann hefir
aldrei sjeð.
En hitt er víst, að í íslandi á frú
Inger Löchte Blöndal vin, sem með
mörgum málverkum sínum hefir sýnt
og sannað, að hún s}cr ísland betur,
en margir íslenskir menn. Það var
íslandi vinningur, að liún skyldi
verða til þess, fyrst allra danskra
kvenna að koma hingað og mála
hjer myndir. Þó það væri ekki nema
mvndirnar „Hrútafellskot" og „Vík
í Mýrdal" þá hefir hún unnið sjer
til þess, að heita vinur íslands. —
Fyrir utan alt annað, sem hún segir
um ísland, og það hugarþel, sem
hún ber til íslands. SK.
BRAKANDI TAFT OG SKÍNANDI
PERLUR.
Hátíðlegur kvöldkjóll skreyttur í-
saumuðum peru„motivum“.
BREITSCHWANSPELS.
Breitsclrwans er mjög eftirsótt
skinn og er mikið saumað í skradd-
arasaumaða pelsa. Auk þess að vera
mjög fallegt er það svo mjúkt og
liðugt að það tekur sig ágætlega
út með pokabaki eins og þið sjáið
á myndinni.