Fálkinn - 17.12.1938, Blaðsíða 27

F Á L K I N N
21
ekki á löngu þangað til hann
græddi aftur allan arfinn, sem
hann liafði sóað í fjárhættu-
spilum á undanförnum árum,
ef sama liepnin hj'eldi áfram.
Hann spilaði eins og óður mað-
ur, eins og drukkinn maður
og liann vann altaf! Hann
fleygði hnefafylli af louisdor-
um hjer og livar á borðið eins
og eftir annarlegri skipan, og
vann undantekningarlaust.
En hann sveið fvrir hjartanu
og hann hugsaði til barnsins,
sem hann hafði stolið af....
„Hún situr enn á sama stað“,
hugsaði hann með sjer. „Eftir
dálitla stund, þegar klukkan
slær eitt. . . . fer jeg lijeðan. . . .
jeg fer og tek hana í fangið,
jeg her hana heim til mín og
fæ konu húsvarðarins til að
hjúkra henni. Jeg ætla að kosta
uppeldi hennar, jeg ætla að
elska liana eins og liún væri
mín eigin dóttir, og sjá henni
farborða alla æfi hennar!“
En klukkan sló eitt, hún sló
tvö kortjershögg og þrjú kortjer
.... Lucien sat enn við borðið.
Loksins, þegar klukkuna
vantaði eina mínútu í tvö, stóð
sá upp sem hjelt bankann og
sagði með hárri röddu:
„Bankinn er sprengdur, herr-
ar minir. Nóg komið í dag!“
1 sama vetfangi rankaði Luci-
en við sjer. Hann olhogaði spila
mönnunum frá, er þeir þyrpt-
ust að honum á alla vegu og
góndu á hann með öfundandi
aðdáun, flýtti sjer út, hljóp of-
an stigann og inn götuna, áleið-
is til steinbekksins. Hann kom
auga á litlu stúlkuna i fjarlægð,
við bjarmann frá gasluktinni.
„Guði sje lof“! sagði hann.
„Hún er þarna ennþá“!
Hann ldjóp tii hennar og tók'
í höndina á henni.
„En livað henni cr kalt, vesl-
ingnum!“ Svo tók hann undir
handleggina á henni og lyfti
henni upp, til þess að hera hana
á burt. Höfuð barnsins hneig
aftur á hak, án þess að það
vaknaði.
Hann þrýsti henni að sjer til
þess að hlýja henni, og gripinn
af einhverri ósjálfráðri hræðslu
ætlaði liann að kyssa hana á
augnalokin til þess að fá hana
lil að vakna.
En þá uppgötvaði hann, sjer
til mikillar skelfingar, að augna
lokin voru hálfopin, svo að
liann gat sjeð sjáöldrin, sem
voru með glergljáa, sloknuð
og óhreyfanleg. Hræðileg hugs-
un kom yfir liann. Hann hjelt
munninum fast að munni litlu
telpunnar — liún dró ekki
andann.
Meðan Lucien var að græða
slórfje í spilum hafði litla barn-
ið heimilislausa dáið — krókn-
að úr kulda!
Lucien kendi ægilegs sárs-
MARIE E. DRANGSHOLT:
Vegna
MOÐUR
sinnar.
^^ÐFANGADAGSKVÖLI). Himininn
grúfði grár og snjóþungur yfir
borginni, svo að kvöldið var kol-
dimt.
Gling-gling-gló! Gling-gling-gló!
Gling-gling-gló! hljómaði frá kirkju-
klukkunum. Þær hringdu jólafriðinn
inn í höll og hreysi — kliður þeirra
náði einnig inn fyrir fangelsismúr-
ana. Hjá mörgum af föngunum vakti
klukknahljómurinn gamlar endur-
minningar — og góðar og hlýjar til-
finningar —. hjá öðrum var hreim-
urinn spottandi og vakti enga jöla-
gleði i hjarta.
Einn af föngunum ■— ungur maður
um hálfþrítugt sat með tárvot augun
og hlustaði á gleðiboðskap klukkn-
anna. Hann hafði fengið gott upp;
eldi og bar þess menjar, svo að það
sópaði að honum þó hann væri í
fangabúningi. Hann liafði falsað
bækurnar — stolið — til þess að
lijálpa dauðveikri móður sinni, sem
var nauðsynlegt að komast til suð-
urlanda og fá góða hjúkrun og að-
hlynningu. — En alt hafði orðið
árangurslaust, þvi að þegar haust-
vindarnir fóru að nöldra í trjákrón-
unum og farfuglarnir hjeldu suður,
hvíldist móðir hans undir pílviðnum,
við hliðina á föður hans, í kirkju-
garðinum. Blygðunin og sorgin yfir
syninum hafði lagt frú Boberg gömlu
í gröfina.
„Mamma — það var þín vegna -—
mamma,“ hvíslaði hann hljótt og
með viðkvæmni. — Hann situr í sár-
um bugsunum þangað til síðasti óm-
ur klukknanna deyr titrandi út.
Klukkutíma síðar treystir bann á
sem ætlaði að stöðva hann. — Hann
staðnæmdist fyrir utan lnisið og
lilustaði. Alt var hljótt. Og aðeins
ljós í einum glugga. Hjer átti máske
einhver einstæðingur heima, einhver
sem mundi kenna i brjósti um hann.
Hann læddist og tók í hurðina. Hún
var opin. Enn stóð hann kyr og
hlustaði, en heyrði ekkert nema tif
af klukku — tikk-takk, tikk-takk.
Kanske væri enginn heima. Þeim mun
betra. Þá gæti hann svipast um eftir
fötum og peningum í friði. Sem
snöggvast fann hann blygðunarroða
fara um andlitið á sjer, því að eitl
var að stela frá ríku verslunarhúsi
og annað að stela frá fátæklingum.
En hjer var um frelsi hans að tefla
— og alt skyldi hann borga margfalt
aftur — með guðs hjálp. Hann tÓK
af sjer óhreina skóna og læddist inn
á sokkaleistunum. Hann einbeitti sjer
lil að heyra sem best — og læddist
áfram. Nú þuklaði hann á dyrastaf
og fann handfangið. Það lá við að
hjarta lians stæði kyrt. Hvað mundi
hann finna þegar inn kæmi? Hvað
var þetta? Hann hrökk við. Hann
heyrði kjökur -— eins og einliver
væri að kæfa niðri í sjer grát.
Hann lauk upp herbergisliurðinni.
Lítiil ljóshærður drengur sat uppi
í rúminu og var að þurka tár af
augunum á sjer. — Hann vatt sjer
fram úr rúminu og kom hlaupandi
til hans.
frémsta og notaði tækifærið. Vörð-
urinn hafði beðið hann um að sækja
eitthvað út í útivistargarðinn — og
hann notaði tækifærið, og var fljót-
lega kominn á leið til frelsisins.
Rolf Boberg — fangi nr. 1239
paufaðist eftir þröngum skógarstig.
Hann vissi ekki í hvaða átt hann
fór — vissi bara að liann varð að
komast áfram, burt frá þeim, sem
veittu honum eftirför. „Guð minn,
láttu þá ekki finna mig,“ sagði hann
í hljóði. En honum var Ijóst að von-
in um undankomu var nauðalitil —
undir eins og birti af degi mundi
fangabúningurinn koma upp um
hann.
Bara að liann gæti hitt á einhvern
liknsaman mann, sem vildi skjóta
skjólsliúsi yfir hann á þessu heilaga
jólakvöldi — gefa honum föt og
peninga, svo að hann gæti komist
á burt. Hann skykii vinna sig áfram
og verða að manni.
Hann klöngraðist áfram eins og í
blindu og rýndi árangurslaust út í
myrkrið, hvort ekki væri skímu að
sjá.. „Loksins ljós“! Hann rakst a
steingirðingu og fyrir innan hana
stóð dálítið hús. En livað átti hann
nú til bragðs að taka. Hann vildi
ekki láta taka sig. Nei, nei, vei þeim
auka og það var eins og verið
væri að kyrkja liann. Hann
reyndi að hrópa. .. . og um leið
vaknaði hann af martröðinni
á legubekknum í spilavítinu,
þar sem hann hafði sofnað rjeít
fyrir miðnættið.
Lucien stóð upp og fór. Hann
veðsetti úrið sitt, tók sjer hað,
horðaði morgunverð og. fór svo
beina leið á ráðningastofu hers-
ins og ljet innrita sig sem sjálf-
boðaliða í 1. Afríkudeildina.
Nú er Lucien de Hem liðs-
foringi. Hann hefir ekki annað
en hermannskaupið sitt til að
lifa á, en hann kemst vel af
samt. Hann er liðsforingi, lifir
reglubundnu Iifi og snertir al-
drei spil. Það er meira að segja
svo að sjá, að hann leggi upp
fje. Þvi að einu sinni var fjelagi
hans á gangi rjett á eftir hon-
um í þröngri götu og sá að
hann var að gefa lítilli telpu,
sem baðst ölmusu. Hann að-
gætti hvað Lucien hefði gefið
telpunni. Og forvitni liðsforing-
inn varð steinhissa yfir hinni ó-
væntu rausn fátæka liðsfor-
ingjans.
Lucien de Hem hafði lagt
heilan louisdor í lófa litlu
stúlkunnar.
„Nei, ert þú jólasveinninn? Þú
komst þá samt!“ sagði litil og veik
barnsrödd. Kaldur sviti braust út
á flóttamanninum. Hjer bjó þá fólk
— eftir örstutta stund mundi hann
vera orðinn fangi á ný. Átti hann
að hörfa út og flýja áfram?
„Það var gott að þú komst. .leg
er aleinn", sagði drengurinn. —
„Mamma er á spítalanum og pabbi
fór til hans Lárusar i Hjáleigunni.
Jeg lofaði lionum að jeg skyldi sofa,
en jeg gal það ekki, jeg var búinn
að hlakka svo mikið til að þú
lcæmir".
Guði sje lof, barnið var eitt heima
—- en nú varð að liafa snör handtök,
faðir drengsins gat komið aftur þá
og þegar. Hann vissi ekki að hann
sat i besta yfirlæti yfir jólabrenni-