Fálkinn - 17.12.1938, Blaðsíða 23

F Á L K I N N
17
'C'INN dollar og áttatíu og sjö
cent. Það var alt og sumt.
Og sextíu centin voru í smáu —
skildingar, sem hún hafði prútt-
að lijá kaupmanninum og fisk-
salanum, og höfðu kostað marg-
an kinnroðann og ódjarflegt upp-
lit eftirá. Della taldi peningana
þrivegis. Einn dollar og átlatíu
og sjö cent. Og á morgun voru
jólin.
Nei, það voru allar bjargir
hannaðar nema að fleygja sjer
i fjaðrabrotinn legubekksgarm-
inn og gráta. Þessvegna gerði
Della það. Lífið var bros og tár,
en þó einkum tár. Og nú er besl
að við svipumst um á lieimilinu
meðan húsmóðirin er að brjóta
heilann um þenna mikilvæga
sannleika. Ibúð með húsgögn-
um fyrir átta dollara á viku.
Þess flokks ibúð, sem betlarar
og snílcjudýr ganga altaf fram-
hjá án þess að hringja.
í ganginum var brjefakassi,
sem aldrei gat tekist að koma
brjefi ofan í, og þar var raf-
bjölluhnappur, sem engum
menskum manni tókst að fram-
leiða hljóð með. Og undir þessum
lmapp var spjald með nafninu
Mr. James Dillingham Young.
Meðan hann aflaði þrjátíu doll-
ara á viku var „Dillingham“
eins og fljúgandi fáni yfir nafn-
inu. Nú voru tekjurnar komnar
ofan í tuttugu dollara, enda
voru stafirnir í „Dillingham“
niðurlútir og liengdu hausinn.
Það liefði verið nóg, þó að ekki
hefði staðið nema D.
En þegar James Dillingham
Young kom heim og inn í stof-
una hjet hann bara Jim og var
faðmaður af frú James Dilling-
ham Young, sem við liöfum kall-
að Dellu. Og það er alt saman
gott og blessað.
Della bældi niður í sjer grát-
inn og fór um andlitið með
farðaleppnum. Hún stóð út við
gluggann og horfði tómlega á
gráan kött uppi á gráa rnúrn-
um bak við grátt portið. Á
morgun voru jólin og hún átti
ekki nema einn dollar áttatíu og
sjö cent til að kaupa fyrir jóla-
gjöfina handa honum Jim. Hún
hafði sparað hvern eyri sem
hún gat í marga mánuði, en
árangurinn hafði ekki orðið
meiri en þetta. Tuttugu dollarar
á viku sáu skamt. Útgjöldin
urðu meiri en hún hafði áætlað.
Eins og þau verða altaf. Að-
eins einn dollar áttatíu og sjö
íyrir gjöfinni handa Jim. Ilon-
um Jim henriar. Og eins og hún
hafði oft hlakkað til að kaupa
Iianda honum verulega fallega
jólagjöf!
Alt í einu sneri hún sjer að
litla speglinum á þilinu. Aug-
un ljómuðu, en allur litur hafði
horfið úr andlitinu á minna en
luttugu sekúndum. í snatiá los-
aði hún á sjer hárið og ljet það
falla niður i fullri lengd.
Það voru tvö húsgoð hjá þeim
Dellu og Jim. Annað var gull-
úrið, sem Jim hafði erft eftir
afa sinn og föður sinn. Hitt var
gullna hárið á henni Dellu.
Hefði drotningin frá Saba átt
heima hinumegin við götuna,
skyldi Della liafa hallað sjer úl
í gluggann með slegið liárið á
hverjum einasta morgni, tii þess
að ergja hana og sýna henni,
að það er ekki alt fengið í heim-
inum með gulli og gimsteinum.
Hefði Salomon konungur verið
dyravörðurinn í húsinu og haft
öll auðæfi sín í hrúgu kringum
sig, þá skytdi Jim liafa tekið
upp gullúrið sitt í hvert skifti
sem hann gekk hjá, til þess að
sjá hvernig hinn togaði í skegg
sjer af öfund.
Og nú flæddi gullnahárið nið-
ur yfir lierðarnar á henni eins
og logagyltur foss. Það náði of-
an á hnje og huldi hana alla.
Svo setti hún það upp aftur í
flýti og mesta óðagoti. Augna-
blik stóð hún eins og i ráða-
leysi og þurkaði af sjer tár, en
svo snaraði hún sjer í slitnu
kápuna sína og setti upp brúna
hattinn. Eins og' þjófur skund-
aði hún út á götuna, en augu
Iiennar tindruðu. IJún nam
staðar og las á skilti: „Madame
Sofronie. — Allskonar Iiár“.
Della smeygði sjer inn og tók
andann á lofti.
„Viljið þjer kaupa hárið af
mjer?“ spurði liún feimin.
„Jeg kaupi hár,“ svaraði
madame Sofronie. „Takið þjer
af yður hattinn og lofið mjer
að sjá.“
Hún gerði það og ljet hárið
falla.
„Tuttugu dollara,“ svaraði
konan og vóg liárið í hendi sjer.
„Komið þjer með þá, en
fljótt," sagði Della.
Næstu tveir limarnir liðu eins
og' á rósum — afsakið þjer tals-
mátann. Hún gekk búð úr búð,
til þess að velja gjöf lianda Jim.
Loks fann hún það, sem hún
var að leita að. Það var eins
og þetta væri búið til handa
Jim og engum öðrum. Hún hafði
ekki sjeð neitt líkt í öllum hin-
um búðunum, sem hún hafði
komið í, og hafði hún þó víða
leitað. Þetta var litil og lagleg
úrfesti úr gulli, jafnverðmæt
eins og úrið sjálft. Undir eins
og hún sá þennan gljáandi
skartgrip fann hún að það var
einmitt hann og enginn annar,
sem Jim átti að fá. Festin var
óbrotin og falleg eins og Jim
sjálfur. Tuttugu og einn dollara
varð hún að borga fyrir og nú
flýtti liún sjer heim með átta-
tíu og sjö cent í vasanum. Jim
inundi verða eins og höfðingi
með þessa festi, i hversu göfugu
samkvæmi sem hann væri. Þvi
að þó að gamla klukkan væri
kjörgripur kom það oft fyrir
að hann fór í felur með hana,
vegna þess að liann hafði gamla
leðurreim fyrir festi.
Þegar Della var komin heim
var eins og sigurvíman rynni
af henni og heilbrigð skynsemi
og ibugun kæmi í staðinn. Hún
náði í liðatöngina sína, kveikti
á gasinu og fór að dytta að þvi,
sem eftir var af hárinu. Og eft-
ir hálftíma hafði hún lileypt
því upp og liðað það svo, að
hún var eins og strákur. Hún
skoðaði sig lengi i speglinum,
mjög rannsakandi.
— Ef Jim drepur mig ekki áð-
ur en hann hefir litið á mig
í annað sinn, hugsaði hún, þá
heldur hann vist að jeg sje
dans-stelpa frá Coney Island. En
hvað átti jeg að gera — æ, hvað
gat jeg gert við einn dollar og
áttatíu og sjö cent?
Klukkan sjö sauð á katlinum
og steikarpannan stóð sjóð-
Iieit á eldinum, tilbúin að taka
á móti kótelettunum.
Jim kom aldrei of seint. Della
tók keðjuna i hönd sjer, lagði
liana tvöfalda og tylti sjer á
borðbrúnina þeim megin sem
vissi að dyrunum, sem hann
kom altaf inn um. Svo heyrði
hún fótatakið hans niðri i gang-
inum og eitt augnablik varð
hún náföl í andlitinu. Hún hafði
það fyrir vana að biðja hljóð-
ar bænir við öll liugsanleg tæki-
færi og nú hvíslaði hún: „Guð
minn góður, láttu honum nú
finnast jeg vera falleg!"
Hurðin laukst upp og Jim
kom inn. Hann var magur og
þreytulegur. Veslingurinn —
aðeins tuttugu og tveggja ára
og samt orðinn heimilisfaðir.
IJann vantaði tilfinnanlega nýj-
an frakka og hann liafði enga
hanska. — Hann liorfði á Dellu
og það kom einhver bjarmi í
augun á honum, sem hún gal
ekki skilið og sem hún hafði
beyg af. Það var ekki reiði og'
Frh. á bls. 23.