Fálkinn - 17.12.1938, Blaðsíða 22

16
F A L K 1 N N
jeg kem bráðum á eftir henni.“
Rómur gamla mannsins var styrkur
og fullur sigurvissu. Og enn fekk
Gúnilla eitthvað nýtt til að hugsa
um. Nei, hún vildi ekki hugsa, hún
vil.di bara vera litla Gunilla hans
pabba og hennar mömmu. „Frjálsi“
slúdentinn fekk að vera eftir fyrir
Litan, þegar hún steig inn fyrir
þröskuldinn á æskuheimilinu, gamla,
kæra föðurgarðinum, þar sem greini-
lega var eftir henni biðið.
„Mamma!“ Gunilla flýtti sjer úr
sleðanum og flaug upp í fangið á
mömmu sinni þar sem liún stóð i
dyrunum og tók á móti henni. -—
„Mamma"! Það var eins og einhver
grátekki væri í þessu fallega orði.
„Elsku stúlkan mín, velkomin heim
til okkar allra!“ Kærleiksfult and-
litið hennar reyndi að dylja alla
óró og þreytu svo að gleðin og
ánægjan fengju einar að skína íi
úr því. Gunilla tók mömmu sina
með sjer eins fljótt og hún gat, inn
í hliðarherbergi sem lá út frá and-
dyrinu til þess að gefa undrun sinni
útrás. „Hvernig vissuð þið, að jeg
mundi koma? Hafið þið ekki fengið
seinasta brjefið mitt?“ spurningun-
um rigndi yfir móður hennar, en
móðirin dró stúlkuna sína að sjer
á sóffanum og strauk yfir ennið á
lienni. „Gunilla mín, jeg hef falið
þig guði eins og alla ástvini mína.
Hann heyrði bæn mína, þegar jeg
bað hann, að þú mæltir korna heim
og — að liann fengi aftur rúm í
hjarta elsku stúlkunnar minnar. Því
að það máttu vita, að móðirin
veit, þegar hjörtu barnanna hennar
verða fráhverf guði fyrir óholia
strauma samtíðarinnar. En guð hefir
heyrt bæn mína.“
Nú brustu allir „frelsis" fjötrar i
Gunillú. „Mamma,“ sagði hún hægt,
„hvað jeg er glöð að vera komin
heim og vera aftur eins og barn!
■teg verð að fara strax til pabba og
segja honum frá því að jeg hef
losnað úr fjötrunum og að mig lang-
ar til að vera með á jólaóttunni
og syngja jólasálmana af fullum
krafti.“ Barnið í henni hafði sigrað.
Nú fanst henni hún aftur vera ro-
leg og örugg. Það var sannarlega
gott, að hún sat nú ekki i herberg-
inu í háskólabænum og bjó sig
undir að halda „frjáls" jól í algerði i
einveru! Guð mömmu hennar, sem
hafði heyrt bænirnar, hafði látið
Gunillu sannfærast um, að öryggi
og ró er aðeins að finna í einlægri
og innilegri trú. Hún hafði yfir i
huganum sálmvers, sem hún hafði
lesið á hverju kvöldi, þegar hún
var lítil áður en hún sofnaði:
Nú legg jeg augun aftur,
ó, guð, þinn náðarkraftur,
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þjer taka,
mjer yfir láttu vaka,
þinn engil, svo jeg sofi rótt.
Gunilla settist inn í gömlu kaffi-
siofuna milli pabba og mömmu. Húr.
fann til meiri hamingju en hún hafði
kent lengi, við að sjá þau bæði,
foreldra sína, sem hún elskaði svo
mikið. „En livar hefirðu, pabbi,
hátíðlega aðstoðarprestinn þinn?“
spurði hún með sinni gömlu gletni.
„Per OIov hefir farið í heimsókn
til sjúklings,“ svaraði faðir hennar
og var auðheyrt að honum líkaði
ekki tónninn i spurningu dóttur
sinnar.
Stundirnar til kvöldverðarins liðu
seint fanst Gunillu. Allir á heimil-
inu voru svo uppteknir af jóla-
undirbúninginum, en sjálf var hún
aðgerðarlaus og fanst eins og hún
væri að bíða eftir einhverjum eða
einhverju. En hún vissi ekki hvað
það var. Og hún vissi það saint, þó
hún ætti erfitt með að játa það fyr5r
sjer. —
Loksins rann upp sú stund, að
öll fjölskyldan kom saman til kvöld-
verðarins i gömlu hlýlegu viðhafnar-
slofunni. Aðstoðarpresturinn var
kominn heim frá sjúkravitjuninu',
og nú gekk hann til Gunillu og heils-
aði henni látlaust, en alúðlega. —
„Hvernig gengur það nú til í há-
skólabænum, Gunilla?" spurði hann
þegar þau höfðu heilsast. „O, jeg
held vel“, sagði hún seint og leit
á hann. En hvað hann var karl-
mannlegur og góðlegur á svipinn,
og hvað hann vakti mikið traust.
Hún gat ekki stilt sig um að bera
hann saman við fjelaga sína i
„frjálsa“ klúbbnum í háskólanum,
montna og tilgerðarlega urtglinga.
Hann var kurteis og spurði hana
því ekki frekari spurninga. En augu
hans fylgdu henni og þau voru full
af blíðu, og hann tók sjerstaklega
eftir henni þegar hún fjell um
liálsinn á pabba sínum eftir máltíð-
ina. Þrátt fyrir annirnar á aðfanga-
dagskvöldið gaf fólkið sjer góðan
tíma til þess .að s'etjast niður og
spjalla saman. Pabbi og mamma,
höfðu svo margt að spyrja um. Og
Gunilla vildi vita um alt og alla í
sókninni. Vissulega höfðu brjef móð-
ur hennar undanfarið verið frjetta-
rík en samt þurfti lnin að spyrja
um svo margt og segja frá svo
mörgu. „Við megum nú ekki gleyma
því, að á morgun er jóladagurinn",
sagði faðir hennar. „Nú er kominn
tími til að ganga til hvílu“. En áður
en það var gerl var haldinn heim-
ilisandakt að vanda. Lá nokkuð
sjerstakt á bak við sálmavalið hjá
föður hennar? Hvernig sem það nú
var, þá tók Gunilla undir, þegar
aðventusálmurinn var sunginn:
Ó, herra, kom í hjarta mjer,
þar hef jeg bústað gjörvan þjer
af veikum mætti mínum;
alt búið er sem best jeg má,
minn blíði, Jesú, gistu þá
sem fyrst hjá þjóni þínum.
Svo rann jólamorguninn upp með
öllum sínum helgiblæ. Gtinilla gekk
eins og í draumi, og Per Olov, sem
frá því um sumarið að þau voru
saman, hafði dreymt hana sem kon-
una sína, komst við af að sjá hina
kvenlegu kurteisi hennar, sem var
svo töfrandi. Hún var svo ólík gletn-
inni og mikillætinu, sem hafði áður
verið svo ríkt í fari hennar. Hann
varð einu sinni að gripa fram i fyrir
lienni og spyrja:
„Ertu hamingjusöm i hugsunuro
þínum eða þjáistu af heilabrotum?“
„Nei, Per Ölov, nú hefi jeg slept
öllum heilabrotum, jeg þarf þeirra
ekki við. Þegar maður kemst aftur
í gott loft, þá andar maður og lifnar
við. Hjer er jeg hamingjusöm, en
það var jeg ekki með „frjálsu" fje-
iögunum mínum“. Aðstoðarprestur-
inn stóð þögull eitt augnablik. „Gun-
i 11 a“, sagði hann hægt, „ef til vill
ætti jeg ekki að tala, en það máttu
vita, að hvenær sem þú þarft mín
við, er jeg fús að lifa og deyja fyrir
þig“. Þessi játning Per Olov rauf
síðustu stífluna hjá Gunillu. Það
sem hún hingað til hafði ekki viljað
viðurkenna fyrir sjálfri sjer, var
henni nú ljóst að var henni sönn
hamingja. Og hún ljómaði af gleði,
þegar hún lagði hönd sína þjett i
höndina á Per Olov og sagði: „Per
Olov, jeg þarf þin i dag, einmitt
núna. Nú eignast jeg sönn jól, þegar
jeg má koma með þjer og ykkur öll-
um á morgun í guðs hús. í guðs-
húsi verðum við að byrja, og með
guðs hjálp viljum við byggja upp
hamingju okkar, þú og jeg.“
Fyrir gömlu prestshjónin var jóla-
gleðin meiri en nokkru sinni fyr,
þar sem þau nú fengu að leggja
framtíð dóttur sinnar i hendur unga
prestsins, sem þeim þótti svo inni-
lega vænt um. „Guð heyrir bænir
okkar“, sagði móðir Gunillu við hana
um kvöldið, þegar hún þrýsti henni
að hjarta sjer. —
Eðalsteinar -
stjörnuspeki - bjátrd.
Framh. af bls. 13.
Hann varðveitti líka skírlífi fólks
og þetta varð til þess, að Innocens
páfi III. fyrirskipaði að fingurgull
biskupa skyldu vera úr gulli með
inngreyptum safír. Safírinn varð
þannig steinn kirkjunnar. Safír-
salli var mikið notaður við innvort-
is sjúkdómum. Þá var hægt að
„draga bláa safann“ úr safírum með
svonefndum Spiritus urinæ og var
hann ágætt meðal við pest.
Turkisinn er annar gæfusteinn
nautsmerkisins. Fyrir 5000 árum rak
Snefru konungur turkisnámur á
Sínaískaga og steinninn var í mild-
um metum hjá Egyptum. Hann var
viðurkendur verndargripur um öll
austurlönd en sjerstaka trú höfðu
menn á honum í Tíbet. Hann varn-
ar smitun og aðvarar eigandann ef
sjúkdómar eru i nánd. Tibelbúar
eiga marga stóra turkisa, sem hafa
hver sitt nafn og eru taldir heilagir.
A miðöldum trúðu menn að turkis-
inn varaði við hættum með því að
skifta um lit en annars var það
aðaleinkenni steinsins hve l'úrnfús
hann var. Fjöldi sagna er til um
menn sem báru á sjer turkis o,«
lentu í stórhættum en sluppu jafnan
óskaddaðir sjálfir, en turkisinn
brotnaði í smátt, og bjargaði með
liví eiganda sínum frá bráðum bana.
Tyrkir höfðu turkisa í tygjum hesta
sinna, til þess að vernda riddarann,
ef hann kynni að detta af baki.
Þeir sem fæddir eru undir nauts-
merkinu mega ekki hera tópas, gran-
at eða krysolíta.
TVÍBURAMERKIÐ, 22. maí—22. júní.
Gæfusteinn jiess er agat. í forn-
öld voru agatar með ágrafinni
mynd af auga í miklu afhaldi, sem
verndarvættur gegn „illa auganu“.
Hann læknaði iðrakveisu og niður-
gang og konur sem drukku vatn er
agat hafði legið í, gátu ekki orðið
barnshafandi. Bretónar trúðu, að
agatsalli í öli væri óbrigðull til að
sanna hvort kona væri hrein mey
eða ekki.
Múhameðsmenn trúa, að agatsalli
í eplasafa lækni geðveiki og Persar
brendu agatsalla til þess að afstýra
fárviðrum.
Svertingjai- í Afríku hafa mik'a
trú á agatsteinum, eða tinnusteinum.
Seint á 19. öld fluttu Þjóðverjar
agata til Afríku fyrir mörg hundruð
þúsund mörk og seldu svertingjum
sem verndargripi. Þeir sem fædd-
ir eru undir tvíburamerki mega ekki
bera jade-steina. Og ekki má fólk
heldur gifta sig á þessu tímabili, því
að þá verður hjónabandið barnlaust.
KRABBAMERKIÐ, 22. júní—23. júlí.
Gæfumerki þess er smarctgðinn,
en hann er steinn viskunnar. Saló-
mon konungur bar þennan stein og
hann var tákn kynkvíslar Leví. En
prestar og spámenn Israels voru af
þessum stofni og því trúðu menn
því, að smaragðinn gerði mönnum
kleift að sjá fram í timann og kom-
ast að sannleikanum. Hann dugði
vel gegn niðurfallssýki og krampa,
styrkti minnið og gerði menn
mælska. Afbrýðissamur elskandi
þurfti ekki annað en gefa unnustu
sinni smaragð. Ef hún var honum
ótrú molnaði steinninn þegar í
smátt. — Smaragðinn var svo við-
kvæmur, að hann gat brotnað í
vondri lykt. Og hann verhdaði
menn gegn freistingum Venusar. -—
Jaspis, ópall og kórall eru andstæð-
it steinar þeirn, sem fæddir eru und-
ir krabbanrerkinu.
LJÓNSMERKIÐ, 23. júlí—24. ágúst.
Það eru mjög skiftar skoðanir um,
hverjir sjeu gæfusteinar þeirra, sem
fæddir eru undir Ijónsmerkinu. —
Nefndir eru bæði sardonyx, krysolít,
turmalin, tópas, raf og onyx. Sam-
ræmir steinar eru demantar, jaspis,
agat, ópall og k'órall, en andstæðir
eru beryll og akvamarín.
JÓMFRÚARMERKIÐ,
24. ágúst—23. september.
Karneol er gæfusteinn þess. í
Egyptalandi hafa fundiist margir
verndargripir gerðir úr karneól. —
ísis-sylgjan var gerð úr þessum
steini og táknaði styrk gyðjunnar
og mátt, líka greiddi steinninn
framliðnum götu um undirheima.
Alfons 10. Spánarkonungur ráðlagði
mönnum að bera á sjer karneól til
þess að styrkja röddina og ræðu-
menn yrðu áræðnari. Arabar nola
karneól mikið sein verndarstein og
stgan segir, að Múhameð hafi borið
karneól í silfurbaug. Þeir sem fædd-
ir eru undir jómfrúarmerkinu eiga
ekki að bera agat eða tópas.
METASKÁLARNAR, 23. sept.—24. okt.
Ópalarnir eru gæfusteinar þessa
merkis. Ópallinn er mjög fagur og
fágætur steinn. Hann er marglitur
o ' þvi var liann talinn mjög orku-
rikur. Hann gat gert eiganda sinn
ósýnilegan og var ágætl meðal við
augnsjúkdómum eins og safirinn.
Plinius segir frá rómverskum þing-
manni, sem álti ópal, er va,r á stærð
við heslihnot. Markús Árelíus bauð
honum 2 miljón sestertia í steininn
(um 300.000 kr.) en hinn vildi ekki
selja. —
Síðan komst það orð á, að ópall-
inn væri ógæfusteinn. Alfons kon-
ungur XII. átti ópal, sem gekk mann
frá manni, en eigéndurnir dóu jafn-
harðan og steinninn kom i eigu
þeirra. Þegar konungurinn fór að
bera steininn sjálfur dó hann, þó
ungur væri, og var steinninn þá
gefinn Maríulíkneski einu. Örlog
Marie Antoinette drotningar voru
lika kend ópal sem hún átti.
Það er enginn vafi á því, að ópal-
ar liækka margfalt i verði el' það
orð legst af þeim, að þeir sjeu ó-
gæfusteinar, því að þeir eru svo
fallegir að þeir mundu þá óðar
komast í tísku aftur. Samræmir
steinar við Metaskálamerkið eru
agat, raf og tópas, en andstæðir eru
smaragð, perla, rúbín og onyx.
SPORÐDREKAMERKIÐ.
24. okt.—23. nóv.
Akvamarin er gæfusteinninn.
Hann er skyldur beryll og af sörau
ætt og smaragðinn. Akvamarín þýð-
ir „sjóvatn“ og Plinius kallaði stein-
inn „hinn sægræna gimstcin.“ í
austurlöndum er hann tákn hrei i-
leikans og ungar brúðir fá hann oft
að gjöf. Hann er mjög næmur fyrir
persónulegum áhrifum og getur sog-
ið i sig ást brúðurinnar og geymt
hana þangað til á liggur siðar í
hjónabandinu. Akvamarín er mjög
hjálplégur sjómönnum og liann er
mönnum góð stoð er þeir þurfa að
finna tínda muni. Líka átli hann að
hí fa þann eiginleika að verða svart-
ur, er menn sóru rangan eið. Sam-
ræmir steinar i sporðdrekamerkinu
eru smaragð, perla og rúbín, en
granat er andstæður.
BOGMANNSMERKIÐ.
23. nóv.—21. des.
Tópasinn er gæfusteinn þessa
merkis. Plinius segir, að tópas hafi
fyrst fundist á eyjunni Topazos í
Rauðahafi. Indverjar bera hann í
þeirri trú, að hann varðveiti heil-
brigðina og skerpi gáfurnar. Á mið-
öldum trúði fólk því, að tópas í
fálkamynd hjálpaði til að vinna
hylli keisara og konunga. Hann
styrkti líka hjartað og hreinsaði
blóðið. Samræmir steinar í jiessu
merki voru demantar og ópal, en and
stæðir eru karneól og jade.
Framh. á bls. 37.