Fálkinn - 17.12.1938, Blaðsíða 50

44
F Á L K I N N
KONA SJÓMANNSINS.
Framh. af bls. 5.
búðunum þegar liann tók upp
böggulinn .... og án þess að
jeg tæki eftir þvi hafði liann
hirt stútinn af flöskunni og keypt
flösku af sömu tegund í staðinn.
— Bærilega hyrjaði það ....
hvaða vinnu stundar hann?
— Hann er stýrirnaður .... en
fiændi lians ætlar að útvega lion-
um stöðu í eldspitnaverksmiðju
.... okkur finst ekki takandi í
mál, að hann hjeldi áfram að
sigla eftir að við giftum okkur.
— Eldspíturnar eru hetri, á-
reiðanlega! sagði Britta. — Þið
eruð þá trúlofuð!
Við ætlum að opinbera á
jólunum, sagði Lilly, Ijómandi
af sælu.
— Og þú ert yngst af okkur,
sagði Margot ergileg. Ekki nema
barn. . . Hvor okkar skyldi verða
næst!
— Þær sátu hugsandi og
reyktu sigarettu og þá sagði
Britta loksins:
— Mjer er hlátur í hjarta!
—- Mjer er grátur í hjarta!
sagði Margot .. og svo sögðu
þær allar: Guð, varðveittu
hjörtu okkar fyrir ástinni.
Það var einskonar siðalögmál.
r »
r JANUAR fóru þær saman til
London, Margot og Britta til
þess að hlýða á fyrirlestra dr.
James fyrir útlendinga, um enska
hljóðfræði. Margot fór vegna
þess, að hún ætlaði sjer að verða
dómtúlkúr og skjalaþýðandi í
ensku, og Britta fór vegna þess,
að hún ætlaði sjer ekki að verða
það, en vildi eigi að síður fá svo
gott vegarnesti í málinu sem unt
væri.
Þetta var sama árið, sem nafn
sænsks manns, Psilanders skip-
sljóra sást svo að segja daglega
i blöðunum um langa liríð Ilann
var venjulega i fyrirsögnum hlað
anna kallaður maðurinn sem
geiur fundið axlaböndin sín
sjálfur eða eitthvað því um líkt.
Þetta gælúnafn hafði orðið til er
hann í ofsaveðri á aðfangadags-
kvöld neitaði að yfirgefa skip
sitt, „Norrsken“ og fara í land i
björgunarbátnum úr skipinu,
sem hafði strandað í Vexford-
fióanum við Irland. Skipstjórinn
stóð einn eftir, og formaðurinn
á björgunarbátnum neytti allra
bragða til þess að telja honum
hughvarf .... en það varð á-
rangurslaust.
— Jeg skal hara segja yður
það, liafði Psilander skipstjóri
hrópað gegnum veðurlætin, —
að jeg er einn af þeim karl-
mönnum, sem get fundið axla-
böndin mín sjálfur, og að jeg
ætla mjer að vera um borð í
skipinu þangað til það er úti um
það.
— Þá er yður óhætt að sveia
yður upp á, að jeg skal ekki
dekstra yður lengur! hafði for-
maðurinn svarað. — Haldið þjer,
að við sjeum að gera okkur það
til gamans, að koma hjer út í
áttunda skifti?
— Ekki hefi jeg beðið yður að
koma hingað, laxi! hafði Psil-
ander svarað. Jeg er yður vitan-
lega þakklátur — en biðið þjer
þangað til jeg kalla á yður.
—• Þá megið þjer fara guði á
vald fyrir mjer! hafði Irlending-
úrinn sagt að skilnaði, um leið
og hann fleygði póstbögli til Psil-
anders og gekk eða rjettara sagt
kútveltisl frá horði.
— Gleðileg jól! hafði sænski
skipstjórinn svarað og í sama
bili kom á hann sjór svo að hann
rann eftir þilfarinu. Hann varð
um horð til tuttugasta og sjö-
unda desemher. Þá loksins dró
liann upp veifuna. Þeir urðu að
bera hann frá borði, björgunar-
mennirnir. Tveimur dögum síð-
ar var ekkert „Norrsken“ til þess
að skyggja á útsýnið yfir Atlants-
hafið.
Það var ákaflega liljóðleg við-
taka, sem Psilander skipstjóri
fjekk er honum var hoðið í
sænska klúbbinn i London,
Sendiráðið hafði sent honum að-
göngumiða, með nafninu Karl
Psilander frá Stokkhólmi, og
hann lahhaði veraldarvanur inn
í lestrarsalinn og hvarf þar í
fjöldann. Hann hafði komið
þarna fjórum sinnum alls til
þess að lesa blöð, áður en dans-
leikurinn mikli skyldi haldinn
og í þetta skifti voru tilburðir
lians alveg þeir sömu og í fyrri
skiftin .... hann var eins og ár-
vaknr veiðihundur, sem á heima
alstaðar og livergi. Hann kynti
sig Margot og Brittu fimm mín-
útum eftir að þær komu.
— Einhverja stöðu hljótið þjer
að hafa? sagði Margot forvitnis-
lega.
— Jeg er sjómaður, svaraði
Psilander.
— Skipstjóri? .... stýrimað-
ur? spurði Britta.
— Vjelstjóri? sagði Margot.
—- Atvinnulaus, svaraði Psil-
ander.
Þau dönsuðu. Fyrst dansaði
Psilander við Margot og siðan við
Brittu. Svo við Margot, síðan
við Brittu. Þetta endurtók sig
einum tíu sinnum þangað til
stúlkurnar laumuðust burt og
þóttust hafa lofað öðrum dansi.
Þegar þær sáu hann nokkru
seinna stóð hann uppi á borði og
var að syngja sjómannavísur.
Honum var klappað óspart lof í
lófa. Svo kom gamall og glað-
legur maður, sem allir þektu
undir nafninu „doktorinn“, skrit-
inn karl með kolsvart liár. Hann
gekk fast að borðinu og rýndi
á manninn.
— Hvernig leið þjer í Vexford,
drengur minn? spurði „doktor-
inn“.
— Þakka yður fyrir, ekki svo
bölvanlega! svaraði Psilander. —
En við skulum tala sem minst
um það ....
— Jú, það máttu reiða þig á,
drengur minn! sagði gamli mað-
urinn og áður en við var ráðið
klifraði hann upp á borðið við
hliðina á Psilander. Hann sagði
tkki annað en þetta: — Maður-
inn sem stendur hjerna er mað-
urinn sem getur fundið axla-
böndin sín sjódfur .... Psiland-
er skipstjóri!
Það seinasta, sem stúlkurnar
niundu í samhandi við þetta
kvöld var, að hann stóð uppi á
horðinu og söng:
,,....de hade inga segel!
de liissade en sárk . . . .“
og að alt samkvæmið söng með
.... nei, það allra seinasta var,
að hann kom til þeirra formála-
laust og bauð þeim í hádegisverð
á Frascati daginn eftir.
Þegar þær voru að hátta um
kvöldið, sagði Margot:
— Trúir þú á ást við fyrstu
sýn?
— Stundum trúi jeg líka á ást
án sýnar, sagði Britta.
Margot andvarpaði eins og
gömul eimreið.
— Svo að jeg segi það eins og
það er: Við lendum í rifrildi um
hann, sagði Britta.
DSILANDER skipstjóri var
ekkjumaður, fengu þær að
vita siðar. Það var atorku Mar-
got að þakka, að þetta komst
upp, og það væri að taka munn-
inn fullann, að segja að þessi
fregn vekti fögnuð hjá Brittu.
— Maður verður að vera við
öllu húin! sagði Margot. Annars
er það varhugaverð braut, að
segja meiningu sína. En ef leyni-
rannsóknarstofur eiga nokkurn
tilverurjett þá er það þegar svona
ber undir. Annars er það aðal-
atriðið að ....
— Aðalatriðið er það, að á
morgun leigi jeg mjer herbergi
út af fyrir mig, sagði Britta.
Og þetta gerði hún svo, þrátt
fyrir það, að þær áttu ekki eftir
að dvelja nema þrjár vikur i
Englandi. Og þrátt fyrir það, að
þær áttu báðar nægan forða af
almennri kvenlegri skynsemi,
verður að segja, að samkomulag-
io milli þeirra næstu dagana líkt-
ist mest vopnuðum friði. Óskap-
lega taugaveikluðum friði.
Eftir því sein nær dró burtför-
inni óx taugahrollurinn hjá þeim
báðum. Þær voru báðar orðnar
bestu kunningjar Psilanders skip
sljóra. Þær voru farnar að kalla
hann Kalla, og þegar Kalli ekki
heimsótti Margot og Brittu, voru
Margot og Britta á veitingahús-
inu með Kalla. Ensku hljóðfræð-
inni fór sihnignandi og svipurinn
á dr. James var grænn og gugg-
inn. En það sem samtengdi
þrenninguna mest var sameigin-
leg ást á Norrköping, þó Kalli
hefði þangað aldrei fæti stigið.
— Norrköping er fyrsti bær-
inn sem jeg heimsæki þegar jeg
kem heim! sagði hann. — Og það
getur lmgsast, að jeg hætti sjó-
ferðum .... Jeg á föðurhróður,
sem er ráðandi í eldspítnaverk-
smiðju, og það gæti hugsast ...
jæja, maður getur orðið þreytt-
ur á þessum eilifu siglingum og
flækingi.
Við eigum sumarbústað við
Váttern! sagði Britta. — Þú get-
ur fengið að vera þar svo lengi
sem þú vilt ....
Sumarhústaðurinn okkar er
við Máleren, sagði Margot ....
Einn daginn sátu þau á Fras-
eati eins og svo oft áður. Margot
var í lieimspekilegum hugleið-
ingum og mjög hugsandi.
- Trúir þú á skáldsögurnar
nú á dögum? spurði hún Kalla.
Tvímælalaust, svaraði Kalli.
Sönnunin fyrir því kemur
eftir tvær mínútur. Jeg liefi ver-
ið að draga að segja ykkur það,
þó jeg hafi stundum átt hágt
með að þegja yfir því. . . . Þið
vitið að jeg strandaði á „Norr-
skenet“ í Vexfordflóanum og
skipið liðaðist sundur á endan-
um. Björgunarháturinn kom út
á jólakvöldið og formaðurinn
rjetti mjer höggui og í honum
var þetta hjerna. . . . sjáið þið:
Kona sjómannsins með nál og
enda og smádót, sem enginn
sjómaður notar. ... og svo að
auki kvæði eftir Fröding og
reykjarpípa og brjef fró stúlku
i Norrköping , sem heitir Anna
Lindén. . . ,en það skrítnasta af
öllu saman er, að hún stendur
á þvi fastar en fótunum, að hún
hafi ekki skrifað brjefið nje yf-
irleitt sent neinn sjómannabögg-
ul. . . . Við ætlum að gifta okkur
a morgun.
Merk bók.
ÍSLAND,
Ijósmyndir af landi og þjód'.
Reykjavík 1938.
ísafoldarprentsmiðja H. f.
hetta er falleg og eiguleg bók, er
flytur fjölda mynda úr íslenskri
náttúru, Þjóölifi og atvinnuháttum.
Hún er hið ákjósanlegasta kynn-
ingarrit um ísland erlendis, þar eS
inngangur bókarinnar er í enskri
þýðingu og umsöcn með myndun-
um á þrem höfuðtungum auk ís-
lenskunnar. Það eru aðallega fjórir
menn, sem hafa húið bók þessa
undir prentun auk Gunnars Einars-
sonar prentsmiðjustjóra, en það eru
Geir G. Zoéga vegamálastjóri, er
skrifar formála bókarinnar, Pálmi
Hannesson rektor, er skrifar all itar-
legan inngang um land og þjóð og
fylgir af honum ensk þýðing, Björn
Arnórsson stórkaupmaður, sem valið
hefir liinar fjölmörgu myndir af
mestu smekkvísi og Guðhrandur
Jónsson prófessor, sem samið hefir
myndatéxtana á islensku, ensku,
þýsku og frönsku. -—
Útgefendurnir eiga inestu þakkir
skilið fyrir bókina. Land og þjóð
er vel sæmt af henni, hvar sem hún
lendir, og áreiðanlega verður liún
til þess að opna augu ekki aðeins
fjölmargra útlendinga heldur og
landsrh'anna sjálfra fvrir fegurð ís-
lands, sem er alveg einstök í sinni
röð. — Bókin bætir úr hrýnum
skorti á góðum kynningarritum um
landið, sem eru nauðsynleg, ef gera
skal ísland að fjölsóttu ferðamann •-
landi.