Fálkinn - 20.12.1940, Blaðsíða 11

60 síður
JI © 1 a lh ii g 1 e i d í ii
Eftir dr, theol Ión Helgason bisknp,
Það má vel vcva, að einhverj-
um virðist það nálgast kulda-
skop að vera að tala um „frið
á jörðu“ í sambandi við jólin
á þessum tímum með því <í-
standi, sem nú ríkir svo að
segja i öllum löndum álfu vorr-
ar. En „friður á jörðu" er sjer-
staklega tiátiðarefnið á jólun-
um, þar sem þar er hans að
minnast, sem þúsundir þúsunda
tigna sem „friðarhöfðingja“
rjettnefndan.
Skammsýnum mönnum er ó-
neitanlega nokkur vorkunn, þóti
þeim finnist alt tal um „frið á
jörðu“ láta illa í eyrum á öðr-
um eins ófriðartímum og nú
sianda yfir með öllum þeim
hörmungum, sem af ófriðnum
leiða fyrir heilar þjóðir, borg-
f jelög og einstaklinga, enda þess
ekki að dyljast, að þeir eru
margir á nálægum timum, sem
vegna allra þessara hörmunga
eiga fult i fangi með að varð-
veita trú sina — trúna á krist-
indóminn og friðarmál hans,
er þeir hugsa til þess, að hjer
berast kristnar þjóðir á bana-
spjót, ef þeir þá ekki beinlínis
kenna með sjer freistingar til
að varpa frá sjer öllum kristin-
dómi og allri trú á guð.
En svo mikil vorkunn sem það
er skammsýnum mönnum, þótt
þeir hugsi á þessa leið, þá eru
nú samt skoðanir eins og þess-
ar, sem betur fer, á misskiln-
ingi bygðar.
Þótt þjóðirnar, og það jafnvet
kristnar þjóðir, æði með báli
og brandi hvor gegn annari og
vinni hvor annari alt það tjón,
sem þær geta, þá heldur krisl-
indómurinn alt að einu sínu
fulla gildi. Þótt einnig kristnar
þjóðir berist á banaspjót, er
kristindómurinn sama fagnað-
arerindi friðarins, sem hann
hefir verið frá upphafi. Styrj-
aldirnar sanna það eitt, að þjóð-
irnar, eða leiðtogar þeirra, sem
venjulega bera ábyrgð á þess-
um hörmungum, hafa ekki iil-
einkað sjer sem skyldi boðorð
kristnu trúarinnar um að elska
hvorir aðra.
Hefði drottinn vor Jesús Krist-
ur gefið oss fyrirheit um enda-
lok allra styrjalda sem afleiðing
hingaðburðar hans og hjálpræð-
isstarfs, þá hefði verið nokkuð
öðru máli að gegna. En Jesús
Kristur liefir ekkert slíkt fyrir-
heit gefið oss. Aftur á móti eru
þessi orð höfð eftir honum, þó
að ekki sjeu þau beinlínis töluð
með hliðsjón á sambandi þjóða
sín á milli: „Ætlið ekki, að jeg
sje kominn til að flytja frið á
jörð; jeg er ekki kominn til að
flytja frið, heldur sverð!“ Og
hann hefir meira að segja látið
svo ummælt, að ófriðar-hörm-
ungar muni halda áfram að
hrjá mannkynið og þær enda
magnast því meir sem nær
dragi þeim heimsslitum, er sjeu
í vændum. IJvernig víkur því
við, að þetta hlýtur svo að
vera? Því víkur svo við, að all-
ur ófriður, hvort heldur er milli
einstaklinga eða milli þjóða, er
runninn af einni og sömu rót,
— rót syndar og ranglætis. En
af því leiðir aftur, að fyrsta
skilyrði þess, að öllum ófrið-
arhörmungum linni i samlífi
þjóða og einstaklinga, er, að
takast megi að útrýma úr heim-
inum allri synd og öllu rang-
læti. Þá fyrst þegar svo er kom-
ið, getur verið um það að ræða,
að menn, eins og spámaðurinn
orðar það, geti tekið að „smíða
plógjárn úr sverðum sínum og
sniðla úr spjótum sínum“; þá
og fyrst þá má vænta þeirrar
gullaldar, er „engin þjóð reiðir
sverð að annari“ eða temur sjer
liernað framar. Þá taka draum-
Frh. á bls. 43.