Fálkinn - 20.12.1940, Blaðsíða 37

F Á L K I N N
31
Litli: — Góðan dag og gleðilega hátíð.
Þú verður að fara að klæða þig. Sólin hef-
ir dansað marga klukkutíma og lilýtur að
vera orðin þreytt.
Stóri: — Þegiðu! Jeg er að geispa og vil
ekki iáta trufla mig á meðan.
Litli: — Hvað er að, þú ert orðinn svo
lítill. Og hvað er að sjá jakkann þinn. Mað-
ur skyldi ætla, að hann væri saumaður eft-
ir máli.
Stóri: —- Það er v'íst taugagigt.
Litli: —- Bjeuð vitleysa. Eins og það sjeu
taugar i þjer •— eða jakkanum!
Stóri: —- Er þjer alvara, að ætla að aka
mjer i hjólbörum. Á hverju á jeg að sitja?
Litli: — Þú ert ekki orðinn svo kreptur,
að þú getir ekki setið á því sama, sem við
aðrir borgarar sitjum á.
jeg heyri enga skræki í honum ennþá. —
Skyldi hann vera dauður. — Bíðum nú við,
nú öskra þeir báðir af hlátri. Læknirinn
hefir liklega deyft hann með hláturgasi.
Litli: — Mjer er nú aldrei vel við vatn,
en það er gamall og góður siður að þvo alt
og mála fyrir hátíðina, og svo þurvind jeg
svampinn áður.
Stóri: ■—- Mjer er óskiljanlegt hvað þú
getur bullað mikið svona snemma dags.
Litli: — Komdu nú, kubburinn minn. Jeg
ætla að reyna hvort jeg get ekki rjett úr
þjer. Ef ekki öðruvísi, þá í þvottarúllunni.
Stóri: — Æ, nei, ekki í rúllunni. Jeg vil
heldur fara til læknis.
Litli: — Ekki ertu orðinn ljettari, þó að
þú hafir gengið saman.
— Nú, þarna býr læknirinn. Jeg held að
þetta sje að líða frá núna.
Stóri: — Skelfing hossast hjólbörurnar.
Stóri: — Líttu nú á, nú er jeg bráðhraust-
ur eins og silungur í sjó. En hvað það er
skrítið, að liafa það á tilfinningunni, að
maður sje orðinn stór aftur.
Litli: — Rækalli hefir þú verið fljótur
að vaxa.
Litli: — Hvað er nú að .... hann er
að hrópa á hjálp, og meira að segja meðan
jeg þvæ mjer. Það er voðalegt, að jeg skuli
ekki mega þurka mjer áður en jeg fer til
hans, að hjarga honum .... tuskunni.
Litli: —- Stattu nú hjerna og hreyfðu þig
ekki, því annars bognarðu kanske ennþá
meira og ferð að ganga á höndunum. Jeg
verð enga stund, jeg ætla bara að skreppa
hjerna inn í portið og ná í sjúkravagn
handa þjer.
Dr. Plástur: —■ Þetta er mjög alvarlegt.
Jeg neyðist máske til, að skera yður, og það
er sárt. En þjer eruð hraustmenni og skræk-
ið ekki.
Stóri: — Jjjjja-já. Jeg er hraustmenni.
Litli: — Sagði læknirinn þjer livað gengi
að þjer eða talaði hann latínu?
Stóri: — Nei, það stóð svoleiðis á þessu,
að jeg hafði hnept nærbuxnastrenginn á
flibbahnappinn minn.