Fálkinn - 20.12.1940, Blaðsíða 29

F Á L Ií I N N
23
Rödd Önnu var hörS og köld.
„Hæfian, hægan, Anna“. FriSa
frænka leit fast á hana og augna-
ráðið var dapurt.
„Hann hefði getað sparað sjer að
giftast þessari kotungsstelpu, henni
Elsu! Hann liefði getað fengið hana
Katrinu kaupmannsins! Það segir
Vilhjálmur líka, þegar við minn-
umst á Davíð. Hún var alveg vitlaus
eftir honum! Og þar voru pemngar,
máltu vita!“
„Menn verða ekki altaf farsælir
af peningum!" sagði Fríða frænka.
„Honum þótti vænt um Elsu. Og
hann breytti rjett, að hiýða rödd
ástarinnar —■ jafiivel þó hann verði
að berjasl við fátæktina alta sína
æfi. En annars er ckki víst, að hann
þurfi þess!“ Friða frænka hrosti
laumulega.
„Hvað segirðu, frænka?“ Það kom
angistarsvipur á Önnu. „Þjer dettur
þó varla í hug .... að ....“ Hún
þagnaði. Betty spyrnti i hana undir
borðinu, til þess að minna hana á
að vara sig.
„Hvað ætlarðu að segja?“ spurði
Fríða frænka.
Anna var svo heppin að losna við
að svara, því að í þessu var bjöll-
unni Iiringt. Fríða frænka fór fram
til að opna.
Rjett á eftir lieyrðist málrómur
Davíðs:
„Komdu sæl, frænka. Jeg óska
þjer innilega til hamingu!“
„Þakka þjer fyrir drengur minn,“
svaraði Fríða frænka.
„Hann sagði til hanvingju!“ hvísl-
aði Anna að Betty. „Hvað skyldi
það eiga að þýða? Það skyldi, þó
aldrei vera ....?“
Hún komt ekki lengra, því að nú
opnuðust dyrnar og Fríða kom með
Davíð inn i stofuna.
„Nei, sjáum tit! Komið þið sælar!“
sagði hann brosandi.Davíð var hár
maður og þrekinn, með dökt hár, of-
urlítið hrokkið, og róleg og vinsam-
leg augu. „Þetta kom mjer sannar-
lega á óvart!“ Hann sneri sjer að
Fríðu frænku: „Þú færð fleiri af-
mælisóskir í dag en þú er vön!“
„Afmælis. . . glopraðist út úr
Önnu.
Davið leit á hana: „Já, þessvegna
eruð þið víst hjerna?“
„Já .... já ....“ stamaði Anna
og stokkroðnaði. Betty beit á vörina.
Þelta var ljóti grikkurinn, að það
skyldi vera afmælisdagur Fríðu, ein-
mitt í dag. Hvorug þeirra hafði mun-
að það. Þær höfðu ekki óskað henni
til hamingju. Hvernig áttu þær nú
að snúa sjer út úr því?“
„Jæja, frænka,“ sagði Davíð glett-
inn. „Hvað ertu nú gömul í dag?
Fimtíu?“
„Sjötíu og tveggja, flónið' þitt!“
sagði Fríða frænka hlæjandi, og
hló ekki síður að vandræðasvip
systranna en að spurningunni.
Þegar hún var farin fram í eldhús
að hita nýtt kaffi, sneru systurnar
sjer að Davíð með hatursfullu augna-
ráði.
„Hvað ert þú að vilja hingað i
dag?“ spurði Anna.
„Hvað jeg er að vilja?“ svaraði
Davíð rólega og þótti flónskulega
spurt. „Vitanlega það sama og þið
— að óska frænku til hamingju.“
„Fyrirsláttur!“ urraði Anna. „Við
vitum vel hversvegna þú komst.
En vara þú þig. Ef þú gerir nokkra
tilraun til að hafa peningana út úr
frænku, þá .... þá ... .“
Anna vissi ekki hverju hún átti
að hóta honum með.
„Peningana .... hafa út úr frænku
....“ Davið horfði spyrjandi á
frænkur sínar. „Nei, nú skil jeg
ekkert hvað þið eruð að fara! Hvaða
peninga eruð þið að hlaðra um?“
„Æ, vertu ekki að þessari upp-
gerð?“ sagði Anna. „Við þekkjum
þig og þína nóta! Undir eins og
feitur biti er í færi þá komið þið.
En þú skalt bara reyna að eyði-
leggja ....‘
Betty spyrnti í hana svo að hún
þagnaði.
„Lest þú ekki blöðin?“ spurði
Betty.
„Jú, svo mikið óhóf leyfi jeg mjer
allajafnan."
„En þá hefirðu sjeð, að Fríða
frænka liefir unnið í happdrættinu.
En þú liefir kanske gleymt númer-
inu, sem hún hefir liaft i öll þessi
ár — með þremur sjö i endanum?“
„Jeg les aldrei vinningalistann.
Hefir frænka unnið?“
Betty sá eftir, að hún hafði sagt
honum frá þessu. Það gat vel verið,
að hann segði satt. En nú var of
seint að iðrast.
„Já,“ sagði Betty. „Hæsta vinn-
inginn!"
Davíð sperti upp augun og horfði
á systurnar, hálf tortrygginn og i
vafa.
„Ha, ha!“ Hann hló. „Þá skil jeg
liversvegna ])ið liafið komið hing-
að í dag, aldrei þessu vant.“
„Heldur þú, að við sjeum þess-
konar fólk,“ sagði Anna. „Þó að
þú sjálfur . ...“
Eldhúsdyrnar opnuðust og Fríða
frænka kom inn með kaffið.
„Er það satt, sem þær segja, hún
Anna og Betty?“ spurði hann.
„Þegi þú!“ hvíslaði Anna. En
Davið hjelt áfram:
„Hefirðu unnið stóra vinninginn i
happdrættinu?“
„Unnið i happdrættinu ■— stóra
vinninginn?" endurtók Fríða ósjálf-
rált.
„Já, frænka. Líttu á lijerna."
Betty tók blaðið og fletti því upp.
„32777 — það er númerið þitt.“
Fríða frænka hristi höfuðið: „Það
var númerið mitt.“
„Er það svo að skilja að ....?“
Betty stóð upp.
„Að jeg Ijet seðilinn fara. Já! það
eru tvö ár síðan. Jeg liafði ekki efni
á að spila lengur. Annað varð að
sitja fyrir. Það hefði verið gaman
núna, ef jeg hefði getað haldið á-
fram, en um það er ekki að fást.
Peningarnir koma sjer vonandi vel,
hvar sem þeir lenda.“
Betty seltist aftur. Það var dauða-
þögn í stofunni í heila mínútu. En
Davíð hrosti í kampinn.
„Getur það verið satt, að þú eigir
ekki seðilinn lengur?“ sagði Anna,
þegar þögnin fór að verða óvið-
feldin.
„Já, barnið gott. Hvað gengi rnjer
til að ljúga?“
Skömmu síðar stóð Anna upp.
„Jeg verð víst að fara,“ sagði hún.
„Jeg þarf að fara i ýms erindi fyrir
miðdegið.“
„Jeg verð samferða.“ Betty var
líka staðinn upp. „Þakka þjer kær-
lega fyrir í dag, frænka mín.“
„Var það á sunnudaginn, sem þið
ætluðnð að sækja mig?“ spurði Friða
frænka og sneri sjer að Önnu.
„Já — það — það er að segja —
Vilhjálmur var eitthvað að tala um,
að hann þyrfti að láta gera við
bílinn — svo að jeg veit ekki upp á
víst —i kanske við látum það bíða
þangað til seinna. Jeg skal koma og
láta þig vita daginn áður, frænka.“
Þegar hurðin lokaðist eftir Önnu
og Betly og fótatakið heyrðist niður
stigann, fór Fríða frænka að skelli-
hlæja.
„Þetta var dálítið skrítin afmælis-
heimsókn. Þær liöfðu ekki hugmynd
um, að það er afmælisdagurinn
minn í dag. Og þær voru svo ljúfar,
að jeg þekti þær ekki fyrir söniu
manneskjur. En þegar þær fóru að
tala um happdrættismiðann skildi
jeg hvernig í öllu lá. Þú hefðir átt
að heyra hvernig þær mösuðu áður
en þú komst — um bifreið og hús
og hlutabrjef og jeg veit ekki hvað.“
„Og hvað þær urðu reiðar þegar
þær sáu mig,“ sagði Davíð. „Þær
lijeldu víst, að jeg væri líka kom-
inn til að sækja vinninginn. Það
verður víst langt þangað til þær
heimsækja þig næst.“
„Nei, en jeg hefi nú ekki svo
miklu að venjast, hvað það snertir.
Annars hefi jeg frjettir handa þjer,
drengur minn. Jeg var að tala við
hann Matthías garðyrkjustjóra í gær.
Jeg sagði honum af þjer. Og það
vill svo til, að hann vantar einmitt
mann. Þig liefir altaf langað mest i
útivinnu. Jeg hlakkaði til að þú
kæmir, því að jeg lofaði Matthíasi
að þú skyldir koma til hans í dag.“
„Þú er besta frænka í heimi!"
hrópaði hann glaður. „Jafnvel þó að
])ú hafir ekki unnið í happdrættinn.“