Fálkinn - 20.12.1940, Blaðsíða 33

FÁLKINN
27
Hún hafði fengið að vita það, sem
hún vildi og fór nú út úr kirkjunni,
og kirkjuvörðurinn kom á eftir henni
Jg hneigði sig í sífellu. Jú, svo sann-
arlega fór hún veginn upp að höll-
inni. Hugur hans fór í sömu átt
og stöðvarstjórans. Hún átti ekki
heima þar, nei, ónei. Og þó reynd-
ar að nokkru leyti. Hann þuklaði
á peningunum í lófanum. Rausnar-
leg var hún að minsta kosti....
, Lizzie fann ekki til kviða nje
einstæðingsháttar lengur. Það var
einhver með henni, sem að vísu var
ósýnilegur, og talaði við liana, þó
að hann þegði. Þó að undarlegt
mætti virðast, þá átti hún heima
þarna — hafði skyldu að gegna.
Bara að hún fengi nú að reyna. En
til vonar og vara hafði hún athugað
lestaráætlunina og sjeð, að næsta lest
fór frá Cranby til London eftir tvo
tíma. Ef þau vildu ekki hlusta á
hana, þá stæði veröldin henni opin
ennþá — hin fagra veröld.
Hún þrýsti á bjölluhnappinn og
eftir hálfa mínútu stóð hún augliti
til auglitis við fálátan þjón, sem
hneigði sig.
„Gæti jeg fengið að tala við lafði
Victoria Falcon?"
Maðurinn, sem opnaði, hafði þeg-
ar gert sjer ljóst, hverskonar gestur
þetta væri. Sennilega leikhúsbrúða.
Einhver, sem hafði heyrt getið um,
hve lafði Victoria væri góðgerðasöm.
Einhver, sem ætlaði sjer að njóta
verndar hennar við einhverja sýn-
ingu. Ekki venjulegur betlari. Ó-
neitanlega skrambi löguleg stúlka.
Nú.. . .
„Lafði Victoria er ekki heima.“
Unga stúlkan smokraði sjer inn
fyrir og litaðist um í anddyrinu.
„Þá ætla jeg að bíða.“
Hún sagði þetta þannig, að þjónn-
inn snerist alveg út af laginu, ef til
vill í fyrsta skiftið á æfinni. Hann
hneigði sig ofur lítið kurteislegar.
„Jeg segi yður það alveg satt, frú
að það verður ekki hægt að hitta
húsbændurna fyr en eftir hátíð. Ekki
einu sinni bestu vinir þeirra. . . .“
Hún brosti og hann tapaði sjer
enn meir, er hann sá brosið.
„Jeg hugsa nú samt, að þau taki
á móti mjer.“ Hún rjetti honum
nafnspjald. „Viljið þjer gera svo vel
og kynna, að jeg sje komin.“
Hann leit eklci á nafnspjaldið. Og
brytinn, sem nú kom að í allri sinni
dýrð, ljet sem hann sæi ekki annað
en loftið.
„Hjónin taka ekki á móti neinum.
Við höfum okkar fyrirskipanir.“
Hún mældi hann frá hvirfli til ilja,
eins og hún hefði gaman af að virða
hann fyrir sjer. Svo sagði liún:
„Viljið þjer gera svo vel að til-
• kynna hjónunum, að lafði Falcon
langi til að tala við þau — lafði
Robert Edward Falcon!“
Yngri þjónninn, sem enn var ekki
t forhertur i starfinu, gerði lirapalega
skyssu: liann ljet á sjer sjá, að liann
yrði forviða! Hann tók spjaldið og
þaut inn, eins og bátur mað raf-
mótor. En brytinn stóð grafkyr í
varnarstöðu. Hann hafði heyrt um
fólk, sem laug til nafns. Hann beið
dómsins, beið til þess að fá að opna
stóru dyrnar út að þrepunum og fá
þá ánægju að segja: „Hjerna eru
dyrnar, frökenl“
En hann varð alveg af þessari á-
nægju. Hinar dyrnar opnuðust,
þjónninn kom tifandi fram, og sagði
mjög kurteislega:
„Gerið þjer svo vel, frú. Þessa
leiðina, gerið þjer svo vel.“
En nú kom frumsýningarókyrðin
yfir hana aftur — og meira en það.
Þetta var ganga hins dauðadæmda á
aftökustaðinn. .Tæia, ef til viú ekki
það, en að minsta kosti þyrnibraut.
Hvað áfti hún að seaja? Hún vissi
það ekki. Það var svo hl'ótt kring-
um hana — svo hræðilesa hliótt!
Hún lieyrði aðeins eitt hljóð: Við-
inn. sem snarkaði í arninum.
Hún andvarpaði um leið og hún
kom inn í stofuna. Fullorðinn mað-
ur stóð upp úr stól, fullorðinn mað-
ur, gráhærður. Hann var hár, en lot-
inn.
„Gerið þjer svo vel að fá yður
sæti!“
Röddin var vingjarnleg eins og
augun.
En hún stóð.
Við stól mannsins, rjett hjá arn-
inum, stóð móðir Robert Edwards.
Augu hennar voru rannsakandi, ekki
laus við kvíða, en eltki óvingjarn-
leg. ífún andvarpaði líka, en það
var enginn þungi í því andvarpi.
Lizzie opnaði handtösku sína og
tók upp blað, sem hún braut sund-
ur. Og svo heyrði hún sjálfa sig
segja:
„Fyrirgefið þið, en jeg kem ekki
til þess að troða mjer upp á ykkur.
Jeg kem ekki til að krefjast neins.
Jeg kem aðeins af þvi að. .. .“
Hún rjetti lafði Victoríu skjalið.
„Við giftumst í ágúst, 5. ' ágúst,
sonur yðar og jeg. Þetta er lijúskap-
arvottorðið. Við bjuggum i Ports-
mouth allan þann mánuð, við vorum
svo sæl, og svo, í september....“
Lafði Victoría hafði staðið upp.
„Viljið þjer eklci setjast, góða mín.
Viljið þjer ekki setjast?“
Lizzie tók andköf; en tókst að
bæla niðri í sjer grátinn.
Lafði Victoria tók uin hendina á
henni.
„Svona, segið þjer okkur nú frá
öllu saman.“
Þau sátu við arininn, öll þrjú, og
Lizzie hjelt áfram:
„Jeg er ekki nema óperettusöng-
mær og jeg skil vel, að jeg hefði
ekki átt að giftast syni ykkar. En
við elskuðum hvort annað. Jeg átti
ekkert heimili. Faðir minn fjell i
striðinu, þegar jeg var í bernsku og
móðir mín dó fyrir þremur árum.
Mjer er nær að halda, að hún hafi
gengið sjer til húðar mín vegna.
Svo hittumst við Robert. Við gift-
umst. Hann sagðist ekki vilja segja
foreldrum sinum frá þvi, ekki fyr
en hann hefði lokið herþjónustunni
í desember, þá ætlaði hann heim
og þá ætluðum við að halda jólin
hjerna.“
í september og október ætluðum
við, leikfjelagið, að ferðast um í
Frakklandi. En það var aftalað, að
jeg hætti að leika. Áður en jeg fór
sagði Robert við mig .... þó að
liann grunaði vitanlega ekki neitt
þá: „Mundu, Lissie, að livað sem
fyrir kann að koma, þá heldurðu
jólin heima lijá mjer.“ Og svo þenn-
an dag .... þennan hörmungadag
í október, var jeg i Frakklandi, sá
aldrei enskt blað og skildi ekki
frönsku. Jeg fjekk ekki að vita um
slysið fyr en viku eftir á. Jeg varð
að starfa, varð að gleyma, og jeg
starfaði eins og jeg gat. Fyrst datt
mjer i hug að láta aldrei nokkurn
niann vita, að jeg væri konan hans,
en með hverjum degi, sem jólin
færðust nær, skildi jeg betur, að
jeg varð að fara hingað. Fyrirgefið
mjer, að jeg kom. . . .“
Lafði Victoría hafði þrýst á raf-
magnsbjöllu og brytinn kom inn.
Griman á honum var jafu ógagnsæ
ennþá.
„Jenkins, viljið þjer gera svo vel
að biðja ráðskonuna að gera her-
bergin hans Roberts í stand. Öll
þrjú. Lafði Falcon verður hjerna.“
Brytinn dró sig í hlje. Það var
eins og hakan á honum linaðist,
það eitt sýndi, að hann var ekki
algerð mannvjel.
Lafði Victoría færði stólinn sinn
nær Lizzie og tók aftur um hend-
urnar á henni.
„Þakka yður fyrir, að lrjer komuð,
Lizzie. Þetta kom svo óvænt. Okkur
grunaði ekki neitt um þetta, mann-
inn minn og mig. En okkur finst
það unaðsleg tilhugsun, að vita kon-
una hans sonar okkar lijá okkur —
um aldur og æfi, vona jeg.“
Og sir Herbert lagði hendina á
kollinn á henni: „Hjartanlega vel-
komin.“
Þetta voru eins og blessunarorð
og Lizzie, sem hafði sigið neðar i
stólinn fór að gráta. Þreytan og
eftirvæntingin höfðu yfirbugað hana.
Nú var eftirvæntingin liðin lijá, en
þessi umskifti höfðu orðið svo
snögg. Heimilið, heimilið, þar sem
þúsund hlutir og atvik mintu hana
á Robert. Hún álti íramvegis að
lifa innan um það, sem einu sinni
hafði verið lifandi fyrir liann.
Lafði Victoría talaði við liana eins
og hún væri að tala við barn.
„Gráttu ekki. Gráttu ekki. Þú ert
lireytt, blessað barnið, þú hefir ver-
ið svo einmana, ekki haft neinn,
sem þú gast talað við um harma
þina. Við gömlu hjónin gátum tal-
að saman um þá. Nú skaltu hvíla
þig. Og á eftir skulum við tala um
Robert og um allar björtu endur-
minningarnar.“
Skömmu síðar fóru þær báðar inn
í litlu íbúðina, sem Robert hafði átt
forðum, — þrú lítil herbergi, með
skemtilegum húsgögnum og háum
frönskum gluggum ut að garðinum.
Nú voru dimmir skuggar þarna úti
yfir gömlu eikunum og desember-
kaldinn var enn að leika sjer að
visnum laufblöðunum. En liitinn frá
arninum bauð þær velkomnar í stof-
una.
Lafði Victoría tók í hendina á
Lizzie.
„Þetta var vinnustofan hans, bæk-
urnar liggja eins og hann skildi við
þær, og þarna er gamla fiðlan, sem
hann var að spila á stundum og
allar pípurnar hans. Hann reykti
svoddan skelfing, fanst þjer það
ekki, Lizzie? Og þarna,- á stöku hill-
unni er alt um flug. Já, við erum
ekki þau einu, sem höfum orðið að
jiola svona sorg.
Já, og hjerna er svefnherebrgið
hans. Nú verður það svefnherbergið
þitt. Það er sólríkt herbergi, bæði
vetur og sumar. Og á sumrin, þá
getur þú sjeð allar rósirnar þarna
niðri. Já, bíddu bara hæg.
Og þetta, Lizzie, þetta er það allra
helgasta."
Hún lauk upp hurðinni að her-
bergi, sem einu sinni hafði verið
barnaherbergi á Falcon Hall. Þær
stóðu þarna eins og tvö börn, sem
leiddust og horfðu inn í æfintýra-
landið: rugguhest, eimreið og vagna
— sumt í ágætu standi, en sumt
brotið.
Lafði Victoría hvíslaði:
„Þetta er viðkvæmni gamallar
móðúr. Þegar hörmungin varð, safn-
aði jeg saman öllu, sem var komið
upp á skranloftið, bar það hingað
niður og liefi raðað því sjálf. Eng-
inn annar má hreyfa við því, enginn
má snerta á því .... nema þú. ...“
Lizzie studdist við rugguliestinn.
En 'alt í einu rjetti lnin úr sjer og
tók hendinni fyrir bringspalirnar.
„Það var líka þessvegna, sem jeg
kom,“ sagði hún, „það var þess-
vegna, sem jeg kom til móður Ro-
berts. Hann — kirkjuvörðurinn —
sagði, að Robert væri sá síðasti af
ættinni .... en það er .... ekki
svo. Erfinginn hans er hjerna hjá
mjer .... undir hjarta mjer. .. .“
Og konurnar tvær fjellust í faðma.
GÖRING SKOÐAR KORTIÐ.
Hermann Göring, sem nú ræður
meiru um innri stjórn Þýskalands
en Hitler sjálfur, hefir haft nóg að
hugsa síðan í fyrra liaust. Iljer er
liann i heimsókn hjá gömlum flug-
fjelaga sínum úr stríðinu, Loerser
liershöfðingja.
BAK VIÐ HERLÍNUNA.
Enskur hermaður hefir verið að
leggja jarðsima og jafnar nú yfir
vegsummerkin á eftir með „brú-
leggjarajómfrú", sem rekin er með
rafmagni.
VALAMO, ni&url. af bls. 21.
okkur. Hann keypti sjer farmiða
hingað. Skyldi hann iðrast eftir
að liann keypti sjer ekki far til
haka um leið?
„Farðu ekki til Valamo, það
er ekki Finnland,“ sögðu finnsk-
ir kunningjar mínir við mig. Nei,
Valamo er eldci Finnland. En það
er svo langt frá að vera Finn-
land, að maður skilur betur fjar-
lægðina milli Finnlands og Rúss-
lands er maður hefir komið til
Valamo. Þar fer maður yfir
landamæri tveggja heima.
Svona var þetta haustið 1939.
En núna eru engir rússneskir
munkar á Valamo.