Fálkinn - 20.12.1940, Blaðsíða 23

F Á L K I N N
17
uiinar, sem bygð var á gröf
munkanna Sergei og Hermanns.
Kirkjuturninn er 70 metra hár
og kirkjuklukkurnar vega. 1700
kg. Og þegar klukkurnar kalla
streyma munkarnir í svörtum
kuflum inn í garðinn og þaðan
i kirkjuna. Innan við kirkjudyrn-
ar beygja þeir sig í duftið og
signa sig. Það er lágt undir loftið
þarna í kirkjunni; þar blakta ljós
á skari, livar sem litið er og það
glitrar á íkon úr gulli og silfri,
en innbyrgt loftið er þrungið af
reykelsisilm. Meðfram veggjun-
um sjer á skeggjaða munkana,
sem biðja fyrir sálu sinni. Þeir
standa allir undir messunni, þó
að liún vari í marga klukku-
tíma; aðeins þeim elstu og mest
lasburða er leyft að tylla sjer
slutla stund í senn. -— Innan
skamms koma einstaka maður
og kona, sem ekki eru undir
klausturlögunum, inn í kirkjuna.
Þau signa sig og mjakast liátíð-
lega inn eftir kirkjugólfinu og
beygja sig i duftið, hvenær
scm helgisiðir guðsþjónustunnar
krefjast. Á miðju gólfi stendur
prestur og les og þylur með bað-
stofulestri textann á gamalrúss-
nesku. Þegar bann befir lesið
bæfilega lerigi tekur annar prest-
ur við. Og á milli eru kórsöngv-
ar og bænir. Söngflokkarnir eru
tveir og stenrur sinn hvorum
megin i kirkjunni og syngja víxl-
söngva, en ganga stundum sam-
an í einn flokk og kyrja gloríá.
Þar blandas t saman gamlar karla
raddir og ungar drengjaraddir
nýmunkanna: „Gospodi pomiluj,
Gospodi pomiluj“ — Herra, misk-
unna þú oss! Og meðan söngur-
inn hljómar í kirkjunni gengur
munkur með reykelsiskerið og
veifar því fram undan Iiverri
einustu dýrlingsmynd í kirkj-
unni. Söfnuðurinn er allur á
lireyfingu um kirkjuna, gengur
fyrir ])restana og fær blessun
þeirra, en Iiátíðlegast er við kist-
ur þeirra Sergei og Hermanns;
þar staðnæmast allir og kyssa á
glerlokið, en signa sig bæði á
undan og' eftir og krjúpa svo á
knje. Meðan á messunni stend-
ur er fólk allaf á erli út og inn
um kirkjudyrnar, því að engirin
endist til að standa undir guðs-
þjónustunni allan tímann. Þegar
nýmunkarnir eða einliver ó-
breyttur úr söfnuðinum ganga
fram lijá prestunum — þeir
þekkjast úr á gullkrossi í festi
um hálsinn — rjetta þeir fram
hendina og taka á móti blessun
prestsins.
Kirkjan er eiginlega tvær bæð-
ir hver upp af annari. Og efri
hæðin er miklu tilkomumeiri en
sú, sem hjer hefir verið sagt frá.
Föður Boris liefir verið falið að
sýna mjer efri hæðina. Hann er
á sjötugsaldri, gráskeggjaður og
feitur, rauðleitur á bjórinn, alveg
eins og jólasveinn. Haiin sýnir
Altaristaflan í klamturkirkjiiiini í
Valamo.
mjer veggmyndirnar meðfram
uppgöngunni; þar er Daníel í
ljónagröfinni, Móses við Rauða-
hafið, Elías í eldvagninum og
Salómon í allri sinni dýrð. Alt
þetta hafa ýmsir af munkunum
málað og Boris er drjúgur yfir
listaverkunum.---------—
Ásaml rússneska stúdentinum
er mjer boðið í miðdegisverð á
sunnudaginn með murikunum í
stóra borðsalnum. Þar er fram-
reidd fisksúpa í trogum, í fjór-
um mismunandi myndum, sem
jeg er ekki fær um að lýsa. Þarna
er lílið liirt um hreinlætisreglur,
og merin ausa i sig súpunni með
sleifum, og matarlystin virðist
vera jafn mikil bjá munkunum
eins og hún er lítil lijá mjer. Jeg
kem ekki öðru ofan í mig en
einum brauðteningnum, sem
Hariton hefir blessað sjálfnr, en
sil þarna hljóður og þakka for-
sjóninni i laumi fyrir, að mjer
skuli liafa hugkvæmst að bafa
með mjer eitl kg. af eplum frá
Sortavala. En það er meira virði
en nokkur matur að fá tækifæri
til að atlmga munkana. Þetta er
einkennilegur hópur manna á
ýmsum aldri, alt fram að níræð-
um körlum, sem eru svo skjálf-
lientir, að þeir missa helminginn
af súpunni í skeggið. Yngri
munkarnir eru með vel liirt
jarpt hár og silkiskegg, eins og
útkliptar biblíumyndir. Þeim
þykir skrítið að bafa vantrúaða
útlendinga í sínum bóp og stara
á mig eins og naut á nývirki,
þegar þeir uppgötva, að jeg get
ekki komið fisksúpunni niður.
Meðan á máltíðinni stóð las gam-
all munkur langa bæn á gamal-
rússnesku en enginn virðist hlusta
á hann — allir bugsa um matinn
og ekki síst um stóru liveiti-
brauðssneiðina, sem er aukabiti
á sunnudögum. Þeir geyma sneið-
ina í fellingunum á kuflinum og
ætla að bafa bana með tebollan-
um sínum á eftir. Loks virðist
igumeninn bafa jetið sig saddan
og þá er borðbaldinu slitið og
sunginn sálmur að skilnaði.
Igumeninn er voldugur maður
og vilji hans er lög klaustursins.
Hariton ríkis-einvaldur í Yalamo.
Ilann leit dagsins Ijós fyrir 63
árum einhversstaðar inni i Rúss-
landi og liefir verið í Valamo-
klanstri síðan bann var 17 ára.
Hann veitir mjer viðtal i skrif-
stofu sinni og rússneski stúdent-
inn túlkar. Okkur semur liið
besta jeg bafði nefnilega
frjelt, að hann væri veikur, og
óska lionum góðs bata o. s. frv.
en það er mannlegt einkenni, að
þykja værit um slíkt. Hann segir
mjer frá veikindum sínum og
siðan fer hann að tala um grisk-
kaþólsku kirkjuna. Hún á mikla
og bjarta framtíð, segir bann,
Frh. á bls. 21: Valamo.
Klausturvíkin og Valamo-klaustur.