Fálkinn - 20.12.1940, Blaðsíða 21

F Á L K I N N
15
hans geymdi vonina, en vissi sem
var: að margt getur tafið þann,
sem dvelur lengst úti í löndum.
Þegar liúsfreyjan í Leiðólfs-
felli var um sjötugt veiktist hún
í augunum. Hún hafði orðið þess
vör um allmörg undanfarin ár,
að sjónin á vinstra auganu dapr-
aðist, en hún fann ekki til neinna
óþæginda af því, liitt augað var
alskygnt og henni fanst engin
ástæða til þess, að vera að fara
með þetta til læknis.
En liaust eitt vaknaði hún upp
um miðja nólt við þrautir i
liægra auganu. Hún lá vakandi í
rúminu og tók að hugleiða það,
að „liætt væri einu auganu“, því
að liún vissi vel um sjóndepru
sina á vinstra auga.
Morguninn eftir ljet hún söðla
reiðhest sinn og kvaddi unglings-
piít til ferðar með sjer. Hún reið
út í kaupstað. Þar beið hún í tvo
daga hjá dóttur sinni og tengda-
syni eftir skipi, sem álti að koma
við i þorpinu þar, sem sonur
hennar, læknirinn hjó. Hún ætl-
aði að biðja hann að atliuga sjúk-
dóm sinn.
Við læknisskoðun kom i ljós,
að Arnheiður hafði mist næstum
því alla sjón á vinstra auganu,
og að hægra augað var í mikilli
hættu. Sonur hennar, læknirinn,
sagði lienni að hún þyrfti upp-
skurð á hægra auganu og hauðst
lil þess að reyna að fá sig laus-
an og fylgja henni til höfuðstað-
arins. En Arnlieiður vildi ekki
lieyra nefnt, að hann yfirgæfi
störf sín hennar vegna og kvaðst
geta farið ein, aðeins ef liann
símaði á undan henni til augn-
læknis. Hún var þó sjálfbjarga
manneskja.
Dag einn, mánuði síðar, stóð
alt heimilisfólkið í Leiðólfsfelli
úti á hlaði og liorfði út dalinn.
Það var að híða eftir húsmóður
sinni. Hvenær sem var gat
hún riðið í garð. Logndrifa
fjell, en lnin var Ijett og veðr-
ið milt og fólkið fann ekki
til lculda, þar sem það stóð og
beið þess, að hestur húsfreyj-
unnar kæmi á góðtölti fram und-
an Engjahamrinum, sem lukti
sýn fyrir veginn lieim að bænum,
skamt norðan við túnið. Þarna
kom hann líka, hnarreistur og
stór og við hlið lians annar reið-
liestur heimilisins, á honum sat
piltur sá, er hafði farið að sækja
húsfreyjuna út i kaupstaðinn til
dóttur hennar. Nær og nær komu
liestarnir, nú sá fólkið að liúsfrú
Arnlieiður litaðist um og leit eft-
ir ýmsu, eins og hún var vön,
þegar hún kom einhversstaðar
að. „Guði sje lof, sjónina hefir
hún þó einliverja“, hvíslaði liá-
öldruð og lotin kona og þerði
sjer um augu.
Nú riðu þau í lilaðið og bros
færðist yfir andlitin sem höfðu
mænt og heðið. Eldjárn gamli
skundaði fram og tók á móti
henni þegar hún stökk af baki.
En hún brosti til allra og heils-
aði. Svo var haldið inn i bæinn.
Enginn vissi, að það var meira
af vana en til gagns, að liún
liafði litast um á bæjargötunni
og að sjónin var langtum dauf-
ari, en hún vildi vera láta.
Morgun hvern, á meðan augun
voru óþreytt af erfiði dagsins
settist Arnheiður upp í rúmi
sínu og skrifaði nokkrar linur.
Hún fór liægt og vandaði sig
mjög. Hún var að skrifa Örnólfi
syni sínum. Nú hað hún hann í
fyrsta sinni, að koma heim. Get-
ur þú liugsað þjer að Leiðólfs-
fell gangi úr ættinni og alt tvistr-
ist sitt á livað? — skrifaði hún.
Guðrún mín er sú eina, sem er
gift hónda og þau eiga eintómar
dætur og allar ungar enn. Mað-
urinn hennar vill að sjálfsögðu
húa á sinni jörð. Ekkert barna-
barnanna, sem upp eru komin
er líklegt til þess, að vilja húa
hjer. Nú á gamla fólkið á Leið-
ólfsfelli engan að nema þig. Jeg
get nú fallið frá, livenær, sem er.
Þannig skrifaði Arnheiður syni
sínum og hrjefið barst honum
svo snemma i hendur, að hann
gat komist heim fyrir vorið. Það
mátti heldur ekki seinna vera.
Sjón Arnlieiðar móður lians
liafði deprast æ meira og meira.
Þegar Örnólfur reið í garð stóð
hún að vísu úti á hlaðinu með
öllu heimilisfólkinu, en hún fann
fremur en hún sá sólskinið og
heyrði fremur en hún gæti greint
soninn, sem faðmaði liana að
sjer. En í sál hennar var bjart
og rólt: Örnólfur ætlaði að verða
bóndi í Leiðólfsfelli.
Á meðan vorhlákan suðaði og
söng i Suðurdölum lá Arnheiður
rúmföst. Hún vissi. að burtfarar
tími liennar úr þesum lieimi nálg
aðist óðum, en hún kveið engu.
Hún þurfti aðeins að nota tím-
ann vel, því að á margt var að
minnast við liann Örnólf. Þó að
liún sæi ekki lengur annað en
aðeins skil dags og nætur, þá sá
hún í anda alt úti og inni i Leið-
ólfsfelli. Nú var mikill vöxtur í
„Ofanvötnunum“ og mátti vai’la
líla af flóðgörðunum á Eyrun-
um vestur af bænum, gæta varð
þess og, að ekki færi of mikið
vatn í leiðsluna, sem knúði raf-
stöð Leiðólfsfells. Ef vatnsþyngsl
in yrðu of mikil, þá gat Bæjar-
lijallinn sprungið fram og graf-
ið hálft túnið undir möl og leir
og stöðin sjálf eyðilagst. — Það
þurfti að gæta vel að því að
fjeð færi ekki ofan í eða sæti
fast í krapi. — En það mundi
nú Eldjárn gamli hugsa um, svo
lengi sem hann væri lil þess fær.
— Vorið hjelt áfram göngu sinni.
Það þurfti að hreinsa grjótið af
Framengjunum áður en grasið
óx — og koma sauðunum inn í
Fremstulindir — ganga til stóðs-
ins og ferja geldneytin út í Naut-
liólma, sem kom altaf grænn
undan fönn. Arnheiður sá í sál
sinni hvannkögrið gægjast fram
undan hökkunum og fyrstu lauf
vatssóleyjanna mynda eins og
sveiga um tjarnirnar og kilana
í Nauthólma — löngu áður en
spretta var komin á engjunum.
Þarna var vorland vetrunganna.
Þeir vissu það líka og þöndu út
nasirnar og brugðu á sprett síð-
asta spölin ofan að Vötnunum.
Úti í þeim miðjum lá Nauthólmi
og það þurfti hæði gætna menn
og vaska til þess að ferja þang-
að óstýrilát ungneyti í stóra,
flata vatnaprammanum. — Inn
á heiðum glóðu humlarnir á
grávíði og gulvíði og fjallagrösin
biðu eftir því að verða tínd.--
Það var gengið inn. örnólfur
kom og sellist á rúmstokk móð-
ur sinnar. Það yoru hennar sæl-
ustu stundir þegar hann gaf sjer
tima til þess að sitja hjá henni
og tala um jörðina og búskapinn.
Hún var nsestum þvi alsæl —
það eitt skygði á, að vera ekki
sjálf til nokkurs fær lengur. En
ráð gat hún gefið honum, það
var mikil bót í máli.
Og þegar Örnólfur, sunnudag
einn, kom með Sigrúnu frá
Lambafelli og sagði að þau ætl-
uðu að giftast á hvítasunnunni
— þá fanst Arnheiði að lífsstarfi
sínu væri lokið og hún mega
fara að hugsa til ferðar á eftir
Erlendi.
En sú ferð beið til næstu jóla.
Á meðan klukkurnar á Breiða-
hóli hringdu yfir Suðurdölum,
þöktum snjó, svo að varla sá á
dökkan díl —• fjell Arnheiður i
Leiðólfsfelli í æ dýpri og dýpri
dvala. Örnólfur og Sigrún sátu
við rúmið hennar og liún vissi
að þau voru þar — og voru góð-
ar og hamingjusamar manneskj-
ur. En hún átti eftir að finna
hann Erlend -— hann var þarna
á hak við þetta bláa tjald, sem
náði frá jörðu til liimins — hinu-
megin við það skein sólin —- nú
bárust þaðan sömu ómarnir og
Erlendur hafði lieyrt og spurt
liana um forðum. — Nú heyrði
Juin þá líka! Hún liafði aldrei
verið eins góð og mild eins og
hann Erlendur -— en nú lieyrði
hún sömu samliljómana og hann
og mátti fara til hans og vera
þar, sem hann var.
„Hún er skilin við“, hvíslaði
Sigrún, og þau stóðu liljóðlega
á fætur.
Örnólfur hallaði ungu konuni
að hrjósti sjer. „Já — nú verður
þú að vera okkur alt í öllu —
lijer i Leiðólfsfelli“, hvíslaði
hann aftur.
Hulda.
Reykjavík
Símnefni: Bernhardo
Símar: 1570 (tvær línur)
Bernh. Petersen
Kaupir:
Allar tegundir af lýsi
Harðfisk
Hrogn og
Lúðulifur
Selur.
Kol og salt
Eikarföt
Stáltunnur og síldartunnur