Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 10

„Ef t>ú yfirgefur mig, dey ég" sagði hún,
en bætti síðan við: „Og þá deyrð þú líka"
SMÁSAGA EFTIR DARREL BATES
Lestin lagði af stað frá Sevenoaks á
venjulegum tíma, þennan fimmtudags-
morgun í nóvember. Sama fólkið sat bak
við rykugar rúðurnar og venjulega.
Sömu blöðunum var flett og venjulega:
Mail, Express, Mirror, Sketch. Sömu
hendurnar og venjulega flettu þeim,
brutu þau saman og lásu allt, sem þar
var að lesa, kauphallarfréttirnar, í-
þróttirnar og skoðuðu teiknimyndirnar.
Hardy sat, eins og venjulega, klemmd-
ur á miðjum bekk. Hann var ekki sú
manntegund, sem hefur þrek í sér til
þess að troðast á betra sæti. Hann sat
alla leiðina með blaðið sitt samanbrotið
í höndunum og starði fram fyrir sig án
þess að sjá nokkum hlut, ekki einu
sinni þann, sem sat beint á móti honum.
Hardy var hógvær og rólyndur maður
og dálítið feiminn. Hann var farinn að
grána við gagnaugun, mótlæti og von-
brigði höfðu valdið mörgum, djúpum
hrukkum á hinum háa og kræklótta
líkama hans. Augu hans voru stór og grá,
og magrar hendurnar voru sterklegar en
órólegar. Hann var 39 ára.
Á hverjum morgni fór hann til Lon-
don með sömu lestinni, — á hverjum
degi lá dagblaðið hans samanbrotið á
hnjám hans, á hverjum degi starði hann
á sama fólkið án þess að sjá það, allt
yar eins og venjulega þennan ákveðna
fimmtudagsmorgun í nóvember, — allt
með einni undantekningu!
Enginn annar hafði minnsta grun um,
hver þessi undateking var, — nema
Hardy, — og svo auðvitað skrifstofu-
maðurinn hjá skipafélaginu, sem hafði
tekið peningana hans og látið hann hafa
farmiðann í staðinn.
Þegar pósturinn afhenti bréfið heima
hjá honum um kvöldið, var skipið kom-
ið langt niður eftir Tames, og kona
Hardys varð að lesa bréfið hvað eftir
annað, áður en henni varð ljóst, að hann
var farinn og mundi aldrei koma aftur.
Ég sá Hardy fyrst á barnum á hóteli
skammt frá Mombasa. Ég sat þar á há-
um stól, með eldlausa sígarettu og hugs-
aði eiginlega ekki neitt sérstakt. Hann
rétti mér eldspýtu, og við fórum að
rabba saman.
Ósköp venjuleg spurning, — ákaflega
óvenjulegt svar.
„Já,“ sagði hann, „ég hefi reyndar
komið hér áður.“
Það leið löng stund áður en hann
bætti við: „Það eru tvö ár síðan, en mér
finnst það vera tuttugu ár.“
Hann hikaði um hríð, en hélt svo
áfram: )rÉg kom hingað með skipi frá
Englandi og ætlaði að komast héðan til
Seychelle-eyjanna. Kannist þér við
þær?“
„Ég strauk eiginlega að heiman,“
sagði hann án nokkurra svipbreytinga.
Ég tók eftir, að hann sagði oft „eigin-
lega“, ekki til þess að vera trúverðugri,
heldur miklu frekar til þess, að draga
úr hinni óvenjulegu frásögn sinni, —
þetta var eins konar hógværð.
Hann minntist ekki á af hverju hann
stakk af að heiman eða frá hverju, ég
vissi ekkert um það fyrr en löngu síðar.
Hann hafði komizt til Seychelle-eyj-
anna, en til að byrja með leið honum
ekki alltof vel á þessari paradís á jörðu.
Málsháttur þar á eyjunum er á þessa
leið: „10 fiskar kosta penny, en 10 kon-
ur kosta einn fisk.“ En smám saman
fór hann að kunna við sig.
Hann leigði sér strákofa með tveim
herbergjum og innfædd kona gerði
hreint fyrir hann og eldaði matinn.
Hann klæddist bláum bómullarbuxum,
hafði á höfðinu geysimikinn stráhatt en
að öðru leyti var hann fáklæddur, —
hið eina, sem minnti á hans fyrra líf
var ritvélin.
„Sjáðu til,“ sagði hann. „Fyrir nokkr-
um árum byrjaði ég að skrifa sögur í
barnablöð. Slíkar skriftir virtust liggja
vel fyrir mér. Það, sem ég vann mér inn
á þennan hátt, setti ég á sérstakan reikn-
ing. Ég veit eiginlega ekki, hvernig mér
datt það í hug, eða hvers vegna ég sagði
konu minni ekkert frá þessu. Fyrir þessa
peninga keypti ég mér farmiða og stakk
af.“
„Stakk af?“ spurði ég.
„Já, með 8.20 lestinni, — burt frá
tómleika hversdagsins."
Hann vandist á að skrifa á morgn-
ana af því, að seinni part dagsins varð
alltof heitt. Þá fór hann á veiðar, synti
í sjónum, blundaði í sólinni eða rabb-
aði við nágrannana. Sögurnar, sem
hann skrifaði, sendi hann gegnum bank-
ann í Mombasa til útgefanda síns í Lon-
don. Hann hafði vandlega þurrkað út
öll spor, sem rekja mætti til hans, og
enginn af nágrönnum hans lét sér til
hugar koma að segja til hans.
Á kvöldin baðaði hann sig, jafnan á
sama stað. Kofinn hann var á kletta-
snös við sjóinn, þar beint fyrir framan
var vík, sem ekki sást frá veginum.
Þangað kom aldrei nokkur maður, —
hann hafði aldrei séð fótspor þar síðan
hann kom til eyjarinnar.
„Eitt kvöld lá ég í sandinum,“ sagði
hann. „Ég hafði verið lengi á sundi og
var þreyttur. Þótt ég væri með lokuð
augun og heyrði ekki annað en sog öld-
unnar og þytinn í pálmagreinunum, fann
ég allt í einu, að ég var ekki einn, —
mér kólnaði skyndilega eins og skuggi
hefði lagzt yfir mig. . . Ég opnaði aug-
un. Örskammt frá mér, — við pálma-
tréð, sá ég fjórar tær. Þaðan, sem ég
var, sást ekki annað. Ég bærði ekki á
mér og hafði ekki augun af tánum. Það
leit eiginlega ekki út fyrir, að það vant-
aði tá, en þær voru aðeins fjórar.“
Þegar hann hreyfði sig, stóð stúlkan
á fætur og ætlaði að fara, en er hann
10 FÁLKiNN