Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 17

virðist hún hafa orðið sér úti um brenni-
vín til þess að gefa honum. Að sönnu
virðast brennivínsaðdrættir hafa verið
allmiklir á Hólum, en þarfirnar voru
miklar, og Guðrún hefur glöggt vitað,
hvað Magnúsi Benediktssyni kom bezt.
Hinn náni kunningsskapur Magnúsar
og Guðrúnar lét sig ekki án vitnisburð-
ar. Þetta sumar tók að sjá þykkt á Guð-
rúnu, og furðaði þá ekki á því, sem til
þekktu, enda sagði stúlkan þeim það
sjálf, er hún ræddi við í trúnaði, að
„hann“ ætti þungann.
III.
Fimmtudaginn 11. september 1704
kom Jón Hálfdánarson ríðandi að Úlfá
á bleikum hesti, búnum reiðtygjum
Magnúsar sjálfs. Hann átti erindi við
Guðrúnu Jónsdóttur og kallaði hana á
eintal. Fór hið bezta á með þeim, og
virtist Guðrúnu Þykja gesturinn góður,
því að hún gaf honum brennivín af
hressingu þeirri, sem hún hafði viðað
að sér handa húsbónda hans. Þegar
hann hafði rekið erindi sín, steig hann
á bak og kvaddi. Áður heyrði Þuríður
húsfreyja á Úlfá þó, að hann spurði
Guðrúnu:
„Ætlar þú lengi að liggja hérna í dyr-
unum?“
Engum þótti tiltökumál, þótt sendi-
maður frá Hólum vildi vita skil á því.
Síðan leið fram á föstudagskvöld, án
þess að neitt bæri til tíðinda á Úlfá,
er í frásögur væri fært. Það kvöld röbb-
uðu þær dálítið saman, húsfreyja og
Guðrún, bæði um jarðlífið og hina himn-
esku von. Guðrún mælti:
„Guð gefi mér eilíft líf. Guð gefi, að
ég sé sátt og kvitt, fyrst við guð og
svo alla menn, hvenær sem ég dey.“
Dálítillar jarðneskrar upplyftingar
vænti hún sér samt, áður en kallið
kæmi. Þegar gengið var til náða, bað
hún húsfeyju að loka ekki bænum þessa
nóttina. Úlfárfólk fór nærri um, hvað
það merkti.
Svo breiddi nóttin dökkan væng yfir
byggðir Eyjafjarðar, og þeir, sem þreytt-
ir voru eftir önn dagsins, sofnuðu skjótt.
IV.
Þegar heimilisfólkið á Úlfá vaknaði
að morgni, var Guðrún horfin úr bæjar-
dyrunum. Það var að sönnu ekki ný-
lunda, en hitt þótti einkennilegra, að
hún hafði skilið við hvílu sína í mestu
óreiðu. Þegar hún hvarf brott um næt-
ur, hafði hún jafnan gengið snyrtilega
frá rúmfötum sínum. Það þótti því sýnt,
að hún hefði brugðið sér frá mjög
skyndilega og ætlað að koma fljótt aftur.
Þorsteinn bóndi fór að svipast um
eftir stúlkunni, þegar hún skilaði sér
ekki sjálfkrafa. Um dagmálabilið riðu
hjá garði menn í lambaleit, og gaf Þor-
steinn sig á tal við þá og spurði eftir
Guðrúnu. En þeir höfðu hvergi orðið
hennar varir á sinni ferð.
Um hádegisbilið þennan sama dag
var Þorsteinn á gangi úti á túni. Sá
hann þá flík liggja á vellinum utan við
fjárhúsið. Hann tók flíkina upp og sá,
myndskreyting:
G UNNAR EYRDRSSDN
að þetta var síðhempa þeirrar gerðar,
er menn notuðu sér til skjóls, þegar
þeir voru á ferðalagi í kalsaveðri. Undr-
aðist Þorsteinn það nokkuð að hann
skyldi finna þessa hempu þarna, því að
kvöldið áður hafði hann verið þarna
við annan mann að gera upp hey og
varð þá ekki var við, að neitt lægi
í nánd við fjárhúsið.
Einsetukarl frá Geldingagerði, Bjarni
Hallgrímsson að nafni, kom að Úlfá um
daginn eða hitti Þorstein að máli 1
grennd við bæinn. Sagði hann karli frá
hempunni og virðist þá hafa grunað, að
Þorlákur í Litlu-Hólum ætti hana, því
að Þorsteinn spurði einnig, hvort hann
hefði rekizt á Guðrúnu eða hitt nokkurn
að máli frá Litlu-Hólum eða bæjum þar
í kring. Um kvöldið fór Bjarni að Litlu-
Hólum og færði hempuna í tal við Þor-
lák, er kannaðist við, að þetta gæti verið
sín hempa.
En Guðrún kom ekki í leitirnar. Á
sunnudagsmorguninn kom Jón Pálsson
í Leyningi að Úlfá. Riðu þeir saman nið-
ur að Eyjafjarðará, ásamt Þuríði hús-
freyju, sennilega á leið til kirkju á
Hólum. Þegar þau voru komin niður á
eyrarnar, sáu þau einhverja þúst fast
við ána, og er þau nálguðust, urðu þau
þess áskynja, að þetta var konulík:
Þarna lá stúlkan horfna á grúfu með
andlit, brjóst og hægri handlegg, sem
krepptur var undir bringuna, niðri í
vatni, en á þurru að öðru leyti. Hún
var alklædd, en svunta hennar lá þar
skammt frá á eyrinni og í öðrum stað
potttunnu með brennivínslögg í.
Þeim Þorsteini varð allhverft við
þetta, þótt tvær grímur væru farnar að
renna á fólkið á Úlfá, hvort Gunna
myndi skila sér heil á húfi. Kölluðu þau
til tveggja manna, Þorláks í Litlu-Hól-
um og Ólafs Jónssonar í Leyningi, er
voru á ferð þarna skammt undan. Fjær
Framh. á bls. 29.