Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 18

ÞA£> ÞYKIR vart tíðindum sæta nú
á dögum þótt íslendingar fari til náms-
dvalar á erlendri grund. Við kunnum
ekki að nefna tölu þeirra allra, sem
dveljast við nám erlendis, en þeir eru
margir og þeir eru víða. Norðurlöndin
nægja ekki lengur, — þeir eru um alla
Evrópu: í Þýzkalandi, Ítalíu, Spáni,
Tékkóslóvakíu og síðast en ekki sízt
Frakklandi. Og ekki má gleyma stór-
veldunum tveim: Bandaríkjunum og
Rússlandi.
Við minntumst á Frakkland og þá
dettur okkur i huga, að um þessar mund-
ir er það draumur allra ungra stúlkna
að fara til Parísar, — miðstöð tízku og
listar, borgarinnar, sem svo lengi hefur
verið sveipuð rómantískum ævintýra-
ljóma.
Fálkinn hafði spurnir af tveimur ung-
um Reykjavíkurstúlkum, sem báðar eru
þegar orðnar þekktar, og lögðu af stað
til námsdvalar í draumaborginni fyrir
rúmri viku síðan. Þær fara saman í
þessa reisu, enda gamlar skólasystur og
vinkonur. Þessar stúlkur eru Hólmfríð-
ur Kolbrún Gunnarsdóttir, sem verið
hefur blaðakona við Alþýðublaðið und-
anfarin tvö ár, og Brynja Benedikts-
dóttir, leikkona og flugfreyja hjá Loft-
leiðum.
Við lögðum af stað til Hólmfríðar og
svo vel vildi til, að Brynja var þar stödd.
Þetta var daginn áður en þær fóru og
þær voru í óðaönn að pakka niður dóti
sínu.
Við rákum augun í umsóknareyðu-
blað Brynju um námsstyrk og reiturinn,
þar sem tilgreind skyldu próf umsækj-
enda var engan veginn auður. Hún hef-
ur lokið unglingaprófi, landsprófi, stúd-
entsprófi, prófi úr Leiklistarskóla Þjóð-
leikhússins og prófi í teikningu frá
verkfræðideild Háskóla íslands.
— Varstu að hugsa um að gerast verk-
fræðingur?
— Nei, það hvarflaði aldrei að mér.
En veturinn eftir að ég lauk stúdents-
prófi, var ég í leiklistarskóla Þjóðleik-
hússins og mér fannst ég vel geta stund-
að eitthvað annað nám jafnframt. Þess
vegna skellti ég mér í verkfræðideild-
ina til þess að læra teikningu og geta
þar með fengið starf á verkfræðilegri
teiknistofu, ef ég þyrfti á því að halda.
— Leiklistin hefur þá átt hug þinn
allan?
— Já, og á hann enn, og einmitt þess
vegna legg ég nú af stað til þess að
nema leiklist í Frakklandi.
— Verður það ekki langt nám og
strangt?
— Jú, áreiðanlega. Maður verður víst
seint fullnumin í þeirri göfugu listgrein.
Ég hef hugsað mér að reyna að læra
málið fyrsta árið og einnig franskan lát-
bragðsleik, ef ég get.
— Hvað geturðu sagt okkur um leik-
list í París?
— Hún stendur á mjög háu stigi, eins
og kunnugt er. Þar eru til dæmis 52
leikhús og ég get bætt því við til gam-
ans, að helmingur leikstjóranna við þau
eru konur. Það er í mörgum tilfellum
ungar stjörnuleikkonur, sem hafa krækt
sér í gamla leikstjóra og þegar þeir hafa
látizt, hafa þær tekið við.
— Hvers vegna valdirðu París til
náms?
— Ég fer til Parísar, af því að mér
finnst sú leiklist, sem þar er iðkuð eiga
bezt við mig. Ég kann miklu betur við
hana, heldur en til dæmis leiklist í
Bandaríkjunum eða Svíþjóð.
— Ætlarðu að leggja flugfreyjustarf-
ið á hilluna?
— Nei, alls ekki. Ég ætla að vera
áfram flugfreyja á sumrin til Þess að
vinna fyrir mér.
Óbilandi starfsþrek og
óbilandi áhugi.
Við vékum okkur að Hólmfríði Kol-
brúnu, þar sem hún var að setja hvern
Myndin Inér til vinstri er af Brynju og
Hólmfríði, þar sem þœr pakka ofan í
töskur sínar. — Til hægri a'ð ofan:
Brynja og að neðan: Hólmfríður. —
(Ljósm.: Oddur Ólafsson).