Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 15

kringlóttu borðunum. Mig minnir, að
ég hafi ætlað að lesa efnafræði og hófst
þegar handa. Éf man að hinztu geislar
kvöldsólarinnar féllu inn um stóra
gluggann og mynduðu ljóst, stærðfræði-
legt form á gólfið. Það var fyrst, þegar
ég var byrjaður á lexíunum eftir að
hafa setið stundarkorn og horft á sólina,
að ég tók eftir blekbyttunni. Án þess
að hugsa um það hafði ég sett hana
pent á borðið milli bókanna, reglustik-
unnar og annarra hluta. Þér skiljið —
ég hafði alls ekki ætlað mér að fara inn
í bókasafnið, -—■ það var aðeins vegna
leikæfingarinnar og af því að þeir þurftu
ekki á mér að halda strax. Það var
heimskulegt að ganga um og hafa ekkert
fyrir stafni.
Ég hugsaði mig um andartak. Ég hafði
gerzt brotlegur við lög skólans, en ég
var einn í bókasafninu og ég hafði ekki
í hyggju að opna byttuna. Lindarpenn-
inn minn var fullur. Hvað gerði þetta
þá til?
Ég held að ég hafi lesið efnafræðina
í um það bil hálftíma, áður en sólin var
hnigin til viðar og gólfið aftur orðið
gullið og gljáandi. Þá uppgötvaði ég, að
ég þurfti að hafa hraðann á. Þeir voru
áreiðanlega byrjaðir á síðasta þættinum
og ég fór að taka saman dót mitt.
Ég vissi ekki hvað það var, sem ég
hnaut um. Ef til vill var það borðlöpp-
in, ef til vill stóllinn. Ég datt ekki, en
allt dótið rann út úr höndunum á mér.
Bækurnar mínar, blýantarnir, reglustik-
an, — allt, sem ég hafði haft í töskunni
minni. Ég sá það ekki allt saman. Ég
mundi ekki geta sagt nákvæmlega hvað
það var. Það eina, sem ég tók eftir var
dökkblátt vatn, sem breiddi úr sér á
gólfinu, — gólfinu okkar.
Það var eins og ég dæi. Mér fannst
hjarta mitt hafa hætt að slá af eintómri
angist.
Mig hafði aldrei grunað, að svona mik-
ið blek gæti leynzt í einni blekbyttu. Ég
var með dálítið af þerripappír, en hann
var þegar orðinn gegnblautur og hel-
blár. Ég notaði vasaklútinn minn og
nokkrar arkir úr stílabók. Hendur mínar
sögðu til um afbrot mitt. Ég mætti eng-
um á leiðinni til salernisins við fata-
geymsluna. Mér hugkvæmdist að taka
rúlluhandklæðið af, rennvæta það undir
vatnshananum og síðan þaut ég inn i
bókasafnið og þurrkaði það af blekinu,
sem ekki var þegar sigið niður í gólfið.
Ég faldi handklæðið og stílabókarblöð-
in í miðstöðvarherberginu. Innan úr
salnum heyrði ég að Johnson kallaði, að
þriðji þáttur væri hafinn. Ég sneri aft-
ur til orsakar afbrots míns.
Það var sigið inn í tréð og hafði mynd-
að bláa og ljóta klessu á gljáandi yfir-
borðið. Herfilegur dökkur blettur í allri
þessari gullnu dýrð. Og af níu hundruð
Frh. á bls. 31
ROBERT TIBBER
bókasafnið, gengum við varlega og
reyndum að gera okkur léttari. Svörtu
leðurstígvélin okkar virtust svo gróf og
ljót á þessum ljósa og gullna fleti. Þetta
var parketgólf og það virtist mjög stórt
og gljáandi í samanburði við ójafna
gólfið, sem við höfðum áður trampað
hugsunarlaust á. Við töluðum og glödd-
umst yfir þessu og í nokkrar vikur höfð-
um við nægilegt efni til þess að skrifa
bréf heim.
Síðan fengum við annað að hugsa
um, stærðfræði, mannkynssögu og krik-
kett, sem er mikilvægast af öllu.
Það var þetta sumar, sem við áttum
að leika við Lakeside. Við hugsuðum
vart um annað en þessa keppni og sitt-
hvað annað, sem strákar hafa áhuga á,
og smátt og smátt gleymdum við nýja
gólfinu í bókasafninu. Kannski fundum
við til örlítillar gleði, þegar við opnuð-
um stóru glerdyrnar, en annars var
eins og gólfið hefði alltaf verið þarna.
Þar til plaggið var hengt upp. Það
minnti okkur stöðugt á gólfið. Þér höfð-
uð samið það, undirskrifað það og fest
því upp á dyrnar: „Blek má ekki undir
neinum kringumstæðum hafa meðferðis
í safnið.“
Ég sé enn þá fyrir mér undirskrifl
yðar: „V. S. Heatherington". Hún fyllti
heila línu á plagginu og við urðum allir
hræddir, þegar við sáum hana.
Ég hafði alls ekki hugsað út í neitt
af þessu, þegar óhappið gerðist. Við vor-
um að æfa leikrit, sem átti að færa upp
á lokahátíðinni. Ég átti að segja fram
tvær línur í lok síðasta þáttar. Þeir
höfðu sagt, að þeir þyrftu ekki á mér
að halda enn þá, svo að ég hugsaði með
mér, að bezt væri að nota tímann_og líta
í eitthvað af lexíunum.
Ég var einn í þessum hluta skólans.
Það voru reyndar engir í skólanum,,
nema þeir, sem voru að æfa leikinn.
Allir hinir voru farnir í te. Það var graf-
kyrrt í húsinu.
Ég bar skóladótið mitt inn í bókasafn-
ið og lagði það allt saman á eitt af
SMÁSAGA EFTIR
FÁLKINN 15